Kazarka reuniońska
| Alopochen kervazoi | |||
| (Cowles, 1994) | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Plemię | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
kazarka reuniońska | ||
| Synonimy | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[1] | |||
 | |||
Kazarka reuniońska[2] (Alopochen kervazoi) – gatunek dużego ptaka z rodziny kaczkowatych (Anatidae). Występował na wyspie Reunion, wymarł przed rokiem 1700.
Taksonomia[edytuj | edytuj kod]
Po raz pierwszy gatunek opisał Graham C. Cowles w 1994. Holotypem były szczątki subfosylne odkryte w 1974 przez Bertranda Kervazo około 1,5 km na południowy zachód od Saint-Paul na Reunionie. Kazarka reuniońska otrzymała nazwę Mascarenachen kervazoi[3]. Obecnie (2019) Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny umieszcza ją w rodzaju Alopochen, wraz z kazarką egipską (A. aegyptiaca) i wymarłą kazarką maurytyjską (A. mauritiana)[4]. Pierwsze historyczne stwierdzenie pochodzi z 1619, stanowi jednak lakoniczną wzmiankę o obfitości gęsi na wyspie[3]. Szczątki subfosylne są przechowywane w zbiorach w Saint-Denis, stolicy Reunionu[5].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Wymiary ciała oraz skrzydeł były podobne do tych u magelanek skalnych (Chloephaga hybrida[3]: długość ciała 55–65 cm, masa ciała 2,00–2,58 kg[6]). Dubois opisał kazarkę reuniońską jako nieco mniejszą od europejskich gęsi o identycznym upierzeniu, ale z czerwonym dziobem i nogami[5].
Status[edytuj | edytuj kod]
IUCN uznaje kazarkę reuniońską za gatunek wymarły (EX, Extinct)[7]. Bontekoe w 1619 odnotował na wyspie dużą liczebność nieokreślonych gęsi. Dubois w latach 1671–72 najdokładniej z ówczesnych autorów opisał wciąż żyjące na Reunionie gęsi. Wcześniej, w 1667, Martin zaobserwował intensywną trzebież i spadek liczebności gęsi na stawie Étang de Saint-Paul[3] (obecnie jest to rezerwat przyrody rangi państwowej). Współcześnie na Reunionie nie występują dzikie gęsi[3]. Kazarki reuniońskie musiały wymrzeć przed 1700[8]. Prawdopodobnie główną przyczyną wymarcia był nadmierny odłów, ponadto wprowadzone drapieżniki zjadały jaja i pisklęta[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Alopochen kervazoi, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ Systematyka i nazwa polska za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Plemię: Tadornini Reichenbach, 1849-50 (wersja: 2020-01-10). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-07-26].
- ↑ a b c d e Cowles, Graham S.. A new genus, three new species and two new records of extinct Holocene birds from Réunion Island, Indian Ocean. „Geobios”. 27 (1), s. 87–93, 1994. DOI: 10.1016/S0016-6995(06)80215-9.
- ↑ Frank Gill & David Donsker: Screamers, ducks, geese, swans. IOC World Bird List (v9.1), 20 stycznia 2019. [dostęp 2019-01-25].
- ↑ a b c Julian P. Hume: Extinct Birds. Bloomsbury Publishing, 2017, s. 50. ISBN 978-1-4729-3745-2.
- ↑ Carboneras, C. & Kirwan, G.M.: Kelp Goose (Chloephaga hybrida). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. 2019. [dostęp 2019-01-25].
- ↑ Reunion Shelduck Alopochen kervazoi. BirdLife International. [dostęp 2019-01-25].
- ↑ H. Glyn Young, Simon J. Tonge, Julian P. Hume. Review of Holocene wildfowl extinctions. „Waterfowl”. 47. s. 173.