50°42′56″N 21°34′02″E/50,715556 21,567222Kleczanów
 |
Ten artykuł od 2013-01 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do wiarygodnych źródeł. (Dodanie listy źródeł bibliograficznych lub linków zewnętrznych nie jest wystarczające). Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu. |
| ||
 Drewniany kościół pw. św. Katarzyny i św. Stanisława Biskupa w Kleczanowie | ||
| Państwo |  Polska
| |
| Województwo | świętokrzyskie | |
| Powiat | sandomierski | |
| Gmina | Obrazów | |
| Wysokość | 230 m n.p.m. | |
| Liczba ludności (2006) | 570 | |
| Strefa numeracyjna | (+48) 15 | |
| Kod pocztowy | 27-641 | |
| Tablice rejestracyjne | TSA | |
| SIMC | 0800775 | |
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego   Kleczanów | ||
Położenie na mapie Polski  Kleczanów | ||
| 50°42′56″N 21°34′02″E/50,715556 21,567222
| ||
Kleczanów – wieś w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie sandomierskim, w gminie Obrazów.
Prywatna wieś duchowna Kliczanów położona była w drugiej połowie XVI wieku w powiecie sandomierskim województwa sandomierskiego[1]. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa tarnobrzeskiego.
Przez miejscowość przebiega droga krajowa nr 77 z Lipnika do Przemyśla.
Przez wieś przechodzi 
zielony szlak turystyczny z Chańczy do Pielaszowa.
Spis treści
Historia[edytuj | edytuj kod]
Kleczanów to jedna z najstarszych miejscowości w regionie.
W 2013 odkryty tu został datowany na 5000 lat wstecz grób ludności kultury złockiej, której ślady do tej pory znane były jedynie z okolic Sandomierza i niewielkiej enklawy pod Pacanowem. Pochodzący z końca środkowego neolitu pochówek ma postać grobu niszowego, z pionowym szybem długości 1,5 m, który prowadzi do wydrążonej w lessowym podłożu niszy o wymiarach ok. 1,8 x 2,3 m, której płaskie dno znajduje się na głębokości ok. 2 m. Wewnątrz badacze natrafili na należące do kobiety kości i kilka innych drobnych artefaktów[2].
Na terenie wsi znajduje się również odkryte w miejscowym lesie cmentarzysko kurhanowe dawnej osady pochodzące co najmniej z IX wieku. Jak podaje Jan Długosz tutejsza parafia została założona w 990 r. Według miejscowej tradycji, Kleczanów mógł mieć nawet status miasta. W 1240 r. został jednak całkowicie zniszczony podczas najazdu Tatarów. Ludność Kleczanowa została wymordowana, zniszczeniu uległ też pierwotny kościół. Kolejny najazd tatarski nastąpił w 1287 r. Na przełomie XIII i XIV wieku wieś została odbudowana. Do 1819 r. była własnością klasztoru Norbertanek, najpierw w Krzyżanowicach, a potem w Busku.
Pod koniec XVII wieku, rozebrano dawny kościół i wzniesiono nowy, który stoi w Kleczanowie do dzisiaj.
W latach 1864–1919 folwark we wsi Kleczanów należał do rosyjskiego administratora, Chruszczewa, który otrzymał majątek w tej okolicy, w nagrodę za tłumienie powstania styczniowego. W 1919 r. majątek w Kleczanowie został rozparcelowany. W lesie obok Kleczanowa znajdują się zbiorowe groby partyzantów wymordowanych przez Niemców w latach 1939 do 1945. Największa mogiła znajduje się na brzegu lasu od strony Opatowa. Spoczywa w niej 29 ofiar czterech egzekucji. Najwięcej, bo aż 20 osób rozstrzelano 19 kwietnia 1944 roku. Druga mogiła, w której spoczywa pięć osób rozstrzelanych 24 sierpnia 1943, znajduje się na początku lasu od strony Sandomierza.
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
- Drewniany kościół parafialny pw. św. Katarzyny i św. Stanisława Kostki z końca XVII w., przebudowany w 1775 r. oraz drewniana dzwonnica z 1775 r., wpisane do rejestru zabytków nieruchomych (nr rej.: A.705/1-2 z 25.02.1957, z 20.05.1966 i z 14.06.1977)[3].
- Wczesnośredniowieczne kurhany, z VI–X w., w miejscowym lesie.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
- Henryk Dulęba - działacz socjalistyczny urodzony w Kleczanowie
- Parafia św. Katarzyny i św. Stanisława w Kleczanowie
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Województwo sandomierskie w drugiej połowie XVI wieku ; Cz.1, Mapy, plany, Warszawa 1993, k. 3.
- ↑ Małgorzata Płaza. Przypadkowe odkrycie. „Echo Dnia”, s. 4, 14 stycznia 2014. ISSN 0137-902X.
- ↑ Narodowy Instytut Dziedzictwa: Rejestr zabytków nieruchomych – województwo świętokrzyskie. 31 grudnia 2017; 8 miesięcy temu. [dostęp 2016-01-19]. s. 53.
| ||||||||||||||||||||
