Kazys Ladiga
| |
 generał porucznik
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1927 |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca |
praca w Muzeum Wojskowym |
| Odznaczenia | |
  [1]
| |
Kazys Ladiga (ur. 6 stycznia 1894 w Iškonys, zm. 19 grudnia 1941 w Sol-Ilecku) – generał porucznik Sił Zbrojnych Litwy, jeden z organizatorów zamachu stanu na Litwie.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w 1894 w Iškonys koło Birż. W 1914 ukończył Wileńską Szkołę Wojskową i dołączył do armii rosyjskiej. Podczas I wojny światowej walczył jako oficer[1]. W 1918 wrócił na Litwę i wkroczył do jej armii. W latach 1918–1920 był dowódcą 1 Pułku Piechoty Litewskiej. 18 maja 1919 kierował operacją Daugai przeciwko Armii Czerwonej. 2 czerwca 1919 jego pułk zajął Utenę, a 25 sierpnia Zarasai[2]. Uczestnik litewskiej wojny o niepodległość[1]. W 1920 poprowadził marsz wojsk litewskich do Wilna. 8 sierpnia 1920 stał się Wiceministrem Obrony Narodowej i Dowódcą Wojsk Lądowych[2]. Po klęsce wojsk polskich pod Sejnami i Augustowem został zredukowany do dowódcy 4 dywizji. W 1923 ukończył Akademię Sztabu Generalnego Czechosłowacji. W latach 1923–1925 był dowódcą trzeciej dywizji[1].
Był jednym z organizatorów zamachu stanu na Litwie, po wydarzeniu jego obowiązki zostały ograniczone ze względu na bliskie powiązania z Litewską Chrześcijańską Partią Demokratyczną. W latach 1926–1927 był dowódcą II i III Okręgu Wojskowego, został zwolniony w 1927. Po zwolnieniu od 1937 do 1940 pracował w Muzeum Wojskowym[1].
Po rozpoczęciu okupacji państw bałtyckich przez ZSRR 8 sierpnia 1940 został aresztowany i osadzony w więzieniu w Poniewieżu, a 6 czerwca 1941 został wysłany do więzienia NKWD w Sol-Ilecku, gdzie został zastrzelony[1].
Został nagrodzony Orderem Krzyża Pogoni 4 i 5 stopnia[1].