Karabinek Daewoo K1

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
K1
Ilustracja
Państwo

 Korea Południowa

Producent

Daewoo Precision Industries

Rodzaj

karabinek szturmowy

Historia
Prototypy

lata 80. XX wieku

Produkcja

lata 80. XX wieku – do chwili obecnej

Dane techniczne
Kaliber

5,56 mm

Nabój

5,56 x 45 mm NATO

Wymiary
Długość

660 mm (z kolbą złożoną)
850 mm (z kolbą rozłożona)

Masa
broni

2,88 kg (niezaładowany)

lufy

267 mm

Inne
Szybkostrzelność teoretyczna

700 – 900 strz./min

K1 – produkowany przez koreańską firmę Daewoo Precision Industries karabinek szturmowy.

Historia konstrukcji[edytuj | edytuj kod]

Podobnie jak w wielu innych krajach Azji Południowo-Wschodniej, tak i w Korei przez wiele lat podstawowym uzbrojeniem żołnierzy piechoty był karabin M16. Początkowo był on kupowany w USA, później produkowany na licencji nabytej od Colt Patent Firearm Mfg. Co (od 1973 roku). W 1982 roku koncern Daewoo przejął produkujące broń strzelecką państwowe zakłady w Pusan i utworzył spółkę Daewoo Precision Industries, zajmującą się produkcją broni strzeleckiej. Następnym krokiem było podjęcie decyzji o rozpoczęciu prac nad nowymi broniami: karabinem i karabinkiem. Odmiennie, niż w przypadku innych konstrukcji, gdzie karabinek jest po prostu skróconym karabinem i ma identyczne jak karabin mechanizmy wewnętrzne, karabin Daewoo K2 i karabinek K1 mają odmienną konstrukcję.

W karabinku K1 zastosowano układ bez tłoka gazowego, podobny jak w M16. Gazy prochowe są odprowadzane cienką rurką do komory zamkowej, gdzie działają bezpośrednio na suwadło. Takie rozwiązanie pozwala zmniejszyć masę broni, ale wiąże się z koniecznością większej dbałości o broń (osady z gazów prochowych zanieczyszczają wnętrze komory zamkowej, co może prowadzić do zacięć).

W 2003 roku zaprezentowano wytłumiony pistolet maszynowy Daewoo K7 wykorzystujący komorę zamkową karabinka K1.

Opis konstrukcji[edytuj | edytuj kod]

Daewoo K1 jest indywidualną bronią samoczynno-samopowtarzalną. Zasada działania automatyki oparta o wykorzystanie energii gazów prochowych odprowadzanych przez boczny otwór lufy. Broń nie posiada tłoka gazowego. Gazy prochowe przez rurkę o małej średnicy przedostają się do komory zamkowej i oddziałują bezpośrednio na suwadło. Ryglowanie przez obrót zamka (osiem rygli). Suwadło podparte jest od tyłu przez dwie równoległe sprężyny powrotne. Mechanizm spustowy kurkowy umożliwia strzelanie ogniem pojedynczym, seriami trójstrzałowymi i ogniem ciągłym. Dźwignia przełącznika rodzaju ognia (po lewej stronie broni) pełni jednocześnie funkcję dźwigni bezpiecznika. Zasilanie z dwurzędowych magazynków łukowych o pojemności 30 naboi (magazynki zamienne z magazynkami M16). Po wystrzeleniu ostatniego naboju z magazynka, zamek zatrzymuje się w tylnym położeniu. Do jego zwalniania służy przycisk po lewej stronie broni. Otwarte przyrządy celownicze składają się z muszki w osłonie i celownika przeziernikowego. Kolba wysuwana składa się z dwóch prętów-ramion i stopki.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]