Katharina Henot

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Katharina Henot
Ilustracja
Rzeźba przedstawiająca Katharinę Henot i Friedricha Spee von Langenfelda, ratusz miejski w Kolonii
Data urodzenia

1570

Data śmierci

19 maja 1627

Zawód, zajęcie

poczmistrzyni

Multimedia w Wikimedia Commons

Katharina Henot lub Henoth (ur. 1570 r., zm. 19 maja 1627 r.) – rzekoma czarownica spalona na stosie za czary w Kolonii. Jest jedną z najbardziej znanych niemieckich ofiar polowania na czarownice i najbardziej znanym przypadkiem w Kolonii. Prawdopodobnie pierwsza poczmistrzyni w Niemczech[1].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Była znaną i wpływową obywatelką Kolonii i żoną Heinricha Neudena. Wraz z bratem, Hargerem Henotem (1571–1637), odziedziczyła pocztę po ojcu Jacobie i pracowała jako prawdopodobnie pierwsza kobieta poczmistrzyni w Niemczech. Rywalizowali z dworem cesarskim – hrabia Leonhard II von Taxis chciał stworzyć pocztę centralną.

W latach 1626–1631 w Kolonii odbył się wielki proces czarownic. W 1627 pewna zakonnica w klasztorze w Kolonii została opętana. Plotki wskazywały na Henot, a komisja arcybiskupa w styczniu 1627 aresztowała zarówno ją, jak i jej brata, i oskarżyła ich o spowodowanie kilku śmierci i chorób w klasztorze za pomocą magii. Została uwięziona i odmówiono jej kaucji i ochrony. Henot nie chciała się do niczego przyznać, nawet po tym, jak została ciężko ranna i zachorowała z powodu tortur. Mimo to została uznana winną i skazana na spalenie żywcem na stosie za czary. Jej brat Harger Henot próbował ją uwolnić, interweniując na dworze cesarskim, ale nie udało się. Proces przeciwko niej jest uważany za bezprawny[2].

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

W 1988 Stowarzyszenie Historii Kobiet w Kolonii złożyło wniosek o zmianę nazwy Henot-Straße na Katharina-Henot-Straße[2].

W popkulturze[edytuj | edytuj kod]

Sprawa została opisana w wielu tekstach literackich, na przykład Die Hexe Wolfganga Lohmeyera (po raz pierwszy w Monachium w 1976 r.[3], kilka wydań). Studenci z Kolonii wykorzystali tekst jako bazę do słuchowiska radiowego[4].

Kolońska grupa Bläck Fööss napisała pieśń w dialekcie kolońskim zatytułowaną Katharina Henot[5].

Film Die Hexe von Köln (Czarownica z Kolonii) z 1989 (reż. Hagen Müller-Stahl) opowiada o życiu Kathariny Henot i jej brata Hargera[6].

Rehabilitacja ofiar procesów czarownic w Kolonii[edytuj | edytuj kod]

W listopadzie 2011 potomkowie Kathariny Henot i innych osób złożyli wniosek do Rady Miasta Kolonii o społeczno-historyczną rehabilitację ofiar procesów czarownic w Kolonii. Wniosek ten został jednogłośnie zatwierdzony przez Komisję ds. Sugestii i Skarg w dniu 13 lutego 2012 i przekazany Radzie Miasta wraz z rekomendacją[7] przy dużym zaangażowaniu mediów. Rada Miasta Kolonii podjęła decyzję o rehabilitacji Henot i 37 innych kobiet, które podobnie jak ona zostały skazane na śmierć[8][9].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Engelbert Goller, Jakob Henot, Rozprawa inauguracyjna, Bonn 1910
  • Friedrich Wilhelm Siebel, "Die Hexenverfolgung" in Köln, "Juristische Dissertation", Bonn 1959
  • Irene Franke, Ina Hoener, Hexen. Die Verfolgung von Frauen in Köln, Kölner-Volksblatt-Verlag, Köln 1987[10]; drugie wydanie Ermons, Köln 2000[11] .
  • Gerhard Schormann Der Krieg gegen die Hexen. Das Ausrottungsprogramm des Kurfürste von Kön, "Vandenhoeck und Ruprecht", Göttingen 1991[12].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Sarah Pusteblume, Katharina Henot – The Postmaster Who Was Burned As A Witch | HistoryHeroines [online] [dostęp 2021-10-19] (ang.).
  2. ↑ a b Köln-Lese, Katharina Henot [online], Köln-Lese [dostęp 2021-10-20] (niem.).
  3. ↑ Wolfgang Lohmeyer, Die Hexe : Roman, München: Bertelsmann, 1976, ISBN 3-570-02615-9, OCLC 2599133 [dostęp 2021-10-20].
  4. ↑ Der Fall Katharina Henot - die "Hexe" von Köln Kölner Studenten auf den Spuren eines Justiz-Skandals. Casy M. Dinsing, Angelika Avenel von Lieben 2004. [dostęp 2021-10-20].
  5. ↑ KATHARINA HENOT | BLÄCK FÖÖSS [online], www.blaeckfoeoess.de [dostęp 2021-10-21].
  6. ↑ Die Hexe von Köln. [dostęp 2021-10-21].
  7. ↑ Katharina Henot soll rehabilitiert werden - Kultur - WDR.de [online], web.archive.org, 17 lutego 2012 [dostęp 2021-10-20] [zarchiwizowane z adresu 2012-02-17].
  8. ↑ Köln rehabilitiert Opfer der Hexenprozesse - Info kompakt - WDR.de [online], web.archive.org, 4 lipca 2012 [dostęp 2021-10-20] [zarchiwizowane z adresu 2012-07-04].
  9. ↑ Rehabilitation für Katharina Henot? - Kultur - WDR.de [online], web.archive.org, 8 lutego 2012 [dostęp 2021-10-20] [zarchiwizowane z adresu 2012-02-08].
  10. ↑ Irene Franken, Hexen d. Verfolgung von Frauen in Köln, wyd. 1. Aufl, Köln 1987, ISBN 978-3-923243-32-7, OCLC 230877493 [dostęp 2021-10-20].
  11. ↑ Enno Stahl, Kölner Autorenlexikon 1750 - 2000 Bd. 1. 1750 - 1900 / nach Vorarbeiten von Gertrud Wegener unter Mitw. von Heribert A. Hilgers bearb. von Enno Stahl, Köln 2000, ISBN 978-3-89705-194-2, OCLC 313485195 [dostęp 2021-10-20].
  12. ↑ Gerhard Schormann, Der Krieg gegen die Hexen : das Ausrottungsprogramm des Kurfürsten von Köln, Göttingen: Vandenhoeck & Ruprecht, 1991, ISBN 3-525-01345-0, OCLC 24933498 [dostęp 2021-10-20].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Katharina_Henot&oldid=72134514”