Kevin sam w domu
Gatunek | |
---|---|
Rok produkcji |
1990 |
Data premiery |
10 listopada 1990 |
Kraj produkcji | |
Język | |
Czas trwania |
103 min |
Reżyseria | |
Scenariusz | |
Główne role | |
Muzyka | |
Zdjęcia | |
Scenografia | |
Kostiumy | |
Montaż | |
Produkcja | |
Wytwórnia | |
Dystrybucja | |
Budżet |
15 000 000 USD |
Kontynuacja |
Kevin sam w Nowym Jorku (1992) |
Kevin sam w domu (ang. Home Alone) – amerykański film fabularny z 1990 roku w reżyserii Chrisa Columbusa. Jest to pierwszy film z serii Sam w domu.
Fabuła[edytuj | edytuj kod]
Rodzina McCallisterów na Święta Bożego Narodzenia wyjeżdża do Paryża. Z powodu porannego pośpiechu wywołanego możliwością spóźnienia się na samolot do Francji rodzina poleciała bez Kevina, który został sam w domu. Tymczasem domem, w którym mieszka chłopiec, zaczynają interesować się włamywacze – Harry i Marv, którym Kevin musi stawić czoła.
Akcja filmu dzieje się od wieczora 21 grudnia do poranka 25 grudnia, głównie w domu rodziny McCallisterów w Chicago, ale również w innych częściach tego miasta oraz na lotniskach i w hotelu w Paryżu, na lotniskach w Dallas i Scranton oraz w ciężarówce jadącej ze Scranton do Chicago.
Postacie[edytuj | edytuj kod]
Kate i Peter McCallisterowie wraz z dziećmi[edytuj | edytuj kod]
- Kevin McCallister – ośmioletni chłopiec, który pochodzi z dużej rodziny, na którą zwykle ściąga kłopoty. Pragnie zostać sam i jego życzenie się spełnia, ale wkrótce przekonuje się, że samotne życie wcale nie jest zabawne. Dzielnie broni swojego domu przed włamywaczami, zastawiając na nich pułapki. Uwielbia pizzę z serem i choinki.
- Kate McCallister – matka Kevina i żona Petera. Ma rude włosy.
- Peter McCallister – ojciec Kevina i mąż Kate. Gdy był mały, podróżował tylko samochodem. Ma 2 braci: Roba (który mieszka w Nowym Jorku) i Franka.
- Buzz McCallister – starszy brat Kevina, nie jest dla niego miły. Ma nadwagę, hoduje tarantulę. Jest kibicem koszykówki i baseballu, w pokoju ma wiele gadżetów związanych z Chicago Bulls. Ma dziewczynę.
- Megan McCallister – siostra Kevina.
- Jeff McCallister – brat Kevina. Ma rude włosy.
- Linnie McCallister – siostra Kevina.
Leslie i Frank McCallisterowie wraz z dziećmi[edytuj | edytuj kod]
- Frank McCallister – stryj Kevina, brat Petera. Mieszka w Ohio, pracuje we Francji. Łysieje, jest skąpy i niezbyt uczciwy.
- Leslie McCallister – stryjenka Kevina i żona Franka. Nosi okulary.
- Rod McCallister – kuzyn Kevina. Ma czarne włosy i nosi okulary.
- Heather McCallister – kuzynka Kevina.
- Fuller McCallister – kuzyn Kevina. Moczy się, nosi okulary.
- Sandra McCallister – kuzynka Kevina.
- Tracy McCallister – kuzynka Kevina.
- Brooke McCallister – kuzynka Kevina.
Włamywacze[edytuj | edytuj kod]
- Harry Lime – jeden z dwóch włamywaczy, którzy chcą okraść dom Kevina. Na początku filmu podszywa się pod policjanta po to, aby dowiedzieć się tego, dokąd i na jak długo wyjeżdżają państwo McCallisterowie. Jest niski, łysieje, ma złoty ząb, który stracił pod koniec filmu. Nie ukończył VI klasy.
- Marv Merchants – jeden z dwóch włamywaczy, którzy chcą okraść dom Kevina. Gdy okradnie jakiś dom, zawsze zostawia w nim odkręcony kran, twierdząc, że to jego wizytówka. Jest wysoki, ma brodę. Nie jest zbyt inteligentny. Ma lęk wysokości.
Inni[edytuj | edytuj kod]
- Pan Marley – starszy mężczyzna mieszkający w pobliżu domu rodziny McCallisterów. Wygląda strasznie, przez co krąży o nim wiele plotek. Początkowo Kevin zawsze ucieka na jego widok. Pod koniec filmu pan Marley ratuje Kevina z rąk włamywaczy. Ma wnuczkę i syna, z którym pokłócił się wiele lat temu, przez co z sobą nie rozmawiali, jednakże na koniec filmu się z nimi pogodził. Nosi brodę, nocami odśnieża chodniki i posypuje je solą.
- Gus Polinski – lider zespołu muzycznego Kenosha Kickers, grającego polkę. W latach 70. sprzedał 623 egzemplarze swoich piosenek. Gra na klarnecie, ma nadwagę.
Obsada[edytuj | edytuj kod]
- Macaulay Culkin – Kevin McCallister
- Joe Pesci – Harry Lime
- Daniel Stern – Marv Merchants
- Roberts Blossom – Marley
- Catherine O’Hara – Kate McCallister
- John Heard – Peter McCallister
- Gerry Bamman – Frank McCallister
- Terrie Snell – Leslie McCallister
- Devin Ratray – Buzz McCallister
- Hillary Wolf – Megan McCallister
- Michael C. Maronna – Jeff McCallister
- Angela Goethals – Linnie McCallister
- Jedidiah Cohen – Rod McCallister
- Kristin Minter – Heather McCallister
- Kieran Culkin – Fuller McCallister
- Daiana Campeanu – Sondra McCallister
- Senta Moses – Tracy McCallister
- Anna Slotky – Brook McCallister
- John Candy – Gus Polinski
- Larry Hankin – policjant Balzak
- Jeffrey Wiseman – Mitch Murphy
- Virginia Smith – Georgette
- Matt Doherty – Steffan
- Ralph Foody – gangster Johnny
- Michael Guido – gangster Snakes
- Ray Toler – wujek Rob
- Billie Bird – kobieta na lotnisku
- Bill Erwin – mężczyzna na lotnisku
- Peter Siragusa – Lineman
- Alan Wilder – sprzedający bilety
- Hope Davis – agent French Ticket
- Dan Charles Zukoski – dostawca pizzy
Produkcja[edytuj | edytuj kod]
Początkowo film miał powstać w wytwórni Warner Bros., a jego budżet ustalono na czternaście milionów dolarów amerykańskich. Jednak projekt przejęła 20th Century Fox i zwiększyła budżet do kwoty siedemnastu milionów dolarów[1].
Większość scen nakręcono w Chicago i jego okolicach. Pozostałe, jak np. te z Paryża to filmowe triki. I tak ujęcia na lotnisku Paryż – Orly sfilmowano w porcie lotniczym Chicago-O’Hare, a scena, w której Kevin brnie przez zalaną piwnicę, próbując przechytrzyć włamywaczy, została nagrana na basenie szkoły New Trier High School. Z kolei scenografię wnętrza samolotu, którym państwo McCallisterowie lecą do Paryża, ulokowano na szkolnym boisku do koszykówki[2].
Wiele scen nakręcono w dwupiętrowym, jednorodzinnym domu mieszczącym się przy 671 Lincoln Avenue[3] w miejscowości Winnetka, leżącej na przedmieściach Chicago. W filmie pojawia się kuchnia wraz z głównymi schodami, piwnica oraz większa część pierwszego piętra, ale już jadalnia i wszystkie pomieszczenia na parterze (poza kuchnią) zostały zbudowane jako scenografia filmowa. Także znajdujący się na przydomowym podwórku domek na drzewie powstał specjalnie na potrzeby filmu, a po zakończeniu zdjęć został rozebrany. Sam budynek powstał w 1921 roku i miał pięć sypialni, strych, podwójny wolnostojący garaż i szklarnię[4].
W scenie, w której Harry gryzie Kevina, grający włamywacza Joe Pesci, naprawdę ugryzł Macaulaya Culkina, zostawiając na jego palcu bliznę.
Kaskaderem, który zastępował Macaulaya Culkina w niebezpiecznych scenach, był 30-letni Larry Nicholas.
Na kilka miesięcy przed premierą filmu wydano książkę dla dzieci bazującą na filmie. Zawierała ona kilka rozdziałów i scen, które sfilmowano, ale nie umieszczono ich w ostatecznej wersji filmu. Jedną z nich jest scena, w której Marv podaje się za policjanta. Ma to miejsce zaraz po przylocie rodziny Kevina z wakacji w Paryżu. Również z książki wiadomo, jakie nazwiska noszą włamywacze.
W maju 2011 roku dom został wystawiony na sprzedaż za 2 400 000 dolarów. W marcu 2012 roku znalazł się nabywca, który kupił go za 1 585 000 dolarów[3].
Odbiór filmu[edytuj | edytuj kod]
Recenzje | ||||
---|---|---|---|---|
Publikacja | Ocena | |||
AllMovie | ![]() |
W pierwszy weekend film zarobił siedemnaście milionów dolarów i stał się tak popularny, że wyświetlano go w kinach jeszcze długo po okresie świątecznym. Przez dwanaście tygodni utrzymywał się na pierwszym miejscu amerykańskiego box office’u, a przez kolejnych dziesięć plasował się w pierwszej dziesiątce. Ostatecznie film na całym świecie zarobił ponad 477 000 000 dolarów, a w samych tylko Stanach Zjednoczonych przyniósł zysk w wysokości 285 000 000 dolarów i stał najbardziej kasowym filmem roku w Ameryce Północnej[6]. Znalazł się także w Księdze rekordów Guinnessa jako najbardziej dochodowa komedia wszech czasów[7].
Mimo dużej popularności wśród widzów, film został przyjęty z mieszanymi ocenami przez krytyków. Internetowy serwis Rotten Tomatoes, opierając się na 41 recenzjach ze średnią ocen 5.2/10, przyznał mu 54%, czyli „zgniły”[8]. Z kolei Metacritic, który stosuje standardową skalę ocen, po przejrzeniu stu recenzji oszacował jego wynik na 63, ze wskazaniem na „ogólnie sprzyjające”[9].
Roger Ebert z Chicago Sun-Times przyznał filmowi dwie i pół gwiazdki z czterech, uznając, że ośmiolatek potrafiłby wymyślić tak skomplikowane pułapki tylko jeśli miałby do dyspozycji dziesiątki tysięcy dolarów, zaś fabuła jest tak nieprawdopodobna, że ciężko było mu przejmować się stanem radzącego sobie z praktycznie każdym problemem Kevina. Pochwalił także grę aktorską Macaulaya Culkina[10] i wymyślne pułapki. Z kolei recenzentka New York Timesa, Caryn James, skarżyła się na to, że pierwsza połowa filmu jest „monotonna i przewidywalna”, w przeciwieństwie do drugiej, którą pochwaliła za prawdziwie komediowy humor. Z uznaniem odniosła się również do rozmowy Kevina z panem Marleyem, jak również końcowych scen filmu[11]. Magazyn Variety zwrócił uwagę na trafny dobór obsady, a Jeanne Cooper z The Washington Post na komediowe podejście.
W Polsce film stał się fenomenem i częścią świątecznej tradycji. W 2010 roku telewizja Polsat nie uwzględniła filmu w świątecznej ramówce, co spotkało się z protestem ponad 90 tysięcy[12] osób na Facebooku. Fani zwyciężyli i film wyświetlany jest już nieprzerwanie ponad 10 lat w okresie świątecznym. W Wigilię 2018 roku film zanotował największą oglądalność z wynikiem 4,51 miliona widzów[13].
Ścieżka dźwiękowa[edytuj | edytuj kod]
Ścieżka dźwiękowa różnych wykonawców | |
Wydany | |
---|---|
Wydawnictwo |
Ścieżka dźwiękowa z filmu została wydana w 1990 roku przez Sony Music Entertainment i zawierała 19 utworów skomponowanych przez Johna Williamsa i piosenek świątecznych użytych w filmie.
- „Home Alone Main Titles” (4:53)
- „Holiday Flight” (0:59)
- „The House” (2:27)
- „Star of Bethlehem (Orchestral Version)” (2:51)
- „Man of the House” (4:33)
- „White Christmas” (2:40)
- „Scammed by a Kindergartner” (3:55)
- „Please Come Home for Christmas” (Southside Johnny) (2:41)
- „Follow That Kid!” (2:03)
- „Making the Plane” (0:52)
- „O Holy Night” (2:48)
- „Carol of the Bells” (1:25)
- „Star of Bethlehem” (2:59)
- „Setting the Trap” (2:16)
- „Somewhere in My Memory” (1:04)
- „The Attack on the House” (6:53)
- „Mom Returns and Finale” (4:19)
- „Have Yourself a Merry Little Christmas” (Mel Tormé) (3:05)
- „We Wish You a Merry Christmas / End Title” (4:15)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ David Teather: Fade to red (ang.). The Guardian, 2007-11-30. [dostęp 2012-11-08].
- ↑ Remembering Home Alone.
- ↑ a b Gary Lucido: Home Alone House Sells For $1.585 Million (ang.). Chicago Tribune, 2012-03-09. [dostęp 2012-11-08].
- ↑ Facts about the Home.
- ↑ Home Alone (1990) – Chris Columbus | Synopsis, Characteristics, Moods, Themes and Related | AllMovie, allmovie.com [dostęp 2017-11-24] (ang.).
- ↑ Movies.com: Movie box office results for the top 50 movies of 1990.
- ↑ Home Alone – Movie Review.
- ↑ Home Alone Movie Reviews.
- ↑ Home Alone Reviews.
- ↑ Roger Ebert: Home Alone (ang.). Chicago Sun-Times, 1990-11-16. [dostęp 2012-11-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-02)].
- ↑ Caryn James: Movie Review – Home Alone (ang.). The New York Times, 1990-11-16. [dostęp 2012-11-08].
- ↑ Kevin sam w domu jednak w święta na Polsacie, „Newsweek.pl”, 1 grudnia 2010 [dostęp 2016-12-28] (pol.).
- ↑ "Kevin sam w domu" znów nie miał sobie równych. Rekordowa oglądalność w Wigilię [dostęp 2021-12-23] .
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Kevin sam w domu w bazie IMDb (ang.)
- Kevin sam w domu w bazie Filmweb