Koń wielkopolski
Koń wielkopolski – jest szlachetnym (gorącokrwistym) koniem wierzchowym, hodowanym w Polsce, użytkowanym w sporcie i rekreacji jeździeckiej. Rasa ta powstała na skutek uszlachetniania miejscowego pogłowia końmi niemieckimi i innymi zachodnimi na ziemiach dawnego zaboru pruskiego. Rasa wywodzi się z dawnych ośrodków hodowlanych w Sierakowie, Gnieźnie i Starogardzie[1].
Symbol rasy: "wlkp".
Historia[edytuj | edytuj kod]
Rasa powstała w wyniku połączenia w roku 1962 koni mazurskich, pochodzących od pozostałej na terenach Mazur po roku 1945 populacji koni trakeńskich i wschodniopruskich oraz lżejszej, bardziej szlachetnej odmiany poznańskiej, z większym udziałem krwi angloarabskiej i półkrwi angielskiej. Obydwie odmiany wywodziły się od koni trakeńskich i wschodniopruskich i powstały w XIX wieku także przy udziale reproduktorów berbeckich, oldenburskich, meklemburskich i innych. Rasę uszlachetniano krwią angielską, półkrwią angielską i angloarabską[1].
Pokrój[edytuj | edytuj kod]
Koń w typie półkrwi angielskiej, podobny do trakeńskiego. Głowa szlachetna, szyja długa i prawidłowo osadzona. Właściwe dla koni wierzchowych długie łopatki, kłąb wyraźnie zaznaczony. Kłoda zwięzła, głęboka. Mocny, ścięty, doskonale umięśniony zad. Solidne, długie i suche kończyny, bez szczotek pęcinowych. Dobre chody, zadowalające zdolności skokowe. Występują wszystkie maści. Wysokość w kłębie: 165 cm i więcej[1]. Obwód klatki piersiowej: 170-210 cm.
Hodowla[edytuj | edytuj kod]
Rasa wielkopolska jest najliczniejszą rasą koni półkrwi w Polsce. Do ksiąg stadnych w 2010 r. było wpisanych 2304 klaczy i 70 ogierów[2]. Główne ośrodki hodowli to stadniny koni w: Racocie, Stadnina Koni Liski, Stadnina Koni Pępowo, Stadnina Koni Dobrzyniewo, Stadnina Koni Kadyny (zlikwidowana), Stadnina Koni Plękity(zlikwidowana), Stadnina Koni Rzeczna, Stadnina Koni Posadowo (zlikwidowana), Stadnina Koni Żołędnica (zlikwidowana).
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Program hodowli koni rasy wielkopolskiej. konie-warszawa.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-10-16)].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c zob. Martin Haller: Rasy Koni. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MULTICO, 1997. ISBN 83-7073-121-X.
- ↑ Tadeusz Szulc (red.): Chów i hodowla zwierząt. Wyd. 2. Wrocław: Uniwersytet Przyrodniczy we Wrocławiu, 2013, s. 662. ISBN 978-83-7717-148-6.
