Kościół św. Maurycego w Besançon

Kościół św. Maurycego
Église Saint-Maurice
	; Fasada świątyni
Państwo	Francja
Miejscowość	Besançon
Adres	119B Grande Rue, 25000 Besançon
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki (łaciński)
Wezwanie	św. Maurycego
Wspomnienie liturgiczne	22 września
Historia
Data zakończenia budowy	przed 1517
Dane świątyni
Styl	barok
Wieża kościelna; • liczba wież	; 1
Liczba naw	3
Organy; • liczba manuałów	; 3
Dzwonnica; • typ dzwonnicy	; zwarta
	Położenie na mapie Besançon Kościół św. Maurycego
	Położenie na mapie Francji Kościół św. Maurycego
	Położenie na mapie Burgundii-Franche-Comté Kościół św. Maurycego
	Położenie na mapie Doubs Kościół św. Maurycego
	47°14′10″N 6°01′40″E/47,236111 6,027778
	Multimedia w Wikimedia Commons

Kościół św. Maurycego (fr. Église Saint-Maurice) – rzymskokatolicka świątynia znajdująca się we francuskim mieście Besançon, stolicy regionu Burgundia-Franche-Comté.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Pierwszy kościół w Besançon pod tym wezwaniem wzniesiono w IV wieku. Był on dwukrotnie niszczony i odbudowywany. Jest wzmiankowany w 1517 w metryce chrztu późniejszego kardynała Antoine’a Perrenota de Granvelle’a. W latach 1552-1556 przebudowano prezbiterium świątyni i jedną z kaplic bocznych. Na przełomie XVII i XVIII wieku odbyła się przebudowa kościoła, prace w korpusie nawowym, transepcie i prezbiterium zostały ukończone w 1714, a remont fasady ukończono 10 lat później, nadano jej styl nawiązujący do budownictwa jezuickiego. Ponowna renowacja miała miejsce w XIX wieku^[1]. 13 stycznia 1938 roku budynek wpisano do rejestru zabytków^[2].

Architektura i wyposażenie[edytuj | edytuj kod]

Świątynia barokowa, trójnawowa, o układzie bazylikowym. W absydę wbudowana jest dzwonnica z 1713^[3]. Nawy boczne, w odróżnieniu od nawy głównej i transeptu, nie mają okien. Wnętrze zdobi ambona z płaskorzeźbami przedstawiającymi ewangelistów. Wykonane z drewna wyposażenie prezbiterium pochodzi z opactwa Notre-Dame-de-la-Charité w departamencie Górna Saona^[2]. Na emporze znajdują się organy z 1808 autorstwa Louisa Geiba de Bouxwillera. Instrument przebudowano w 1838, 1870, 1942, 1970 i 1999. Posiada trzy manuały i pedał^[3].