Katastrofa lotu Martinair 138
6°53′32″N 80°29′26″E/6,892222 80,490556 Wizualizacja katastrofy | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejsce | |
| Data | |
| Godzina |
22:15 czasu lokalnego |
| Rodzaj |
Zderzenie z górą |
| Przyczyna | |
| Ofiary śmiertelne |
191 osób |
| Statek powietrzny | |
| Typ | |
| Użytkownik | |
| Numer |
PH-MBH |
| Start | |
| Cel lotu | |
| Numer lotu |
138 |
| Liczba pasażerów |
182 osoby |
| Liczba załogi |
9 osób |
Położenie na mapie Sri Lanki  | |
| 6°53′32″N 80°29′26″E/6,892222 80,490556
| |
Katastrofa lotu Martinair 138 – katastrofa lotnicza, do której doszło 4 grudnia 1974 o 22:15 czasu miejscowego w miejscowości Maskeliya na Sri Lance. W katastrofie zginęło 191 osób, czyli wszystkie osoby znajdujące się na pokładzie amerykańskiego samolotu Douglas DC-8, należącego do holenderskich linii lotniczych Martinair, wyczarterowanego do lotów z Indonezji do Dżuddy. Przyczyną katastrofy było zbyt wczesne zejście na niski pułap i zderzenie się maszyny z górą około 70 km na południowy wschód od lotniska docelowego.
Samolot[edytuj | edytuj kod]
Maszyną obsługującą lot 138 był McDonnell Douglas DC-8-55CF (nr rej. PH-MBH) o numerze seryjnym 45818/242. Samolot został wyprodukowany w 1966 i wylatał 35613 godzin.
Przebieg lotu[edytuj | edytuj kod]
Maszyna obsługiwała czarterowy lot z Surabaji do Dżuddy, z międzylądowaniem na Sri Lance. Pasażerami byli indonezyjscy pielgrzymi wybierający się do Mekki. O godzinie 22 czasu lokalnego załoga dostała zgodę na zniżanie z wysokości przelotowej na wysokość 15000 stóp. 8 minut później załoga dostała zgodę na zniżanie do 5000 stóp oraz nakaz zgłoszenia minięcia pułapu 8000 stóp. O godzinie 22:14 załoga dostała zgodę na zniżanie do 2000 stóp oraz lądowanie na pasie 04. Załoga następnie miała zgłosić przelot nad radiolatarnią lub to że widzi pas. Niecałą minutę później odrzutowiec uderzył w górę na wysokości 1327 m (4354 stóp). Zginęło wszystkie 191 osób na pokładzie. Śledztwo wykazało, że przyczyną wypadku było zejście poniżej bezpiecznej wysokości, spowodowane błędną identyfikacją swojej pozycji.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- David Gero: Aviation disasters. The World’s Major Civil Airliner Crashes since 1950. Stroud: The History Press, 2017. ISBN 978-0-7509-6633-7.
- Opis katastrofy w serwisie Aviation Safety Network