Kościół św. Antoniego z Padwy w Padwi Narodowej
 157/A z dnia 22.04.1991 r.[1]
| |||||||||
| kościół parafialny | |||||||||
| |||||||||
| Państwo | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Województwo | |||||||||
| Miejscowość | |||||||||
| Wyznanie | |||||||||
| Kościół | |||||||||
| Parafia | |||||||||
| Sanktuarium |
od - | ||||||||
| Wezwanie | |||||||||
| Wspomnienie liturgiczne |
13 czerwca (św. Antoniego Padewskiego), 24 sierpnia (św. Bartłomieja Apostoła) | ||||||||
| Przedmioty szczególnego kultu | |||||||||
| Relikwie |
św. Antoniego Padewskiego, św. Jana Pawła II | ||||||||
| Cudowne wizerunki |
Obraz św. Antoniego Padewskiego | ||||||||
| |||||||||
| |||||||||
Położenie na mapie gminy Padew Narodowa  | |||||||||
Położenie na mapie Polski  | |||||||||
Położenie na mapie województwa podkarpackiego  | |||||||||
Położenie na mapie powiatu mieleckiego  | |||||||||
 50°26′06,06″N 21°29′46,16″E/50,435017 21,496156
| |||||||||
| Strona internetowa | |||||||||
Sanktuarium św. Antoniego z Padwy − murowany kościół parafialny we wsi Padew Narodowa w diecezji sandomierskiej, zbudowany w latach 1878−1886, sanktuarium św. Antoniego z Padwy. Wezwanie kościoła często jest mylone z powodu, iż parafia jest pw. św Bartłomieja Apostoła, a kościół (sanktuarium) pw. św. Antoniego z Padwy.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pierwszy drewniany kościół św. Bartłomieja prawdopodobnie ufundowany został w roku 1414 przez króla Władysława Jagiełłę[2], a wybudowany w 1419[3] przez plebana Bartłomieja z Rudnika[3].
Pierwsza pisemna wzmianka o kościele w Padwi pochodzi z 1470 roku. Znalazła się ona w kronikach Jana Długosza. Drewniana budowla zapewne pierwotnie była kościołem filialnym, który przekształcony został w parafialny[2]. Kolejny drewniany kościół ufundowany został przez Zygmunta Starego w roku 1510[2]. W roku 1649 został powiększony: wydłużeniu uległo prezbiterium. Spłonął zapewne podczas wojen szwedzkich i najazdu Rakoczego. W 1664 roku postawiono kolejny drewniany kościół, konserwowany został w roku 1674 przez biskupa Mikołaja Oborskiego[3]. W XIX wieku stary drewniany kościół okazał się być zbyt mały na potrzeby powiększającej się parafii. Toteż rozpoczęto budowę nowego murowanego budynku, a stary został sprzedany i przeniesiony w roku 1891 do Zwiernika, gdzie stoi do dziś[2].
Współczesny kościół według projektu architekta Aleksandra Gebauera budować rozpoczęto w roku 1878[2]. Budowa trwała osiem lat[2], a kierował nią ksiądz Wilhelm Skopiński[3]. 3 września 1886 roku na wieży kościoła postawiono krzyż, trzy tygodnie później, 25 września, zakończono budowę sklepienia[2]. Poświęcony został przez ks. J. Knutelskiego w dniu św. Bartłomieja, 28 sierpnia 1887 roku[2]. Konsekracji dokonał 5 września 1895 roku biskup tarnowski Ignacy Łobos[2]. Po zniszczeniach wojennych naprawiony został w roku 1947[3].
Architektura i wnętrze[edytuj | edytuj kod]
Kościół parafialny w Padwi jest budowlą murowaną z cegły, tynkowaną. Jest to jednonawowa świątynia z bocznymi kaplicami w formie transeptu i węższym, wydłużonym, zamkniętym półkoliście prezbiterium[2]. Nad fasadą góruje trójkondygnacyjna wieża na planie kwadratu, u góry przechodząca w ośmiobok[2].
Znaczna część wyposażenia wnętrza pochodzi z poprzedniego kościoła i reprezentuje styl barokowy. Ołtarz główny pochodzi z połowy XVII wieku[4] i ma w polu głównym kopię obrazu Matki Bożej Dzikowskiej a na zasuwie wizerunek patrona kościoła, św. Bartłomieja[2]. Z czterech bocznych ołtarzy w nawie dwa są barokowe, dwa zaś eklektyczne z XIX wieku[2]. W bocznej kaplicy znajduje się ołtarz z przedstawieniem św. Antoniego Padewskiego, otoczony kultem poświadczonym od 1688 roku[5]. Prospekt organowy pochodzi z 1892 roku[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo podkarpackie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2023 [dostęp 2010-05-02].
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Urząd Gminy w Padwi Narodowej: Architektura i zabytki. [dostęp 2009-08-31].
- ↑ a b c d e Parafia Padew Narodowa. Archiwum Diecezjalne w Tarnowie. [dostęp 2009-08-31].
- ↑ Hanna Lawera, Artur Bata: Mielec i okolice. s. 82.
- ↑ Hanna Lawera, Artur Bata: Mielec i okolice. s. 83.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Hanna Lawera, Artur Bata: Mielec i okolice. Krosno: 1998. ISBN 83-87282-60-X.