Klimkowa Turnia
.jpg)
Klimkowa Turnia (słow. Bradavica SV vrchol, niem. Gömöry-Turm, węg. Gömöry-torony, 2489 m[1]) – jeden z dwóch wyższych wierzchołków Staroleśnego Szczytu w słowackich Tatrach Wysokich. Szczyt ten ma cztery wierzchołki. Klimkowa Turnia wraz z Tajbrową Turnią tworzą parę szczytów położonych po wschodniej stronie Klimkowych Wrótek. Po stronie zachodniej znajduje się Kwietnikowa Turnia i Pawłowa Turnia[2].
Klimkowa Turnia uważana jest za najwyższy wierzchołek Staroleśnego Szczytu[2], ale najnowsze pomiary lidarowe sugerują, że minimalnie wyższa może być Tajbrowa Turnia[1], na której umieszczono metalową tabliczkę z nazwą szczytu oraz skrzynkę wpisów.
Staroleśny Szczyt to jeden z najtrudniej dostępnych szczytów Tatr. Wchodzi się na niego przez Klimkowy Żleb wyprowadzający na Klimkowe Wrótka[3]. Z nich wejście na Klimkową Turnię jest już łatwe, nie tworzy ona bowiem granitowego monolitu, lecz luźniejsze skupisko głazów. Na szczycie zamontowano niewielki, metalowy krzyż.
Nazwa turni, przełączki i opadającego z niej żlebu pochodzi od przewodnika tatrzańskiego – Klemensa Bachledy, który jako pierwszy 14 sierpnia 1892 roku zdobył Staroleśny Szczyt[4]. W wyprawie tej brali udział Kazimierz Tetmajer, Tadeusz Boy-Żeleński, Edward Koelichen, Jan Koelichen, Franciszek Krzyształowicz i 4 przewodników zakopiańskich, ale Klimek Bachleda najpierw sam wszedł i wybrał drogę, a potem dopiero wyprowadził resztę grupy[5].
Na Staroleśny Szczyt nie prowadzi żaden szlak turystyczny, zgodnie z przepisami Tatrzańskiego Parku Narodowego wejście możliwe jest z przewodnikiem[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Úrad geodézie, kartografie a katastra Slovenskej republiky, Produkty leteckého laserového skenovania.
- ↑ a b Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie, przewodnik taternicki, tom XIII. Warszawa: Sport i Turystyka, reprint Sklep Podróżnika, 1967, reprint 1993.
- ↑ Przewodnik taternicki. Staroleśny Szczyt (2476). [dostęp 2018-05-31].
- ↑ Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1.
- ↑ a b Józef Nyka: Tatry słowackie. Przewodnik. Wyd. II. Latchorzew: Wyd. Trawers, 1998. ISBN 83-901580-8-6.