Koń lipicański
Koń lipicański – niezbyt duży, raczej masywny koń o zwięzłej budowie i wysoko osadzonej, silnie umięśnionej szyi. Profil głowy bywa lekko wypukły, co wskazuje na domieszkę krwi ras hiszpańskich u lipicanów. Maść najczęściej siwa, grzywa pofalowana. Lipicany rodzą się skarogniade lub kare, dopiero między 6. a 10. rokiem życia ich maść zmienia się na siwą. Tylko nieliczne z nich pozostają na zawsze kare.
Rasa wzięła nazwę od stadniny, w której została wyhodowana – Lipicy w Słowenii, założonej w 1580. Rasa powstała z rodzimych koni Karster krzyżowanych z końmi hiszpańskimi i neapolitańskimi. Do dziś hodowane są tam silne konie, nie zawsze siwe, do zaprzęgu i jazdy wierzchem.
Innym centrum hodowli tej rasy jest austriacka stadnina koni w Piber, skąd pochodzą młode konie kierowane do najbardziej znanego miejsca użytkowania lipicanów – Hiszpańskiej Szkoły Jazdy w Wiedniu. Szkoli się w niej ogiery zgodnie z kanonami klasycznej szkoły jazdy.
Na przełomie lat 50. i 60. XX wieku ośrodek szkolenia koni lipicańskich powstał również w Johannesburgu w Południowej Afryce, stworzony przez Polaka, Jerzego Iwanowskiego[1].
Charakterystyka koni[edytuj | edytuj kod]
- Pochodzenie: Austro-Węgry / Słowenia
- Wysokość w kłębie: 148–160 cm
- Umaszczenie: siwe, rzadziej kare i gniade
- Pokrój: zwarta budowa, silnie umięśniony zad, suche i mocne kończyny
- Charakter: posłuszny, inteligentny, wyniosły
- Użytkowanie: Hiszpańska Szkoła Jazdy
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Jean-Pierre Scherman. The Hungarian Count, the Polish Major and the Slovenian War Horses in South Africa. „Journal of Central and Eastern European African Studies”. Vol. 2, Number 3, s. 3–23, 2022. Budapest: Óbuda University. ISSN 2786-1902. [dostęp 2023-05-10]. (ang.).