Karol Masny (generał)

Karol Masny
	generał brygady
Data i miejsce urodzenia	27 grudnia 1887 ; Wadowice
Data i miejsce śmierci	27 marca 1968 ; Londyn
	Przebieg służby
Lata służby	1914–1968
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier; Wojsko Polskie; Polskie Siły Zbrojne
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	3 Pułk Piechoty, 2 Pułk Piechoty, MSWojsk., MON
Stanowiska	szef departamentu
Główne wojny i bitwy	I i II wojna światowa
	Odznaczenia

Karol Masny^[a] (ur. 27 grudnia 1887 w Wadowicach, zm. 27 marca 1968 w Londynie) – generał brygady Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej i Polskich Sił Zbrojnych.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Karol Masny urodził się 27 grudnia 1887 w Wadowicach, w rodzinie Józefa i Wiktorii z d. Białek. Uczył się w c. i k. Gimnazjum Wyższym w Wadowicach. Od 28 sierpnia 1914 pełnił służbę w Legionach Polskich. Walczył w szeregach 3, a następnie 2 pułku piechoty Legionów Polskich na stanowisku oficera rachunkowego. W lipcu 1917, po kryzysie przysięgowym wstąpił do Polskiego Korpusu Posiłkowego. W lutym 1918, po bitwie pod Rarańczą, został internowany w Wiedniu.

W listopadzie 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego. Powierzono mu zadanie zorganizowania Głównej Kasy Wojskowej Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. W następnym miesiącu został przeniesiony do Łodzi, na stanowisko szefa intendentury Dowództwa Okręgu Generalnego „Łódź”. W marcu 1919 został wyznaczony na stanowisko zastępcy szefa intendentury Dowództwa Okręgu Generalnego „Kraków” w Krakowie. W następnym miesiącu wrócił do Ministerstwa Spraw Wojskowych i objął stanowisko szefa Sekcji Żywnościowej w Departamencie Gospodarczym, a później szefa Komisji Żywnościowej w Departamencie VII Intendentury^[1]. W sierpniu 1923 został zastępcą szefa Departamentu Intendentury MSWojsk. W grudniu 1927 powierzono mu pełnienie obowiązków na stanowisku szefa Departamentu Intendentury^[2]. Później został zatwierdzony na stanowisku szefa tegoż departamentu i zajmował je do września 1939.

W okresie II RP został osadnikiem wojskowym w koloniach Iwanie, Iwanówka, Bożkiewicze (osada Janówka, gmina Młynów, powiat dubieński)^[3].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 pełnił służbę na stanowisku szefa intendentury w Naczelnym Dowództwie Wojska Polskiego. Internowany w Rumunii w obozie w Băile Herculane^[4]. Do 1942 roku pozostawał bez przydziału, w obozie na wyspie Bute^[5]. W 1942 został szefem Intendentury i Służby Pieniężnej w Ministerstwie Obrony Narodowej. We wrześniu 1945 został wyznaczony na stanowisko szefa Służby Pieniężnej. 6 września 1946 został wraz z 75 innymi oficerami pozbawiony obywatelstwa polskiego, które przywrócono mu pośmiertnie w 1971 roku. Od grudnia 1948 pełnił służbę w Biurze Rozrachunkowym Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia.

Zmarł 27 marca 1968 w Londynie. Został pochowany na Cmentarzu Brompton w Londynie.

Awanse[edytuj | edytuj kod]

chorąży – 26 maja 1916
podporucznik – 1 kwietnia 1916
podpułkownik – zweryfikowany 3 maja 1922 ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 1. lokatą w korpusie oficerów intendentów
pułkownik – 31 marca 1924 ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 1. lokatą w korpusie oficerów intendentów
generał brygady – ze starszeństwem z dniem 19 marca 1939

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Niepodległości (6 czerwca 1931)^[6]
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[7]
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Złota Odznaka Honorowa Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej I stopnia^[8]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

↑ W ewidencji wojskowej figurował jako Karol I Masny z uwagi, na to, że w Wojsku Polskim pełnił służbę oficer o tym samym imieniu i nazwisku: Karol II Masny (ur. 1 stycznia 1899), podporucznik rezerwy 4 Pułku Strzelców Podhalańskich w Cieszynie, późniejszy duchowny rzymskokatolicki.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Rocznik oficerski 1923 s. 22, 1271.
↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 28 z 23.12.1927 r.
↑ Osadnicy wojskowi – lista kompletna. kresy.genealodzy.pl. s. 123. [dostęp 2015-04-05].
↑ Piotr Stawecki, Generałowie polscy w wojnie obronnej 1939 roku i ich dalsze losy wojenne : cz. 2, [w:] Przegląd Historyczno-Wojskowy 15 (66)/3 (249) s. 93–94.
↑ Henryk P. Kosk, Generalicja polska, t. II, Pruszków 2001, s. 21.
↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
↑ M.P. 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
↑ Piętnastolecie L. O. P. P.. Warszawa: Wydawnictwo Zarządu Głównego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, 1938, s. 286.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917.
Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione
PiotrP. Stawecki PiotrP., Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939, Warszawa: Bellona, 1994, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159 .

[1] W ewidencji wojskowej figurował jako Karol I Masny z uwagi, na to, że w Wojsku Polskim pełnił służbę oficer o tym samym imieniu i nazwisku: Karol II Masny (ur. 1 stycznia 1899), podporucznik rezerwy 4 Pułku Strzelców Podhalańskich w Cieszynie, późniejszy duchowny rzymskokatolicki.

[2] Rocznik oficerski 1923 s. 22, 1271.

[3] Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 28 z 23.12.1927 r.

[4] Osadnicy wojskowi – lista kompletna. kresy.genealodzy.pl. s. 123. [dostęp 2015-04-05].

[5] Piotr Stawecki, Generałowie polscy w wojnie obronnej 1939 roku i ich dalsze losy wojenne : cz. 2, [w:] Przegląd Historyczno-Wojskowy 15 (66)/3 (249) s. 93–94.

[6] Henryk P. Kosk, Generalicja polska, t. II, Pruszków 2001, s. 21.

[7] M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

[8] M.P. 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.

[9] Piętnastolecie L. O. P. P.. Warszawa: Wydawnictwo Zarządu Głównego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, 1938, s. 286.

[a]

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]