Kazimierz Hertel

Kazimierz Hertel
	; Kazimierz Hertel (przed 1929)
	pułkownik saperów
Pełne imię i nazwisko	Kazimierz Franciszek Hertel
Data i miejsce urodzenia	7 sierpnia 1883 ; Radom
Data i miejsce śmierci	13 stycznia 1951 ; Warszawa
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Polska we Francji; Wojsko Polskie
Jednostki	Kompania Inżynieryjna 4 Dywizji Strzelców Polskich; 1 pułk saperów; Okręg Korpusu Nr VIII; Dowództwo Obrony Warszawy
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; wojna polsko-bolszewicka; II wojna światowa
	Odznaczenia

Kazimierz Franciszek Hertel (ur. 7 sierpnia 1883 w Radomiu, zm. 13 stycznia 1951 w Warszawie) – pułkownik saperów inżynier Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1919 roku służył w kompanii inżynieryjnej 4 Dywizji Strzelców Polskich.

W 1921 roku pełnił służbę w Departamencie II Ministerstwa Spraw Wojskowych, a jego oddziałem macierzystym był 2 pułk kolejowy^[1].

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 6. lokatą w korpusie oficerów kolejowych^[2]. 7 października 1922 roku został przeniesiony z korpusu oficerów kolejowych (2 pułk kolejowy) do korpusu oficerów inżynierii i saperów z lokatą 4.1. i z równoczesnym wcieleniem do 1 pułku saperów^[3].

W maju 1923 został przydzielony z Departamentu V MSWojsk. do Głównego Zakładu Inżynierii i Saperów na stanowisko kierownika, pozostając oficerem nadetatowym 1 psap^[4]^[5]^[6]. Z dniem 15 listopada 1925 roku został przeniesiony służbowo na Kurs Fortyfikacyjny przy Oficerskiej Szkole Inżynierii w Warszawie^[7]. 25 października 1926 roku został przydzielony do Szefostwa Saperów Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu na stanowisko szefa^[8]. 26 kwietnia 1928 roku został przydzielony z 8 Okręgowego Szefostwa Saperów do 6 Okręgowego Szefostwa Budownictwa we Lwowie na stanowisko szefa^[9]. 12 marca 1929 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska i pozostawiony bez przynależności służbowej z równoczesnym oddaniem do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie^[10]. Z dniem 31 sierpnia 1929 roku został przeniesiony w stan spoczynku^[11]. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Wilno Miasto. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr III. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”^[12].

Od 11 września 1939 roku był dowódcą saperów w Dowództwie Obrony Warszawy^[13].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Niepodległości z Mieczami (13 kwietnia 1931)^[14],
Krzyż Walecznych (dwukrotnie) „za czyny męstwa i odwagi wykazane w bojach toczonych w latach 1918–1921”,
Złoty Krzyż Zasługi (20 grudnia 1946)^[15].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 371, 651.
↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 265.
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 7 października 1922 roku, s. 766.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 30 z 19 maja 1923 roku, s. 281.
↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 797, 820, 827.
↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 873, 905.
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 119 z 12 listopada 1925 roku, s. 644.
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 46 z 25 października 1926 roku, s. 378.
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 159.
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 5 z 12 marca 1929 roku, s. 90.
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 218.
↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 349, 894.
↑ Głowacki 1985 ↓, s. 20, 288.
↑ M.P. z 1931 r. nr 87, poz. 137 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
↑ M.P. z 1947 r. nr 25, poz. 151 „za bohaterskie czyny i dzielne zachowanie się w walce z niemieckim najeźdźcą, oraz za gorliwą pracę i sumienne wypełnianie obowiązków służbowych”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych.
Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
Ludwik Głowacki: Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939. Wyd. 5. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1985. ISBN 83-11-07109-8.
Tadeusz Łaszczewski, Kazimierz Hertel, Obrona Warszawy i Modlina - 1939 r. [1].

[CITEREFSpis_oficerów1921371,_651-1] Spis oficerów 1921 ↓, s. 371, 651.

[CITEREFLista_starszeństwa1922265-2] Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 265.

[3] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 7 października 1922 roku, s. 766.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_30_z_19_maja_1923_roku,_s._281-4] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 30 z 19 maja 1923 roku, s. 281.

[CITEREFRocznik_Oficerski1924797,_820,_827-5] Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 797, 820, 827.

[CITEREFRocznik_Oficerski1923873,_905-6] Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 873, 905.

[7] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 119 z 12 listopada 1925 roku, s. 644.

[8] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 46 z 25 października 1926 roku, s. 378.

[9] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 159.

[10] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 5 z 12 marca 1929 roku, s. 90.

[11] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 218.

[CITEREFRocznik_Oficerski_Rezerw1934349,_894-12] Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 349, 894.

[CITEREFGłowacki198520,_288-13] Głowacki 1985 ↓, s. 20, 288.

[14] M.P. z 1931 r. nr 87, poz. 137 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

[15] M.P. z 1947 r. nr 25, poz. 151 „za bohaterskie czyny i dzielne zachowanie się w walce z niemieckim najeźdźcą, oraz za gorliwą pracę i sumienne wypełnianie obowiązków służbowych”.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]