Kazimierz Tomaszewski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kazimierz Tomaszewski
Ilustracja
Kazimierz Tomaszewski
generał dywizji generał dywizji
Data i miejsce urodzenia

25 października 1939
Żychlin

Data i miejsce śmierci

25 kwietnia 2005
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1959–1999

Siły zbrojne

Siły Zbrojne PRL
Siły Zbrojne RP

Jednostki

20 pułk czołgów średnich
9 pułk zmechanizowany
5 Saska Dywizja Pancerna
2 Warszawska Dywizja Zmechanizowana
4 Pomorska Dywizja Zmechanizowana
Śląski Okręg Wojskowy
Warszawski Okręg Wojskowy
Wojskowa Akademia Techniczna im. Jarosława Dąbrowskiego

Stanowiska

zastępca komendanta WAT

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Srebrny Krzyż Zasługi Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Brązowa Odznaka „Za Zasługi dla Obrony Cywilnej” Medal „Za umacnianie braterstwa broni” Medal jubileuszowy „70 lat Sił Zbrojnych ZSRR”

Kazimierz Tomaszewski (ur. 25 października 1939 w Żychlinie, zm. 25 kwietnia 2005 w Warszawie) – generał dywizji WP.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Absolwent liceum ogólnokształcącego w Koninie (1958), pracownik urzędu pocztowo-telekomunikacyjnego i Komendy Wojewódzkiej OHP w Poznaniu 1958–1959, 1959–1962 elew Oficerskiej Szkoły Wojsk Pancernych w Poznaniu, którą ukończył z wyróżnieniem jako podporucznik i został dowódcą plutonu w 20 pułku czołgów średnich w Stargardzie Szczecińskim. Od 1965 porucznik i dowódca kompanii czołgów, od 1969 kapitan. 1969–1972 studiował w Akademii Sztabu Generalnego WP w Warszawie, którą ukończył z wyróżnieniem i został szefem sztabu – zastępcą dowódcy 9 pułku zmechanizowanego w Stargardzie Szczecińskim w stopniu majora. 1973–1975 dowódca 25 pułku czołgów średnich w Szczecinie, 1975–1976 dowódca 28 pułku czołgów średnich w Czarnem w stopniu podpułkownika. 1976–1978 studiował w Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. K. Woroszyłowa w Moskwie, po czym został szefem sztabu i zastępcą dowódcy 5 Dywizji Pancernej w Gubinie, od września 1979 w stopniu pułkownika. 1979–1984 dowódca 2 Dywizji Zmechanizowanej w Nysie, 1984–1986 dowódca 4 Dywizji Zmechanizowanej w Krośnie Odrzańskim. Od lipca 1986 do lutego 1987 szef Oddziału Szkolenia Bojowego w Śląskim Okręgu Wojskowym we Wrocławiu, następnie do stycznia 1989 zastępca dowódcy Warszawskiego Okręgu Wojskowego ds. liniowych. Jesienią 1987 mianowany generałem brygady; nominację wręczył mu w Belwederze przewodniczący Rady Państwa PRL gen. armii Wojciech Jaruzelski. W 1989 szef Zarządu Zaopatrzenia w Pomoce Szkolne w Głównym Zarządzie Szkolenia Bojowego WP, następnie do jesieni 1992 zastępca komendanta WAT ds. liniowych. 1992-1995 szef sztabu i zastępca dowódcy Warszawskiego Okręgu Wojskowego. 11 listopada 1995 prezydent RP Lech Wałęsa mianował go generałem dywizji. 1995–1996 szef Zarządu XI Szkolenia Wojskowego w Sztabie Generalnym WP, 1996–1997 pomocnik zastępcy szefa Sztabu Generalnego WP ds. Systemów Dowodzenia i Szkolenia. Wiosną 1996 został doktorem nauk wojskowych Akademii Obrony Narodowej w Warszawie. W 1999 na własną prośbę został przeniesiony do rezerwy i zakończył służbę wojskową. Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera FII-1-8)[1].

Awanse[edytuj | edytuj kod]

W trakcie wieloletniej służby w Wojsku Polskim otrzymywał awanse na kolejne stopnie wojskowe[2]:

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Był synem Adama, robotnika rolnego i Zofii z Lisowskich. W stanie spoczynku mieszkał w Warszawie. Od 1964 żonaty z Krystyną z domu Zakrzewską. Małżeństwo miało syna i córkę[2].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze.
  2. a b Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. IV: S-Z, Toruń 2010, s. 138–140.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. IV: S-Z, Toruń 2010, s. 138–140.