Przejdź do zawartości

Kenny Barron

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kenny Barron
Ilustracja
Kenny Barron (2018)
Data i miejsce urodzenia

9 czerwca 1943
Filadelfia

Instrumenty

fortepian

Gatunki

jazz

Zawód

muzyk

Powiązania

Yusef Lateef

Instrument
Fortepian
Zespoły
Dizzy Gillespie Orchestra
Sphere
Strona internetowa
Trio Kenny’ego Barrona na festiwalu jazzowym w hiszpańskim San Javier, 2022. Od lewej: Kenny Barron, Kiyoshi Kitagawa i Willie Jones III

Kenny Barron (ur. 9 czerwca 1943 w Filadelfii)[1] – afroamerykański pianista i kompozytor jazzowy, oraz edukator. Jeden z najbardziej wpływowych post-bopowych pianistów głównego nurtu jazzu[1]. Laureat NEA Jazz Masters Award 2010[2].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Miał czworo rodzeństwa. Jego starszy brat, William (1927–1989) był saksofonistą jazzowym. Sam zaczął grać na fortepianie w wieku dwunastu lat. W nauce pomagała mu siostra pianisty Raya Bryanta i późniejsza matka gitarzysty Kevina Eubanksa[1]. Mając piętnaście lat zaczął grać zawodowo – przez niedługi czas występował w orkiestrze Mela Melvina, do której zarekomendował go, pracujący w niej William[2]. W 1959, chodząc jeszcze do szkoły średniej, zdobywał doświadczenia muzyczne grając z saksofonistą Jimmym Heathem i perkusistą Phillym Joe Jonesem. Po jej ukończeniu odbył krótkie tournée z grupą multiinstrumentalisty Yusefa Lateefa. Nagranie w 1960 albumu Lateefa The Centaur and the Phoenix było jego debiutem fonograficznym, ale nie jako pianisty, lecz kompozytora i aranżera[1]. Jako pianista zadebiutował w 1961 na płycie swojego brata, Billa – The Tenor Stylings of Bill Barron. Miało to miejsce niedługo po jego przeprowadzce do Nowego Jorku. Wtedy też usłyszał go w klubie The Five Spot saksofonista James Moody i przyjął do zespołu. Również w 1961 przez krótki czas współpracował jako sideman z grupami saksofonisty Lou Donaldsona, perkusisty Roya Haynesa i trębacza Lee Morgana. W 1962 przystąpił do big-bandu Dizzy’ego Gillespiego, w którym zapoznał się i polubił rytmy latynoskie i karaibskie[2]. W orkiestrze słynnego trębacza pozostał do 1966, biorąc udział w jej licznych, międzynarodowych tournées. W następnych latach pracował m.in. w studiach nagraniowych z trębaczami Jimmym Owensem i Freddiem Hubbardem, saksofonistą Stanleyem Turrentinem, wibrafonistą Miltem Jacksonem i perkusistą Buddym Richem[3].

W 1971 ponownie znalazł się w grupie Yusefa Lateefa, który – wg słów pianisty – miał kluczowy wpływ na jego sztukę improwizacji[4]. Lateef zachęcił go także do studiów w college’u[3]. Udało mu się pogodzić wyjazdy na koncerty ze studiami i w Empire State College uzyskał tytuł licencjata w dziedzinie muzyki[3]. W 1973 nagrał jako lider swój pierwszy album – Sunset to Dawn[2]. W tym samym roku otrzymał stanowisko profesora muzyki na Uniwersytecie Rutgersa, na którym nauczał z przerwami do 2000[2][3].

Pod koniec lat 70. po zakończeniu współpracy z kontrabasistą Ronem Carterem założył trio z kontrabasistą Busterem Williamsem i perkusistą Benem Rileyem, które m.in. towarzyszyło występom saksofonistów: Eddiego „Lockjaw” Davisa, Eddiego Harrisa, Sonny’ego Stitta i Harry’ego „Sweets” Edisona.

W 1982 razem z Busterem Williamsem oraz byłymi muzykami współtwórcy bebopu, pianisty Theloniousa Monka – Benem Rileyem i saksofonistą Charliem Rousem – założył formację Sphere[3]. Zespół wykonywał przede wszystkim muzykę Monka i pokrewną. Grupa nagrała kilka doskonale ocenionych płyt takich jak Four for All i Bird Songs[4]. Po śmierci Rouse’a zespół zawiesił działalność, żeby po piętnastu latach ja wznowić z saksofonistą altowym Garym Bartzem na miejscu Rouse’a. Ponadto od 1986 do 1991 współpracował z gigantem jazzu, saksofonistą tenorowym Stanem Getzem, koncertując i nagrywając z jego kwartetem słynne albumy: Anniversary i Serenity[3].

Jako lider nagrał wiele płyt, za które dziewięć razy był nominowany do nagrody Grammy[2]. Otrzymał także szereg innych znaczących wyróżnień, m.in. doktorat honoris causa Berklee College of Music w 2010. Rok wcześniej na ekrany kin wszedł film fabularny Jesienna pełnia (Another Harvest Moon) ze skomponowaną przez niego muzyką[5]. Nadal naucza w nowojorskiej Juilliard School, nagrywa oraz występuje.

Małżeństwo

[edytuj | edytuj kod]

Jest żonaty. Jego małżonka nosi imię Joanne[6]. Ma z nią córkę Nicole[7].

Wybrana dyskografia

[edytuj | edytuj kod]

Jako lider lub współlider

[edytuj | edytuj kod]
  • 1967 You Had Better Listen – The Jimmy Owens–Kenny Barron Quintet (Atlantic)
  • 1973 Sunset to Dawn (Muse Records)
  • 1974 Peruvian Blue (Muse)
  • 1975 Lucifer (Muse)
  • 1978 Innocence (Wolf)
  • 1979 Together – Tommy Flanagan–Kenny Barron (Denon)
  • 1982 Golden Lotus (Muse)
  • 1986 1+1+1 – Kenny Barron – Ron Carter–Michael Moore (Black-Hawk)
  • 1992 Stan Getz–Kenny Barron – People Time (Gitanes)
  • 2001 Kenny Barron & Regina Carter – Freefall (Verve)
  • 2013 Kenny Barron & the Brazilian Knights (Sunnyside)
  • 2023 The Complete Two as One – Kenny Barron–Buster Williams (Red)
  • 2024 Beyond This Place (Artwork Records)
Z zespołem Sphere
  • 1982 Four in One (Elektra/Musician)
  • 1983 Flight Path (Elektra/Musician)
  • 1985 Sphere On Tour (Red)
  • 1987 Four for All (Verve)
  • 1988 Bird Songs (Verve)
  • 1993 Pumpkin’s Delight (Red)
  • 1997 Sphere (Verve)

Jako sideman

[edytuj | edytuj kod]
Z Billem Barronem
  • 1961 The Tenor Stylings of Bill Barron (Savoy)
  • 1962 Modern Windows (Savoy)
Ze Stanem Getzem
  • 1989 Anniversary! (EmArcy Records)
  • 1991 Serenity (EmArcy)
Z Yusefem Lateefem
  • 1960 The Centaur and the Phoenix (Riverside)
  • 1972 The Gentle Giant (Atlantic)
  • 1973 Hush 'N' Thunder (Atlantic)
  • 1976 The Doctor Is In... and Out (Atlantic)
Z Jamesem Moodym
  • 1962 Another Bag (Argo Jazz)
  • 1966 Moody and the Brass Figures (Milestone)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d Kenny Barron. allmusic.com. [dostęp 2024-10-13]. (ang.).
  2. a b c d e f NEA Jazz Masters – Kenny Barron. National Endowment for the Arts. [dostęp 2024-10-13]. (ang.).
  3. a b c d e f Kenny Barron. kennybarron.com. [dostęp 2024-10-13]. (ang.).
  4. a b Kenny Barron. AllAboutJazz. [dostęp 2024-10-13]. (ang.).
  5. Another Harvest Moon w bazie IMDb (ang.)
  6. Robin Platzer/Twinimages. robinplatzertwinimages.com. [dostęp 2024-10-13]. (ang.).
  7. Kenny Barron. JazzTimes. [dostęp 2024-10-13]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]