Kazimierz Glabisz

Kazimierz Glabisz
Data i miejsce urodzenia	10 lutego 1893 ; Odolanów
Data i miejsce śmierci	25 listopada 1981 ; Londyn
	Prezes Polskiego Komitetu Olimpijskiego
Okres	od 1929; do 1945
Poprzednik	Kazimierz Lubomirski
Następca	Alfred Loth
	Prezes Polskiego Związku Piłki Nożnej
Okres	od 20 lutego 1937; do 1 września 1939
Poprzednik	Władysław Bończa-Uzdowski
Następca	Tadeusz Kuchar
	Multimedia w Wikimedia Commons

Kazimierz Glabisz
Data i miejsce urodzenia	10 lutego 1893 ; Odolanów
Data i miejsce śmierci	25 listopada 1981 ; Londyn
Kariera seniorska
1910–1913	Venetia Ostrów Wielkopolski
Kariera trenerska
Lata	Drużyna
1923	Polska
	↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe. ;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Kazimierz Glabisz
	generał brygady
Data i miejsce urodzenia	10 lutego 1893 ; Odolanów
Data i miejsce śmierci	25 listopada 1981 ; Londyn
	Przebieg służby
Lata służby	1914–1981
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego; Wojsko Polskie; Polskie Siły Zbrojne
Formacja	Armia Wielkopolska
Jednostki	14 Wielkopolska Dywizja Piechoty; 2 Dywizja Grenadierów Pancernych; 4 Dywizja Piechoty
Stanowiska	szef sztabu dywizji; dowódca dywizji piechoty
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; powstanie wielkopolskie; wojna polsko-bolszewicka; II wojna światowa; kampania wrześniowa
	Odznaczenia
	;

Kazimierz Glabisz (ur. 10 lutego 1893 w Odolanowie, zm. 25 listopada 1981 w Londynie) – generał brygady Wojska Polskiego, działacz sportowy, ostatni przedwojenny prezes PZPN.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 10 lutego 1893 roku w Odolanowie k. Ostrowa Wielkopolskiego w rodzinie Mieczysława i Bolesławy z Bobowskich^[1]. Jego starszą, przyrodnią siostrą była Maria Glabiszówna^[2].

Absolwent Gimnazjum Męskiego w Ostrowie. W latach gimnazjalnych działał w niepodległościowym Towarzystwie Tomasza Zana, Gimnazjalnym Klubie Sportowym Venetia, Towarzystwie Sportowym Sokół. W latach 1913–1915 studiował prawo na uniwersytetach w Monachium i we Wrocławiu. W czasie I wojny światowej ukończył niemiecką oficerską szkołę artylerii. Tytuł magistra prawa i administracji zdobył już po wojnie, w roku 1923, na Uniwersytecie Poznańskim.

W 1918 roku walczył w powstaniu wielkopolskim. W latach 1919–1920 pracował w Oddziale Operacyjnym Sztabu Dowództwa Głównego Armii Wielkopolskiej, a podczas wojny polsko-bolszewickiej w Kwaterze Polowej Naczelnego Wodza i w Adiutanturze Generalnej. Od 1921 r. był członkiem tajnej organizacji wojskowej przy Władysławie Sikorskim „Honor i Ojczyzna” mającej dbać o morale oficerów Wojska Polskiego. W latach 1921–1922 pracował w Oddziale IIIa Biura Ścisłej Rady Wojennej w Warszawie. Podczas plebiscytu był członkiem Polskiej Komisji Przejęcia Górnego Śląska.

3 listopada 1923 roku został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza II Kursu Doszkolenia. 15 października 1923 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do 14 Dywizji Piechoty w Poznaniu na stanowisko szefa sztabu^[3]. Z dniem 15 listopada 1924 roku został przydzielony do macierzystego 14 pułku artylerii polowej w Poznaniu na stanowisko dowódcy I dywizjonu^[4]. 15 listopada 1925 roku został przydzielony z 14 pap do Biura Ścisłej Rady Wojennej w Warszawie na stanowisko oficera Oddziału IIIa (Operacyjnego)^[5]. W 1927 roku został oficerem Referatu „Niemcy” Oddziału II Sztabu Generalnego. 5 listopada 1928 roku otrzymał przeniesienie do Generalnego Inspektoratu Sił Zbrojnych na stanowisko oficera do zleceń^[6]. Do 31 sierpnia 1939 roku był I oficerem do zleceń Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych.

W latach 1934 i 1935 odbył, na polecenie marszałka Józefa Piłsudskiego dwie nieoficjalne podróże do Niemiec i do Austrii w celu wybadania sytuacji militarnej i nastrojów politycznych w obu krajach. W latach międzywojennych uczestniczył w pracach Centralnego Instytutu Wychowania Fizycznego, był prezesem Polskiego Związku Piłki Nożnej oraz przewodniczącym Polskiego Komitetu Olimpijskiego.

W kampanii wrześniowej 1939 był oficerem do zleceń Naczelnego Wodza (1 – 3 IX), a następnie dowódcą improwizowanej Grupy „Kielce” (3 – 9 IX). Po przegranej polskich wojsk wyjechał do Warszawy, a w roku 1940 przedostał się na Węgry, gdzie współdziałał przy ewakuacji polskich żołnierzy na Zachód. W tym samym roku wyjechał do Wielkiej Brytanii, gdzie w maju 1941 roku został mianowany szefem Oddziału I Sztabu Naczelnego Wodza w Londynie. Po 14 czerwca 1942 roku był zastępcą dowódcy 1 Brygady Strzelców. 20 lutego 1943 roku został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy 1 Dywizji Grenadierów (kadrowej)^[7]. 29 października 1943 roku Naczelny Wódz mianował go z dniem 20 listopada dowódcą 2 Dywizji Grenadierów Pancernych (kadrowej). 18 listopada 1943 roku objął dowództwo dywizji^[8]. Od 15 lutego 1945 roku do 1947 roku dowodził 4 Dywizją Piechoty.

Po II wojnie światowej pozostał w Londynie. Udzielał się jako działacz polonijny, społeczny, sportowy, działał w polskich organizacjach i stowarzyszeniach wojskowych, publikował w prasie emigracyjnej, wydał także wspomnienia z lat gimnazjalnych. 26 maja 1977 został powołany na członka Głównej Komisji Skarbu Narodowego^[9].

Pochowany został w Londynie. Komitet Organizacyjny Uroczystości sprowadzenia prochów gen. Kazimierza Glabisza – na czele której stanął Burmistrz Gminy i Miasta Odolanów Józef Wajs – postanowił przenieść szczątki generała do rodzinnego miasta. 31 maja 2008 roku urna została złożona przy kościele św. Marcina w Odolanowie.

Awanse[edytuj | edytuj kod]

kapitan – zweryfikowany 3 maja 1922 roku ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku w korpusie oficerów zawodowych artylerii
major – 31 marca 1924 roku ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 22. lokatą w korpusie oficerów zawodowych artylerii
podpułkownik – 24 grudnia 1929 roku ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 roku i 12. lokatą w korpusie oficerów zawodowych artylerii
pułkownik – 26 stycznia 1935 roku ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 roku i 2. lokatą w korpusie oficerów zawodowych artylerii^[10]
generał brygady – ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1945 roku w korpusie generałów

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (27 lutego 1973)^[11]
Krzyż Niepodległości z Mieczami (20 grudnia 1932)^[12]
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski^[13]
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)^[14]
Krzyż Walecznych (1921)^[13]^[15]
Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami
Złoty Krzyż Zasługi (17 marca 1930)^[13]^[16]
Krzyż na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi^[13]
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[13]
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[13]
Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych (12 maja 1936)
Order Trzech Gwiazd III klasy (Łotwa)^[13]
Order Krzyża Orła III klasy (Estonia)^[13]
Order Legii Honorowej IV klasy (Francja, zezwolenie w 1933)^[17]^[13]
Order Lwa Białego IV klasy (Czechosłowacja)^[13]
Order Gwiazdy Rumunii IV klasy z mieczami (Rumunia, zezwolenie w 1933)^[18]^[13]
Order Leopolda V klasy (Belgia)^[13]
Odznaka Honorowa Olimpijska I kl. (Niemcy)^[13]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Akt urodzenia Kazimierza Glabisza – szukajwarchiwach.pl [dostęp z dnia: 2015-07-04]
↑ Alina Bednarz, Katarzyna Kieś-Kokocińska, Aleksandra Rajwa: Patriotki ze Śląska w służbie Polsce. Stowarzyszenie ON/OFF. [dostęp 2021-03-09].
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 63 z 27 września 1923 roku, s. 586.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 107 z 10 października 1924 roku, s. 594.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 110 z 23 października 1925 roku, s. 591.
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 356.
↑ W marcu 1943 roku na bazie 1 Brygady Strzelców zorganizowano kadrową 1 Dywizję Grenadierów, którą do lipca 1943 roku dowodził gen. bryg. Bolesław Bronisław Duch. We wrześniu 1943 roku 1 Dywizja Grenadierów przemianowana została na 2 Dywizję Grenadierów Pancernych. Kryska-Karski i Żurakowski podają, że Kazimierz Glabisz był zastępcą dowódcy 1 BS do października 1943 roku.
↑ Rozkazy dzienne 1943 ↓, s. 222, 231, 256.
↑ Zarządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 26 maja 1977 r. o powołaniu członków Głównej Komisji Skarbu Narodowego Rzeczypospolitej Polskiej. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 25, Nr 3 z 15 listopada 1977.
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 1 z 26 stycznia 1935 roku. Według Tadeusza Kryska-Karskiego i Stanisława Żurakowskiego, Kazimierz Glabisz awansował na pułkownika ze starszeństwem z 19 marca 1936 roku.
↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 28, Nr 5 z 31 grudnia 1973.
↑ M.P. z 1932 r. nr 293, poz. 341 zamiast uprzednio nadanego Krzyża Niepodległości (M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 100) „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 205.
↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 33.
↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 1982 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 38, poz. 1812)
↑ M.P. z 1930 r. nr 98, poz. 143 „za zasługi na polu organizacji wojska”.
↑ Zarządzenia Prezesa Rady Ministrów. Zezwolenie na przyjęcie i noszenie orderów. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 13, s. 291, 11 listopada 1933.
↑ Zarządzenia Prezesa Rady Ministrów. Zezwolenie na przyjęcie i noszenie orderów. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 13, s. 292, 11 listopada 1933.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 205.
Rozkazy dzienne 1 Samodzielnej Brygady Strzelców i 1 Dywizji Grenadierów, sygn. R.27. Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, 1943. [dostęp 2017-01-14].
Bogdan Snoch: Górnośląski Leksykon Biograficzny. Suplement do wydania drugiego. Katowice: Muzeum Śląskie, 2006, s. 40–41. ISBN 83-60353-11-5.
Jarosław Biernaczyk, Kazimierz Glabisz, [w:] Alma Mater Ostroviensis – Księga Pamięci – Non Omnis Moriar, tom X, Ostrów Wielkopolski 2003.
Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Warszawa 1991, s. 96.
Włodzimierz Nowak, Generał brygady Kazimierz Glabisz (1893–1981). Zarys biografii, Przegląd Historyczno-Wojskowy Nr 3 (223), Warszawa 2008, s. 117–135.
Andrzej Gowarzewski: MISTRZOSTWA POLSKI. LUDZIE (1918–1939). 100 lat prawdziwej historii (1), Wydawnictwo GiA, Katowice 2017.

[1] Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

[2] Akt urodzenia Kazimierza Glabisza – szukajwarchiwach.pl [dostęp z dnia: 2015-07-04]

[patriotki-3] Alina Bednarz, Katarzyna Kieś-Kokocińska, Aleksandra Rajwa: Patriotki ze Śląska w służbie Polsce. Stowarzyszenie ON/OFF. [dostęp 2021-03-09].

[4] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 63 z 27 września 1923 roku, s. 586.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_107_z_10_października_1924_roku,_s._594-5] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 107 z 10 października 1924 roku, s. 594.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_110_z_23_października_1925_roku,_s._591-6] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 110 z 23 października 1925 roku, s. 591.

[7] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 356.

[8] W marcu 1943 roku na bazie 1 Brygady Strzelców zorganizowano kadrową 1 Dywizję Grenadierów, którą do lipca 1943 roku dowodził gen. bryg. Bolesław Bronisław Duch. We wrześniu 1943 roku 1 Dywizja Grenadierów przemianowana została na 2 Dywizję Grenadierów Pancernych. Kryska-Karski i Żurakowski podają, że Kazimierz Glabisz był zastępcą dowódcy 1 BS do października 1943 roku.

[CITEREFRozkazy_dzienne1943222,_231,_256-9] Rozkazy dzienne 1943 ↓, s. 222, 231, 256.

[10] Zarządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 26 maja 1977 r. o powołaniu członków Głównej Komisji Skarbu Narodowego Rzeczypospolitej Polskiej. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 25, Nr 3 z 15 listopada 1977.

[11] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 1 z 26 stycznia 1935 roku. Według Tadeusza Kryska-Karskiego i Stanisława Żurakowskiego, Kazimierz Glabisz awansował na pułkownika ze starszeństwem z 19 marca 1936 roku.

[12] Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 28, Nr 5 z 31 grudnia 1973.

[13] M.P. z 1932 r. nr 293, poz. 341 zamiast uprzednio nadanego Krzyża Niepodległości (M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 100) „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

[sl-14] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 205.

[15] Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 33.

[16] Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 1982 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 38, poz. 1812)

[17] M.P. z 1930 r. nr 98, poz. 143 „za zasługi na polu organizacji wojska”.

[18] Zarządzenia Prezesa Rady Ministrów. Zezwolenie na przyjęcie i noszenie orderów. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 13, s. 291, 11 listopada 1933.

[19] Zarządzenia Prezesa Rady Ministrów. Zezwolenie na przyjęcie i noszenie orderów. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 13, s. 292, 11 listopada 1933.

[z-20] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q ^r Selekcjoner zastępczy

[a]

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[A]