Klasyfikacja medalowa Letnich Igrzysk Olimpijskich 1948

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
 Główny artykuł: Letnie Igrzyska Olimpijskie 1948.
Delfo Cabrera (Argentyna) wygrywa bieg maratoński[1]
Brązowy medal Igrzysk Olimpijskich 1980, zawierający podobny awers do tego widniejącego na medalach z igrzysk w 1948[2]

Letnie Igrzyska Olimpijskie 1948 (znane także jako XIV Letnie Igrzyska Olimpijskie) były międzynarodowym wydarzeniem sportowym, które odbywało się od 29 lipca do 14 sierpnia 1948 w Londynie. Były to pierwsze igrzyska od 12 lat, gdyż wcześniejsze nie odbywały się z powodu II wojny światowej. Londyn został wybrany na gospodarza w marcu 1946. Wcześniej w tym samym mieście odbywały się Letnie Igrzyska Olimpijskie 1908 i miały się odbyć Letnie Igrzyska Olimpijskie 1944[1]. Rekordową liczbę 59 krajów reprezentowało 4099 atletów (3714 mężczyzn i 385 kobiet) występujących w 19 dyscyplinach sportowych. W wyniku II wojny światowej Niemcy i Japonia pozostawały pod okupacją i nie sformowały do tego czasu swoich narodowych komitetów olimpijskich[3] i z tego powodu nie zostały zaproszone[4]. Jedynym z głównych państw Osi biorącym udział w igrzyskach były Włochy[3]. Związek Radziecki także nie utworzył narodowego komitetu olimpijskiego, na skutek czego nie mógł być zaproszony, ale przysłał swoich obserwatorów i później uczestniczył w kolejnych igrzyskach[5].

Najwięcej medali wywalczyli reprezentanci Stanów Zjednoczonych, zdobywając najwięcej złotych (38), srebrnych (27) i brązowych (19) medali. Wielka Brytania, gospodarz imprezy, zdobyła jedynie trzy złote medale (łącznie 23)[1]. Na tych igrzyskach 6 krajów wywalczyło swoje pierwsze medale olimpijskie. Dla Portoryka brąz zdobył Juan Venegas[6] w boksie. Następny Portoryko wywalczyło dopiero 28 lat później. Drugą reprezentacją na tych igrzyskach, która zdobyła pierwszy w historii medal, był Cejlon[7] (obecnie Sri Lanka) – srebrny medal w biegu na 400 metrów przez płotki zdobył Duncan White. Medal ten pozostał jedynym wywalczonym przez Sri Lankę medalem z na igrzyskach olimpijskich aż do igrzysk w Sydney w 2000 roku. Następnym państwem, które zdobyło pierwsze medale na tych igrzyskach, była Korea Południowa[8]. Reprezentanci tego kraju zdobyli dwa brązowe medale wywalczone przez Han Su-an (w boksie) i Kim Seong-jip (w podnoszeniu ciężarów). Kolejnym krajem z pierwszym medalem igrzysk olimpijskich została Jamajka[9]. Zawodnicy z tego karaibskiego kraju zdobyli trzy medale (jedno złoto i dwa srebra) w lekkoatletyce, głównie w biegach sprinterskich. Piątym z kolei państwem jest Panama[10]. Zawodnik z tego kraju Lloyd La Beach, zdobył dwa brązowe krążki w biegach na 100 i 200 m. Kolejnym panamskim medalistą olimpijskim został dopiero 60 lat później skoczek w dal Irving Saladino, który został w Pekinie mistrzem olimpijskim[11]. Ostatnią reprezentacją, która zdobyła w Londynie pierwszy w historii medal olimpijski, był Trynidad i Tobago[12] – srebrny medal zdobył Rodney Wilkes w podnoszeniu ciężarów. 13 krajów uczestniczyło w igrzyskach po raz pierwszy, są to: Birma, Cejlon, Gujana, Irak, Jamajka, Korea Południowa, Liban, Pakistan, Portoryko, Syria, Singapur, Panama, Trynidad i Tobago i Wenezuela[13].

Medale olimpijskie miały standardowy projekt Trionfo stosowany na igrzyskach pomiędzy 1928 a 1968 rokiem[14].

Dopiero w 2010 roku Belg Eugène Van Roosbroeck otrzymał swój złoty medal za udział w kolarskim wyścigu drogowym, ponieważ po wyścigu nie odbyła się dekoracja, a drużyna belgijska wróciła do kraju dwa dni po wyścigu nie odbierając medali[15].

Tabele medalowe[edytuj | edytuj kod]

Poniżej znajdują się tabele medalowe Letnich Igrzysk Olimpijskich 1948 bazujące na wyliczeniach Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego. Ranking posortowano według liczby złotych medali, następnie brano pod uwagę srebrne i brązowe. Jeżeli dwa lub więcej krajów zdobyło tyle samo medali, to mają tę samą pozycję w rankingu i są umieszczone w tabeli w porządku alfabetycznym. Źródłem informacji jest MKOL, ale ta organizacja nie prowadzi ani nie popiera prowadzenia jakichkolwiek rankingów[16].

W gimnastyce trzech zawodników zajęło pierwsze miejsce w konkursie konia z łękami. Paavo Aaltonen, Veikko Huhtanen i Heikki Savolainen otrzymali złote medale (wszyscy Finlandia) nie przyznano srebrnych i brązowych medali. W konkurencji skoku przez konia mężczyzn trzech gimnastyków ukończyło zawody na trzecim miejscu. Otrzymali oni wszyscy brązowe medale, razem w tej konkurencji rozdano pięć medali[1].

Klasyfikacja państwowa[edytuj | edytuj kod]

Legenda:

     Organizator igrzysk (Wielka Brytania)

Miejsce Państwo Złoto Srebro Brąz Razem
1.  Stany Zjednoczone 38 27 19 84
2.  Szwecja 16 11 17 44
3.  Francja 10 6 13 29
4.  Węgry 10 5 12 27
5.  Włochy 8 11 8 27
6.  Finlandia 8 7 5 20
7.  Turcja 6 4 2 12
8.  Czechosłowacja 6 2 3 11
9.  Szwajcaria 5 10 5 20
10.  Dania 5 7 8 20
11.  Holandia 5 2 9 16
12.  Wielka Brytania 3 14 6 23
13.  Argentyna 3 3 1 7
14.  Australia 2 6 5 13
15.  Belgia 2 2 3 7
16.  Egipt 2 2 1 5
17.  Meksyk 2 1 2 5
18.  Związek Południowej Afryki 2 1 1 4
19.  Norwegia 1 3 3 7
20.  Jamajka 1 2 0 3
21.  Austria 1 0 3 4
22.  Indie 1 0 0 1
 Peru 1 0 0 1
24.  Jugosławia 0 2 0 2
25.  Kanada 0 1 2 3
26.  Portugalia 0 1 1 2
 Urugwaj 0 1 1 2
28.  Cejlon 0 1 0 1
 Hiszpania 0 1 0 1
 Kuba 0 1 0 1
 Trynidad i Tobago 0 1 0 1
32.  Korea Południowa 0 0 2 2
 Panama 0 0 2 2
34.  Brazylia 0 0 1 1
 Iran 0 0 1 1
 Rzeczpospolita Polska 0 0 1 1
Stany Zjednoczone Portoryko 0 0 1 1
RAZEM 138 135 138 411

Klasyfikacja kontynentalna[edytuj | edytuj kod]

Miejsce Kontynent Złoto Srebro Brąz Razem
1 Europa 80 84 97 261
2 Ameryka Północna, Środkowa i Karaiby 41 33 26 100
3 Azja 7 5 5 17
4 Ameryka Południowa 4 3 3 11
5 Afryka 4 3 2 9
6 Australia i Oceania 2 6 5 13


Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d The Official Report of the Organising Committee for the XIV Olympiad. The Organising Committee for the XIV Olympiad, 1948. [dostęp 2011-10-12].
  2. ↑ London 1948 Collection - Medal. olympic.org. [dostęp 2011-11-17]. (ang.).
  3. ↑ a b Findling (1996): s. 111
  4. ↑ Findling (1996): s. 103
  5. ↑ Findling (1996): s. 104
  6. ↑ Puerto Rico at the 1948 London Summer Games. [dostęp 2011-10-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-01-17)]. (ang.).
  7. ↑ Sri Lanka at the 1948 London Summer Games. [dostęp 2011-10-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-01-13)]. (ang.).
  8. ↑ South Korea at the 1948 London Summer Games. [dostęp 2011-10-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-01-17)]. (ang.).
  9. ↑ Jamaica at the 1948 London Summer Games. [dostęp 2011-10-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-07-18)]. (ang.).
  10. ↑ Panama at the 1948 London Summer Games. [dostęp 2011-10-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-02-20)]. (ang.).
  11. ↑ Chris Turner: Men's Long Jump - Final. iaaf.org. [dostęp 2011-10-18]. (ang.).
  12. ↑ Trynidad and Tobago at the 1948 London Summer Games. [dostęp 2011-10-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-01-13)]. (ang.).
  13. ↑ London 1948. Olympic.org. [dostęp 2011-10-12].
  14. ↑ Winner's Medal for the 1948 Olympic Games in London. Olympic.org. [dostęp 2012-07-14].
  15. ↑ John MacLeary: Belgian cycling team finally receive gold medals for 1948 London Olympic Games. 8 czerwca 2010. [dostęp 2011-10-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-05-19)].
  16. ↑ Amy Shipley: China's Show of Power. 2008-08-25. [dostęp 2011-10-12].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Klasyfikacje medalowe igrzysk olimpijskich
Letnie igrzyska olimpijskie
Zimowe igrzyska olimpijskie

Flaga olimpijska

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Klasyfikacja_medalowa_Letnich_Igrzysk_Olimpijskich_1948&oldid=66780301”