Karabin maszynowy Typ 3

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Typ 3
Ilustracja
Taishō 3-Shiki
Musée de l'Armée w Paryżu.
Państwo

 Japonia

Projektant

Kijirō Nambu

Rodzaj

ciężki karabin maszynowy

Historia
Produkcja

19141932

Dane techniczne
Kaliber

6,5 mm

Nabój

6,5 x 50 mm SR

Taśma nabojowa

sztywna, 30 nab.

Wymiary
Długość

1198 mm

Długość lufy

737 mm

Masa
broni

55 kg (na podstawie)

karabinu właściwego

29 kg

Inne
Prędkość pocz. pocisku

740 m/s

Szybkostrzelność teoretyczna

450 strz./min

Szybkostrzelność praktyczna

200 strz./min

Zasięg maks.

4000 m

Karabin maszynowy Typ 3 (Taishō 3-Shiki) (jap. 三年式重機関銃 san-nen-shiki jū-kikanjū)japoński ciężki karabin maszynowy wprowadzony do uzbrojenia w 1914 roku (3 rok okresu Taishō).

W czasie wojny japońsko-rosyjskiej po raz pierwszy starły się nowoczesne armie wyposażone w karabiny maszynowe. Japończycy używali zakupionych we Francji ciężkich karabinów maszynowych Hotchkiss 1900. Doświadczenia wojenne wykazały, że pomimo pewnych wad (zacięcia, przegrzewanie się lufy) jest to broń łatwa w obsłudze, niewymagająca w odróżnieniu od Maxima profesjonalnej obsługi.

W wyniku tych doświadczeń, Japończycy postanowili uruchomić produkcję cekaemu Hotchkiss. Po zakupieniu licencji karabin maszynowy dostosowano do zasilania japońską amunicją 6,5 × 50 mm SR. Zwiększono liczbę żeber na lufie (przyspieszały chłodzenie). Wprowadzono także drobne modyfikacje wyrzutnika. Produkcję nowej broni rozpoczęto w 1914 roku. W następnych latach Typ 3 był jedynym typem ciężkiego karabinu maszynowego japońskiej armii.

Produkcję karabinu Typ 3 zakończono w 1932 roku, ale używany był do końca II wojny światowej.

Opis techniczny[edytuj | edytuj kod]

Ciężki karabin maszynowy Typ 3 był zespołową bronią samoczynną. Zasada działania oparta o odprowadzanie gazów prochowych przez boczny otwór w lufie. Ryglowanie ryglem wahliwym. Mechanizm spustowy umożliwiał tylko ogień ciągły. Zasilanie taśmowe (taśma sztywna, 30-nabojowa). Lufa niewymienna, chłodzona powietrzem, z żebrami przyspieszającymi chłodzenie. Podstawa trójnożna (umożliwiała prowadzenie ognia przeciwlotniczego).

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]