Kelyn Rowe

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kelyn Rowe
Ilustracja
Kelyn Rowe
Pełne imię i nazwisko

Kelyn Jaynes Rowe

Data i miejsce urodzenia

2 grudnia 1991
Federal Way

Wzrost

173 cm

Pozycja

pomocnik

Informacje klubowe
Klub

Seattle Sounders FC

Numer w klubie

22

Kariera juniorska
Lata Klub
2007–2010 Crossfire Premier
2010–2011 UCLA Bruins
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
2011 Washington Crossfire 4 (0)
2012–2018 New England Revolution 214 (30)
2019 Sporting Kansas City 14 (0)
2019 Sporting Kansas City II (wyp.) 2 (3)
2019 Real Salt Lake 5 (0)
2019 Real Monarchs (wyp.) 2 (0)
2020 New England Revolution 16 (0)
2021– Seattle Sounders FC 36 (1)
W sumie: 293 (34)
Kariera reprezentacyjna[b]
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
2008–2010  Stany Zjednoczone U-18 5 (0)
2010–2011  Stany Zjednoczone U-20 6 (3)
2017–  Stany Zjednoczone 4 (1)
W sumie: 15 (4)
  1. Aktualne na: 3 marca 2022. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
  2. Aktualne na: 8 lutego 2019.

Kelyn Jaynes Rowe (ur. 2 grudnia 1991 w Federal Way) – amerykański piłkarz występujący na pozycji prawego skrzydłowego, od 2021 zawodnik Seattle Sounders FC.

Kariera klubowa[edytuj | edytuj kod]

Rowe pochodzi z miasta Federal Way w stanie Waszyngton[1]. Jego starsza siostrę Bree grała w piłkę nożną w uczelnianym zespole Oregon Ducks, zaś młodsza Baely jest gimnastyczką[2]. Uczęszczał do lokalnej Federal Way High School, gdzie za sprawą dobrych występów został wybrany do drużyny Parade and ESPN/Rise All-America, a także dwukrotnie do NSCAA Youth All-American (2008, 2009)[3]. W 2010 roku otrzymał natomiast nagrodę dla gracza roku rozgrywek Class 4A. Równocześnie trenował w młodzieżowej ekipie Crossfire Premier SC, w którego barwach dwukrotnie znalazł się w drużynie U16 West Conference Starting XI (2007, 2008)[4]. W późniejszym czasie studiował na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles, gdzie występował w tamtejszym zespole UCLA Bruins. W 2010 roku otrzymał nagrodę Pac-12 Freshman of the Year dla najlepszego piłkarza pierwszego roku Pacific-12 Conference i został wybrany do NSCAA All-American Third Team[5]. W 2011 roku został uhonorowany nagrodą Pac-12 Conference Player of the Year, a także wygrał z UCLA rozgrywki NCAA College Cup. Równocześnie występował w ekipie Washington Crossfire na czwartym poziomie rozgrywek – USL Premier Development League, przebywał też na testach w niemieckim 1. FC Köln[6].

W grudniu 2011 Rowe podpisał umowę z programem Generation Adidas[7], zaś miesiąc później został wybrany w ramach MLS SuperDraft (z trzeciego miejsca) przez New England Revolution[8]. W Major League Soccer zadebiutował 10 marca 2012 w przegranym 0:1 spotkaniu z San Jose Earthquakes, zaś premierowego gola strzelił 31 marca tego samego roku w wygranej 3:1 konfrontacji z Los Angeles Galaxy. Od razu wywalczył sobie pewne miejsce w wyjściowym składzie; na przestrzeni kolejnych lat dał się poznać jako wielofunkcyjny gracz, mogący występować zarówno na skrzydle, jak i w roli środkowego i ofensywnego pomocnika[9]. W sezonie 2014 wygrał z Revolution konferencję wschodnią i wywalczył wicemistrzostwo MLS, natomiast w 2016 roku dotarł do finału pucharu Stanów Zjednoczonych – U.S. Open Cup.

W 2019 roku przeszedł do Real Salt Lake. W 2020 roku grał w New England Revolution, a w 2021 trafił do Seattle Sounders FC.

Kariera reprezentacyjna[edytuj | edytuj kod]

W marcu 2011 Rowe został powołany przez Thomasa Rongena do reprezentacji Stanów Zjednoczonych U-20 na Mistrzostwa Ameryki Północnej U-20. Na gwatemalskich boiskach był kluczowym zawodnikiem swojej drużyny i rozegrał wszystkie trzy spotkania od pierwszej minuty, strzelając trzy gole w fazie grupowej – jednego w meczu z Surinamem (4:0) i dwa z Panamą (2:0). Jego kadra odpadła natomiast w ćwierćfinale po porażce z gospodarzami – Gwatemalą (1:2) i nie zakwalifikowała się na Mistrzostwa Świata U-20 w Kolumbii.

W seniorskiej reprezentacji Stanów Zjednoczonych Rowe zadebiutował za kadencji selekcjonera Bruce'a Areny, 1 lipca 2017 w wygranym 2:1 meczu towarzyskim z Ghaną. W tym samym miesiącu został powołany na Złoty Puchar CONCACAF, podczas którego rozegrał dwa mecze (obydwa w pierwszym składzie) i 15 lipca w wygranej 3:0 konfrontacji fazy grupowej z Nikaraguą strzelił pierwszego gola w dorosłej kadrze. Po zakończeniu fazy grupowej został zastąpiony w składzie przez Darlingtona Nagbe[10], a już bez jego udziału Amerykanie – pełniący rolę gospodarzy – triumfowali w Złotym Pucharze, pokonując w finale Jamajkę (2:1).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Ryan Krasnoo: Kelyn Rowe Q&A: Catching up with the western Washington native, New England Revolution midfielder ahead of SEAvNE. [w:] Seattle Sounders FC [on-line]. soundersfc.com, 28 kwietnia 2017. [dostęp 2018-03-09]. (ang.).
  2. Melissa Yack: Utah gymnast/moonwalker Baely Rowe wrapping up beaming career. [w:] Deseret News [on-line]. deseretnews.com, 2 marca 2017. [dostęp 2018-03-09]. (ang.).
  3. Kelyn Rowe. [w:] UCLA Bruins [on-line]. uclabruins.com. [dostęp 2018-03-09]. (ang.).
  4. Kelyn Rowe | New England Revolution. [w:] New England Revolution [on-line]. revolutionsoccer.net. [dostęp 2018-03-09]. (ang.).
  5. Casey Olson: Soccer: Kelyn Rowe impresses at UCLA | Tracking the grads. [w:] Federal Way Mirror [on-line]. federalwaymirror.com, 4 października 2011. [dostęp 2018-03-09]. (ang.).
  6. Casey Olson: European pro soccer teams court Federal Way grad Kelyn Rowe. [w:] Federal Way Mirror [on-line]. federalwaymirror.com, 20 maja 2011. [dostęp 2018-03-09]. (ang.).
  7. Travis Clark: Generation adidas: 5 things to know about Kelyn Rowe. [w:] Major League Soccer [on-line]. mlssoccer.com, 29 grudnia 2011. [dostęp 2018-03-09]. (ang.).
  8. Revolution Draft Midfielder Kelyn Rowe Third Overall. [w:] CBS Boston [on-line]. boston.cbslocal.com, 12 stycznia 2012. [dostęp 2018-03-09]. (ang.).
  9. Stan Grossfeld: Kicking it around with the Revolution’s Kelyn Rowe. [w:] The Boston Globe [on-line]. bostonglobe.com, 4 lipca 2017. [dostęp 2018-03-09]. (ang.).
  10. Seth Macomber: Kelyn Rowe sent home from USMNT. [w:] SB Nation [on-line]. thebentmusket.com, 16 lipca 2017. [dostęp 2018-03-09]. (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]