Klaus Riskær Pedersen
| |
| Data i miejsce urodzenia |
24 kwietnia 1955 |
|---|---|
| Zawód, zajęcie |
przedsiębiorca, polityk |
| Alma Mater | |
| Stanowisko |
poseł do Parlamentu Europejskiego III kadencji (1989–1994) |
| Partia |
Venstre, Opstillingslisten, Alternatywa, Borgerlisten |
Klaus Riskær Pedersen (ur. 24 kwietnia 1955 w Kopenhadze[1]) – duński przedsiębiorca i polityk, poseł do Parlamentu Europejskiego III kadencji.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Syn artysty i pisarza Knuda Pedersena oraz Dorthe Palle Madsen. Od wczesnej młodości zajmował się biznesem, m.in. jako wydawca pisma „Aktiv” i założyciel dyskoteki. Do 1978 studiował w finanse w Copenhagen Business School (przerwał naukę w związku z działalnością biznesową), później w 2010 uzyskał na tej uczelni magisterium z innowacji[2]. Zakładał różne przedsiębiorstwa, zajmujące się m.in. prowadzeniem stacji radiowej i telewizyjnej, wydawaniem czasopism, inwestowaniem i analizami rynku. Zajmował się również obrotem papierami wartościowymi i zarządzaniem funduszami. Jego działania wiązały się z oskarżeniami o spekulację i wrogie przejęcia. Autor łącznie kilkunastu książek, w tym o tematyce biznesowej i autobiograficznej, pierwszą z publikacji wydał jako nastolatek. Poświęcono mu także trzy niezależne biografie oraz film[3][4].
W 1989 uzyskał mandat posła do Parlamentu Europejskiego z listy Venstre. Przystąpił do Grupy Liberalnej, Demokratycznej i Reformatorskiej, został wiceprzewodniczącym Delegacji ds. stosunków ze Szwajcarią[1]. W grudniu 1993 wykluczono go z Venstre, próbował następnie założyć ugrupowanie De liberale 2000. W kolejnych latach kontynuował działalność w biznesie, m.in. w branży internetowej. Ogłaszał upadłość konsumencką, a także oskarżano go m.in. o nieprawidłowości w finansowaniu kampanii, oszustwa i przestępstwa gospodarcze na niekorzyść firm. W 2002 i 2003 skazywany odpowiednio na 2,5 roku oraz na 3 lata pozbawienia wolności (w obu przypadkach z warunkowym zawieszeniem wykonania kary). W 2007 orzeczono wobec niego karę 7 lat pozbawienia wolności (został zwolniony w 2013)[3]. W 2006 zakładał partię Opstillingslisten, która miała wyłaniać kandydatów na podstawie głosowania internautów[5]. W 2015 dołączył do ugrupowania Alternatywa, z którego wykluczono go już po tygodniu[6]. W 2018 założył partię pod nazwą Klaus Riskær Pedersen[7] (później przemianowaną na Borgerlisten), w wyborach w 2019 uzyskała ona 0,8% głosów[8].
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Był dwukrotnie żonaty. Ma łącznie sześcioro dzieci, w tym dwoje z pierwszego małżeństwa[3][4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Klaus Riskær Pedersen. europarl.europa.eu. [dostęp 2021-04-08].
- ↑ Klaus Riskær Pedersen. LinkedIn. [dostęp 2021-04-08]. (ang.).
- ↑ a b c Martin Borre: Portræt: Manden, der enten blev statsminister eller røg i spjældet. politiken.dk, 30 września 2013. [dostęp 2021-04-12]. (duń.).
- ↑ a b Kandidater. borgerlisten.org. [dostęp 2021-04-08].
- ↑ Martin Lund: Riskærs repræsentative demokrati. kommunikationsforum.dk, 31 maja 2006. [dostęp 2021-04-12]. (duń.).
- ↑ Hovedbestyrelse ekskluderer Riskær fra Alternativet. berlingske.dk, 13 marca 2015. [dostęp 2021-04-08]. (duń.).
- ↑ Klaus Riskær vil i Folketinget. altinget.dk, 8 listopada 2018. [dostęp 2021-04-08]. (duń.).
- ↑ Folketingsvalg onsdag 5. juni 2019. dst.dk. [dostęp 2021-04-08]. (duń.).