Koń budionnowski
 Grupa dwuletnich ogierów budionnowskich z południowej Rosji | |
| Typ | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Wymiary | |
| Wysokość w kłębie |
160–180 cm |
| Umaszczenie |
kasztanowate, gniade |
| Wzorce rasy | |
| Equus ferus caballus | |
.jpg)
Koń budionnowski (ros. Будённовская лошадь) – jedna z ras konia, wykorzystywana do długo- i krótkodystansowych wyścigów, znana z wytrzymałości i charakterystycznej płynności ruchu. Konie tej rasy odnoszą sukcesy w skokach i ujeżdżeniu, są uważane za mające łagodną naturę. Nazwane „budionnowskimi” na cześć dowódcy radzieckiej kawalerii marszałka Siemiona Budionnego.
Pochodzenie[edytuj | edytuj kod]
Koń budionnowski wywodzi się od koni czarnomorskich i klaczy dońskich krytych ogierami pełnej krwi angielskiej. Używano też koni kirgiskich i kazachskich, lecz z gorszym rezultatem. Potomstwo odchowywano bardzo starannie na bogatej paszy i testowano pod względem użytkowości po ukończeniu dwóch i czterech lat życia. Z ogólnej liczby 657 klaczy, od których rozpoczęto hodowlę, 359 stanowiły anglodońskie, 261 mieszańce anglodońskie z czarnomorskimi i 37 angloczarnomorskie. Kryto je ogierami anglodońskimi. Gdy cechy pełnej krwi angielskiej stawały się mniej wyraźne, do hodowli włączano ponownie ogiery tej rasy.
Budowa i wygląd[edytuj | edytuj kod]
Głowa i szyja mają dobre proporcje. Profil jest prosty lub nieznacznie wklęsły. Taka ładna, szlachetna głowa zdradza wpływ koni pełnej krwi angielskiej. Długa i prosta szyja przechodzi w wysoki kłąb i łączy się z umiarkowanie skośnymi łopatkami – nie są one jednak tak długie, jak u konia pełnej krwi angielskiej.
Koń budionnowski jest lekkiej budowy, ale o stosunkowo masywnym tułowiu. Grzbiet ma krótki, prosty i szeroki, lędźwie wydłużone, a zad długi i zazwyczaj prosty. Kończyny są lekkie, mało masywne, zdarzają się wady w budowie i wielkości stawów. Wadą tej rasy jest iksowata postawa kończyn przednich, powodująca ich wadliwy ruch. Wadę tę rozprzestrzeniło krzyżowanie z końmi dońskimi i kazachskimi.
80% koni budionnowskich jest maści kasztanowatej, często ze złocistym połyskiem, odziedziczonym po koniach dońskich i czarnomorskich. Występują także konie gniade z tak zwanym złotym połyskiem.
Przeciętnie koń budionnowski mierzy około 160 cm, chociaż zdarzają się osobniki o wzroście ponad 170 cm.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Budenny. International Museum of the Horse. [dostęp 2020-09-07]. (ang.).