Kościół Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Kuźnicy Ligockiej

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kościół Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Kuźnicy Ligockiej
kościół filialny
Ilustracja
Państwo

 Polska

Województwo

 opolskie

Miejscowość

Kuźnica Ligocka

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Parafia

Trójcy Świętej w Korfantowie

Wezwanie

Matki Bożej Nieustającej Pomocy

Położenie na mapie gminy Korfantów
Mapa konturowa gminy Korfantów, blisko centrum na prawo u góry znajduje się punkt z opisem „Kościół Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Kuźnicy Ligockiej”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Kościół Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Kuźnicy Ligockiej”
Położenie na mapie województwa opolskiego
Mapa konturowa województwa opolskiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Kościół Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Kuźnicy Ligockiej”
Położenie na mapie powiatu nyskiego
Mapa konturowa powiatu nyskiego, po prawej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Kościół Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Kuźnicy Ligockiej”
Ziemia50°30′39,04″N 17°39′40,12″E/50,510844 17,661144

Kościół pod wezwaniem Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Kuźnicy Ligockiej – kościół filialny należący do parafii pod wezwaniem Trójcy Świętej w Korfantowie, w Dekanacie Niemodlin. Świątynia w Kuźnicy Ligockiej powstała w 1968 roku, poprzez rozbudowę istniejącej w tej miejscowości od 1886 roku kaplicy.

Historia[edytuj | edytuj kod]

W latach 60. XX wieku wielokrotne prośby proboszcza korfantowskiej parafii ks. Alojzego Jurczyka oraz mieszkańców, o zgodę na budowę nowej świątyni pozostawały przez wiele lat bez echa. Zmęczeni tymi staraniami mieszkańcy Ligoty postanowili wziąć sprawy w swoje ręce. W 1968 roku, w krótkim czasie, pracując w tajemnicy przed postronnymi, nocami, rozbudowali starą kaplicę, tworząc niewielki nowy kościół, który zaczął służyć parafianom jako kościół filialny. Niedługo potem ktoś doniósł o tym spontanicznym, niekontrolowanym przez władzę czynie społecznym. Szczęśliwie jednak nie nakazano rozbiórki świątyni. Konsekwencją samowoli budowlanej był sądowy proces i wysoka na owe czasy kara pieniężna w kwocie 5 tys. złotych, nałożona na proboszcza parafii. Pamiątką tamtych wydarzeń jest owalna tabliczka z datami 1886 i 1968 umieszczona na frontowej ścianie kościółka.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]