Katastrofa drogowa pod Żywcem
| Państwo | |
|---|---|
| Miejsce | |
| Rodzaj zdarzenia |
Katastrofa drogowa |
| Data | |
| Godzina |
4:50 |
| Ofiary śmiertelne |
30 osób |
| Ranni |
9 osób |
| Położenie na mapie [[Plik:{{{mapa}}}|240x240px|alt=Położenie miejsca katastrofy na mapie|]] {{{opis mapy}}} | |
Położenie na mapie Polski  Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}} | |
| Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|} | |
Katastrofa drogowa pod Żywcem - katastrofa autobusowa, która wydarzyła się dnia 15 listopada 1978 w Wilczym Jarze - wąwozie schodzącym do jeziora Żywieckiego nieopodal Oczkowa. Była to druga pod względem liczby ofiar (po katastrofie autobusu pod Gdańskiem w 1994) katastrofa drogowa w powojennej historii Polski - zginęło 30 osób.
Okoliczności katastrofy
Wiadomo, że tuż po godzinie 4:50 nad ranem dwa autobusy PKS marki Autosan H9-03 o numerach rejestracyjnych BBA 020E oraz KX 5579 – wpadły w poślizg, po czym runęły z wysokości 18 m z mostu w Wilczym Jarze wprost do Jeziora Żywieckiego[1]. Śmierć poniosło trzydzieści osób, dziewięć udało się uratować.
Autobusami podróżowali górnicy zmierzający do kopalni KWK „Brzeszcze”, KWK „Mysłowice” oraz lędzińskiej KWK „Ziemowit”. Zginęło 27 górników, wdowa po zmarłym dwa tygodnie wcześniej w wypadku drogowym górniku kopalni „Brzeszcze” oraz dwóch kierowców.
Przyczyny katastrofy
W oficjalnym komunikacie Polskiej Agencji Prasowej, w oświadczeniu, pod którym podpisał się prokurator prokuratury wojewódzkiej w Bielsku-Białej, czytamy: […] przyczyną katastrof drogowych było niezachowanie przez kierowców prędkości bezpiecznej (poniżej 30 km/godz.) w chwili wjazdu na most i właściwej techniki jazdy, […] co miało miejsce w szczególnie niekorzystnych warunkach atmosferycznych. W nocy temperatura spadła do minus 6 st. Celsjusza. Świadkowie mówili, że na drogach w pobliżu zbiorników wodnych „tworzyły się białe osady zamarzniętych kropel rosy”.
Historyk Paweł Zyzak uważa, że śledztwo od początku było prowadzone pod z góry ustaloną tezę, że winę za katastrofę ponoszą kierowcy. Prawdopodobnie na moście doszło do zderzenia z innym pojazdem, być może z radiowozem Milicji Obywatelskiej[2].
Upamiętnienie
Dziś, tragedię upamiętnia pamiątkowa tablica, postawiona tuż przy moście. Alfabetyczną listę zabitych otwierają i zamykają kierowcy: prowadzący pierwszy autobus – Józef Adamek – ojciec boksera Tomasza Adamka i drugi pojazd – Bolesław Zoń. Trzy najmłodsze ofiary miały po 18 lat, najstarsza – 48.
W 2013, w 35. rocznicę katastrofy ukazała się bardzo obszerna monografia pt. Tajemnica Wilczego Jaru autorstwa Pawła Zyzaka[3].
Ofiary katastrofy
- Józef Adamek (lat 35)
- Tadeusz Bargiel (lat 36)
- Leszek Barteczko (lat 26)
- Bolesław Cader (lat 46)
- Roman Fic (lat 23)
- Henryk Fidyk (lat 43)
- Tadeusz Filipiak (lat 27)
- Jan Górny (lat 31)
- Józef Górny (lat 30)
- Antoni Habiciak (lat 27)
- Kazimierz Kastelik (lat 30)
- Janusz Kobza (lat 22)
- Waldemar Kubalańca (lat 18)
- Bogumił Kucharski (lat 35)
- Tadeusz Kupczak (lat 27)
- Zygmunt Kupczak (lat 32)
- Andrzej Lach (lat 21)
- Leszek Mrowiec (lat 20)
- Jan Pach (lat 27)
- Kazimierz Ścieszka (lat 22)
- Jan Tomaszek (lat 29)
- Stanisław Urbaniec (lat 18)
- Jerzy Walaszek (lat 19)
- Natalia Walaszek (lat 23)
- Stanisław Widuch (lat 18)
- Franciszek Wieczorek (lat 38)
- Antoni Wiewióra (lat 26)
- Czesław Wróbel (lat 24)
- Stanisław Wrzeszcz (lat 27)
- Bolesław Zoń (lat 48)
- ↑ http://www.zywiec.kppsp.gov.pl/index.php?Itemid=37&id=33&option=com_content&task=view
- ↑ Prawda we mgle. Jak PRL tuszował katastrofy?. dziennik.pl. [dostęp 23 lipca 2015]. (pol.).
- ↑ Wydawnictwo Zysk i S-ka, Warszawa 2012
Bibliografia
- Ewa Stanek, „Rocznica katastrofy w Wilczym Jarze – Krople rosy zamarzają o świcie”, Gazeta Wyborcza wydanie katowickie, nr 265, 2003-11-14, str. 11
- Paweł Zyzak, "Tajemnica Wilczego Jaru", wydawnictwo: Zysk i S-ka, data wydania: 29 kwietnia 2013, ISBN 9788377852002, liczba stron: 592