Kazimierz Młynarz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kazimierz Młynarz
Ilustracja
Zdjęcie sprzed 1985
Data i miejsce urodzenia

11 stycznia 1933
Biniew

Data śmierci

16 listopada 1999

Zawód, zajęcie

publicysta
działacz kulturalny

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal Komisji Edukacji Narodowej Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Medal 30-lecia Polski Ludowej Odznaka Honorowa Miasta Poznania
Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury”

Kazimierz Młynarz (ur. 11 stycznia 1933 w Biniewie, zm. 16 listopada 1999[1]) – polski działacz kulturalny i filmowy, publicysta i animator kultury.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn urzędnika kolejowego i powstańca wielkopolskiego Franciszka i Zofii z Gondów. Okupację hitlerowską spędził w Krotoszynie, terminując w zawodzie cukiernika, a także uczęszczając w pierwszym okresie do szkoły niemieckiej dla dzieci polskich. Naukę dokończył w Krotoszynie w 1945, a maturę zdał w Kościanie w 1951. Przebywał w Nowej Hucie, gdzie zdobył tytuł przodownika pracy. Potem przeniósł się do Poznania, gdzie zaczął studiować polonistykę na Uniwersytecie Poznańskim, interesując się w szczególności edytorstwem staropolskim. W 1955 uzyskał stopień magistra na podstawie pracy o unikatach Andrzeja Zbylitowskiego. W latach 1955-1956 był instruktorem poznańskiego Towarzystwa Wiedzy Powszechnej. Jeździł wtedy z wykładami po terenach Wielkopolski. W latach 1957-1965 pracował jako bibliotekarz w Bibliotece Uniwersyteckiej UAM. Od 1956 związany z ruchem dyskusyjnych klubów filmowych. Został prezesem Dyskusyjnego Klubu Filmowego Kamera. W latach 1968-1975 członek Krajowej Rady Artystycznej Kin Studyjnych. Był kierownikiem kina Muza w Poznaniu[2].

W 1955 debiutował na łamach Gazety Poznańskiej pamfletem na krytyków i recenzentów. Od 1956 do 1957 był członkiem zespołu redakcyjnego czasopisma Wyboje. Od 1960 do 1982 wygłaszał na antenie radia poznańskiego felietony filmowe pod pseudonimem Krzysztof Kazimierski. Od 1 listopada 1965 pracował w redakcji Nurtu (od 1 grudnia 1974 jako redaktor naczelny)[2].

Oprócz działalności dziennikarskiej i felietonistycznej publikował rozprawy z historii kina i filmu, w tym wielkopolskiego. Interesował się kinematografią radziecką, niemiecką i japońską. Inspirował i organizował imprezy filmowe w Poznaniu i Wielkopolsce. Przetłumaczył i opatrzył wstępem książkę Ingmara Bergmana Scenariusze (1973, 1977), a także napisał wstęp do Scen z życia małżeńskiego (1976). Przygotował do publikacji (wraz z Edmundem Makowskim) wspomnienia uczestników kampanii wrześniowej z Wielkopolski (Dni klęski, dni chwały). Napisał wstęp do gwarowych gawęd Stanisława Strugarka Wuja Ceśku opowiada (1977). Był też animatorem ruchu pamiętnikarskiego Wielkopolan i konkursów pamiętnikarskich. Był współzałożycielem Klubu Pamiętnikarzy przy Wielkopolskim Towarzystwie Kulturalnym (1981)[2].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem KEN, Odznaką Zasłużonego Działacza Kultury, Brązowym Medalem Za zasługi dla obronności kraju, Medalem XXX-lecia PRL, Odznaką Honorową Miasta Poznania, Medalem Marcina Kasprzaka oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1985). Był członkiem honorowym poznańskiej Pro Sinfoniki[2].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Żonaty z Marią Lemke (bibliotekarką, od 1965). Miał z nią dwójkę dzieci: Miłosza (1972 – 2021) i Dobrochnę (1974)[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Poznańskie rocznice listopadowe – Aktualności – Biuletyn Miejski – poznan.pl. www.poznan.pl. [dostęp 2022-01-22].
  2. a b c d e Grażyna Banaszkiewicz, Nagrody Miasta Poznania w dziedzinie kultury i sztuki za rok 1984. Dokończenie, w: Kronika Miasta Poznania, nr 4/1985, s.82-84, ISSN 0137-3552