Kazimierz Partyka (pułkownik)

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kazimierz Partyka
Ilustracja
pułkownik intendent z wsw pułkownik intendent z wsw
Data i miejsce urodzenia

9 stycznia 1890
Komarno, Austro-Węgry

Data i miejsce śmierci

wiosna 1940
Kijów, USRR, ZSRR

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

Dowództwo Okręgu Korpusu Nr II

Stanowiska

szef Intendentury

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Kazimierz Partyka (ur. 9 stycznia 1890 w Komarnie, zm. wiosną 1940 w Kijowie) – pułkownik intendent z wyższymi studiami wojskowymi Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Józefa i Anny z Tyrawskich[1]. Jego rodzeństwem byli: Bronisława (1899–1886), Julianna (1893–1949, po mężu Szajnowska), Marian (ok. 1895 – ok. 1914), Marianna (1902–1994, po mężu Kamińska)[2]. W 1911 zdał z odznaczeniem egzamin dojrzałości w C. K. VIII Gimnazjum we Lwowie[3]. Ukończył studia na Uniwersytecie Franciszkańskim we Lwowie. Należał do Drużyn Polowych we Lwowie. Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich. Ukończył legionową szkołę ekonomiczno-administracyjną. Odbył szlak wojenny w 2 kompanii I batalionu w 2 pułku piechoty.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. Przydzielony do 36 pułku piechoty Legii Akademickiej został następnie skierowany na stanowisko kierownika Loterii Klasowej na Inwalidów Wojennych.

3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 3. lokatą w korpusie oficerów zawodowych administracji, dział gospodarczy, a jego oddziałem macierzystym był Wojskowy Okręgowy Zakład Gospodarczy Nr I w Warszawie[4]. W tym samym roku został powołany do Wyższej Szkoły Intendentury w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu normalnego 1922-1924[5]. W 1924 awansował na stopień majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923. 31 października tego roku, po ukończeniu kursu, został przydzielony do Wydziału Kwaterunkowego Departamentu VII Intendentury Ministerstwa Spraw Wojskowych[6][7]. Uzyskał tytuł oficera dyplomowanego. Pracował także Wojskowych Zakładach Zaopatrzenia Intendenckiego i Taborowego, od 1929 w Kierownictwie Centralnego Zaopatrzenia Intendenckiego w Warszawie na stanowisku kierownika wydziału[8]. Został awansowany na stopień podpułkownika intendenta ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932[9][10]. W 1938 został szefem Intendentury Dowództwa Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie[11]. Na pułkownika został awansowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 1. lokatą w korpusie oficerów intendentów, grupa intendentów z wyższymi studiami wojskowymi[12].

Po agresji ZSRR na Polskę został aresztowany przez NKWD 25 października 1939. Był przetrzymywany w lwowskich więzieniach Brygidki i na Zamarstynowie. W marcu 1940 został przewieziony do więzienia przy ulicy Karolenkiwskiej 17 w Kijowie. Tam został zamordowany przez NKWD na wiosnę 1940. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 71/1-17 oznaczony numerem 2226; jego tożsamość została podana jako Kazimierz Partyk)[13]. Został pochowany na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.

Ofiarą zbrodni katyńskiej z tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej był także por. rez. inż. Kazimierz Stepan, także maturzysta w C. K. VIII Gimnazjum we Lwowie w 1910.

Jego prawnukiem jest Michał Kopczyński[14].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Partyka Kazimierz. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2024-04-15].
  2. ↑ Katarzyna Lisowska: Archiwum Cioci Broni. bialykosciol.pl. [dostęp 2014-12-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (5 marca 2016)].
  3. ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum VIII we Lwowie za rok szkolny 1910. Lwów: 1910, s. 79.
  4. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 379.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1277, 1316, 1504.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 22, 1159, 1197.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 771, 784.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 857.
  9. ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”, s. 97, Nr 2 z 30 stycznia 1932. Ministerstwo Spraw Wojskowych. 
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 314.
  11. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 513.
  12. ↑ a b c Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 331.
  13. ↑ Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994. s. 70. [dostęp 2014-10-27].
  14. ↑ Edyta Kowalczyk, Jakub Radomski: Jego świat to piłka, siatkówka i ostra muzyka. Zakłada glany i idzie w pogo!. sport.onet.pl, 2022-06-24. [dostęp 2022-06-25].
  15. ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. Nadanie Krzyża i Medalu Niepodległości. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”, s. 364, Nr 8 z 11 listopada 1931. Ministerstwo Spraw Wojskowych. 
  16. ↑ Na podstawie fotografii Plik:Kazimierz Partyka (1890-1940).JPG

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kazimierz_Partyka_(pułkownik)&oldid=73520567”