Kazimierz Brauliński

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kazimierz Brauliński
Ilustracja
kapitan dyplomowany piechoty kapitan dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

5 marca 1894
Warszawa

Data i miejsce śmierci

1 września 1939
tamże

Przebieg służby
Lata służby

1914–1930

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

Sztab Generalny

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Faksymile
Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości
Multimedia w Wikimedia Commons
Grób Kazimierza Braulińskiego na cmentarzu wojskowym na Powązkach

Kazimierz Brauliński (ur. 5 marca 1894 w Warszawie, zm. 1 września 1939 tamże) – kapitan dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 5 marca 1894 w Warszawie, ówczesnej stolicy Królestwa Polskiego, w rodzinie Ignacego i Sabiny z Zakrzewskich[1][a]. W rodzinnym mieście ukończył szkołę początkową i średnią. W 1913 jako uczeń piątej klasy gimnazjum został członkiem Organizacji Młodzieży Niepodległościowej „Zarzewie”[3]. W 1914 ukończył szkołę średnią i wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej[4]. W sierpniu 1915 w szeregach Batalionu Warszawskiego POW wymaszerował ze stolicy do I Brygady Legionów Polskich[5]. Został wcielony do 1. kompanii 5 pułku piechoty[5]. 9 marca 1916 przebywał w Domu Rekonwalescentów w Kamieńsku jako chory[6]. 5 lipca 1916 w bitwie pod Kostiuchnówką został ranny i wzięty do rosyjskiej niewoli[7].

25 września 1919 jako podoficer byłych Legionów Polskich został mianowany z dniem 1 października 1919 podporucznikiem w piechocie i przydzielony do 5 pułku piechoty Legionów[8].

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku jako oficer zawodowy i kontynuował służbę w 36 pułku piechoty w Warszawie[9]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 1453. lokatą w korpusie oficerów piechoty[10]. Później został przeniesiony do 74 pułku piechoty w Lublińcu[11][12]. Następnie został przeniesiony służbowo do Oddziału V Sztabu Generalnego[13]. W lipcu 1925 wrócił do 74 pp[13]. Z dniem 1 listopada 1925 został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu 1925/27[14]. Z dniem 28 października 1927, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przeniesiony do Oddziału IV Sztabu Generalnego w Warszawie[15][16]. W grudniu 1929 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr I[17], a z dniem 30 listopada 1930 przeniesiony w stan spoczynku[18]. Latem 1933 mieszkał w Warszawie przy ul. Wspólnej 63a m. 5 i utrzymywał się z emerytury[19]. W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[2]. W październiku 1935 mieszkał przy ul. Pęcickiej 23 w Warszawie, a w następnym roku w Sosnowcu przy ul. Mierosławskiego 13[20].

Zmarł 1 września 1939 w Warszawie i został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera B25, rząd 1, miejsce 10)[21].

Był żonaty z Eleonorą, ps. „Lena” (ur. 11 listopada 1897), uczestniczką powstania warszawskiego w szeregach Batalionu Zaremba-Piorun, z którą miał syna Waldemara Zygmunta, ps. „Cholera” (ur. 9 września 1928, zm. 12 października 2016)[22][23][24].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ W ewidencji Wojska Polskiego figurował jako urodzony 4 marca 1894[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1.
  2. ↑ a b Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 328, 843.
  3. ↑ Kolekcja ↓, s. 3, 4.
  4. ↑ Kolekcja ↓, s. 2–4.
  5. ↑ a b Kolekcja ↓, s. 4.
  6. ↑ VI Lista strat 1916 ↓, s. 4.
  7. ↑ Kolekcja ↓, s. 2, 4.
  8. ↑ Zostają mianowani. „Dziennik Rozkazów Wojskowych”. 93, s. 2328, 1919-10-25. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych. 
  9. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 124.
  10. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 62.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 337, 417.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 297, 361.
  13. ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 69 z 1 lipca 1925, s. 364.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 115 z 30 października 1925, s. 621.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927, s. 296.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 130, 194.
  17. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929, s. 376.
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 17 z 19 grudnia 1930, s. 396.
  19. ↑ Kolekcja ↓, s. 1, 2.
  20. ↑ Kolekcja ↓, s. 10, 11.
  21. ↑ Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2023-03-29].
  22. ↑ Kolekcja ↓, s. 2.
  23. ↑ Eleonora Braulińska. Muzeum Powstania Warszawskiego. [dostęp 2023-03-29].
  24. ↑ Dane osoby z katalogu funkcjonariuszy aparatu bezpieczeństwa : Waldemar Zygmunt Brauliński. Instytutu Pamięci Narodowej. [dostęp 2023-03-29].
  25. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 2 kwietnia 1921, s. 608.
  26. ↑ M.P. z 1938 r. nr 177, poz. 323.
  27. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-03-29]..

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kazimierz_Brauliński&oldid=73544048”