Klemens Trzebuniak

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Klemens Trzebuniak
Ilustracja
podporucznik podporucznik
Data i miejsce urodzenia

10 września 1897
Zawoja

Data śmierci

1 listopada 1985

Przebieg służby
Główne wojny i bitwy

III powstanie śląskie: bitwa w rejonie Góry św. Anny

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Śląski Krzyż Powstańczy

Klemens Trzebuniak (ur. 19 września 1897 w Zawoi, zm. 1 listopada 1985) – powstaniec śląski.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 10 września 1897[a] w Zawoi[1][2]. Był synem Piotra i Wiktorii[1]. Ukończył 4 klasy szkoły podstawowej[3].

Zarabiał w pracach rolniczych najmowany w dworach[2]. Po zakończeniu I wojny światowej uczestniczył w III powstaniu śląskim od 7 maja do 7 lipca 1921[4]. Służył w stopniu kaprala[3] pod dowództwem mjr. Karola Brandysa i pod komendą szefa kompanii 9 pułku, Linkego[4].

Brał udział w walkach na obszarze okręgu lubliniecko-opolskiego w okolicach miast Olesno, Ząbkowice Śląskie[4][2]. Przeszedł cały szlak bojowy powstania odpowiadając za obsługę karabinu maszynowego, w tym walczył w bitwie w rejonie Góry św. Anny w maju 1921[2].

Po wybuchu II wojny światowej w 1939 służył w kampanii wrześniowej jako podchorąży[5]. Po nastaniu okupacji niemieckiej został wywieziony na roboty przymusowe w III Rzeszy, gdzie pracował w gospodarstwach niemieckich[2].

Po zakończeniu wojny w 1948 osiadł na ziemi sanockiej i zamieszkał we wsi Wujskie pod Sanokiem[6][2][7]. Zajmował się rolnictwem prowadząc własne gospodarstwo rolne[3]. W maju 1981 postanowieniem Rady Państwa został awansowany na stopień podporucznika[6][2][5].

Groby Klemensa i Marcjanny Trzebuniaków na cmentarzu w Wujskiem

Zmarł 1 listopada 1985. Został pochowany na cmentarzu parafialnym w Wujskiem. Jego żoną była Marcjanna (1903-1988), z którą miał czwórkę dzieci: Helenę, Władysławę, Janinę i Ludwika.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. W inskrypcji nagrobnej podano dzień 18 września 1897.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Deklaracje ↓, s. 86, 88.
  2. a b c d e f g h Bogumiła Koszela. Śląski Krzyż Powstańczy dla sanockiego kombatanta. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 2 (293), s. 6, 10-20 stycznia 1984. 
  3. a b c Deklaracje ↓, s. 86.
  4. a b c Deklaracje ↓, s. 89.
  5. a b Arnold Andrunik: Rozwój i działalność Związku Bojowników o Wolność i Demokrację na Ziemi Sanockiej w latach 1949-1984. Sanok: 1986, s. 283.
  6. a b Deklaracje ↓, s. 92.
  7. Kronika 1947-1967. spzaluz.szkolna.net. [dostęp 2015-12-30].
  8. Deklaracje ↓, s. 88.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Związek Bojowników o Wolność i Demokrację. Oddział w Sanoku. Deklaracje i karty ewidencyjne członków zwyczajnych T Tomkiewicz-Tymoczko 1971-1988, AP Rzeszów – O/Sanok (zespół 659, sygn. 102). s. 1-189.