Kazimierz Bigda

Kazimierz Bigda
	porucznik piechoty
Data i miejsce urodzenia	4 grudnia 1894 ; Husiatyn
Data i miejsce śmierci	19 lipca 1962 ; Koło
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier ; Wojsko Polskie
Jednostki	1 Pułk Piechoty Legionów,; 5 Pułk Piechoty Legionów,; 5 Pułk Strzelców Podhalańskich,; 37 Łęczycki Pułk Piechoty
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa,; wojna polsko-ukraińska,; wojna polsko-bolszewicka,; II wojna światowa
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Kazimierz Bronisław Bigda (ur. 4 grudnia 1894 w Husiatynie, zm. 19 lipca 1962^[1] w Kole) – porucznik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się jako syn Michała i Bronisławy, z domu Kusznir. W 1912 ukończył C. K. II Gimnazjum w Tarnopolu z polskim językiem wykładowym^[2]. Należał do Drużyn Strzeleckich w Tarnopolu w latach 1912–1914.

Po wybuchu I wojny światowej służył w armii austriackiej od sierpnia 1914 do października 1918. Od 2 listopada 1918 w Wojsku Polskim, w 1, potem w 5 pułku piechoty Legionów. Podczas wojny polsko-ukraińskiej 1918–1919 uczestniczył w obronie Lwowa.

W czasie wojny polsko-bolszewickiej służył w 1 pp Leg. (w kampanii łotewskiej). 3 lutego 1920 okazał męstwo podczas ataku na wsie Borkujce, Rzecze i Latyszenki, za co otrzymał Order Virtuti Militari. 20 czerwca 1920 został ranny pod Białką-Suchą Wolą na Ukrainie.

Po zakończeniu wojny został przydzielony do 5 pułku Strzelców Podhalańskich.

Ukończył studia prawnicze na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie w 1923. Pracował w administracji państwowej w Tarnopolu, Wieluniu, Kole i Chodzieży.

W 1934 roku był przydzielony do kadry oficerów rezerwy 37 pułku piechoty w stopniu porucznika z PKU Konin.

Po wybuchu II wojny światowej podczas kampanii wrześniowej uczestniczył w obronie Warszawy. Podczas okupacji niemieckiej 1939–1945 przebywał na terenie Generalnego Gubernatorstwa. Po wojnie ponownie pracował w administracji państwowej w Kole.

Był żonaty, miał syna Tadeusza (ur. 1918, zm. 1943 w Majdanku) i córkę Irenę, po mężu Kotecka (ur. 1921). Został pochowany na cmentarzu rzymskokatolickim w Kole^[3].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari Nr 4788 (1921)^[4]
Krzyż Walecznych – trzykrotnie

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Izabela Kowalska, Irena Sawicka, 2002: "Kampania wrześniowa 1939: bibliografia, Tom 2, Centralna Biblioteka Wojskowa
↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum II. z językiem wykładowym polskim w Tarnopolu za rok szkolny 1911/12. Tarnopol: 1912, s. 60, 75.
↑ Nekropolia kolska [online], www.nekropolia.kolo.pl [dostęp 2023-09-14] .
↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 3393 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 41, s. 1606)

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Rocznik Oficerski 1923 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1923, str. 389, 502;
Rocznik Oficerski 1924 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1924, str. 335, 441;
Rocznik Oficerski Rezerw - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1934, str. 16,484, 846;
Magdalena Lajszner: Kawalerowie Virtuti Militari 1792-1945. T. T. II (1914-1921) Cz. 2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej, 1993, s. 18. ISBN 83-900510-0-1.

[1] Izabela Kowalska, Irena Sawicka, 2002: "Kampania wrześniowa 1939: bibliografia, Tom 2, Centralna Biblioteka Wojskowa

[2] Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum II. z językiem wykładowym polskim w Tarnopolu za rok szkolny 1911/12. Tarnopol: 1912, s. 60, 75.

[3] Nekropolia kolska [online], www.nekropolia.kolo.pl [dostęp 2023-09-14] .

[4] Dekret Wodza Naczelnego L. 3393 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 41, s. 1606)

[1]

[2]

[3]

[4]