Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa w Sanoku
49°33′03″N 22°12′46″E/49,550833 22,212778| kościół parafialny | |||||||||
| |||||||||
| Państwo | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Województwo | |||||||||
| Miejscowość | |||||||||
| Adres |
ul. Kazimierza Lipińskiego 54 | ||||||||
| Wyznanie | |||||||||
| Kościół | |||||||||
| Parafia | |||||||||
| Wezwanie | |||||||||
| |||||||||
| |||||||||
Położenie na mapie Sanoka  | |||||||||
Położenie na mapie Polski  | |||||||||
Położenie na mapie województwa podkarpackiego  | |||||||||
Położenie na mapie powiatu sanockiego  | |||||||||
| 49°33′03″N 22°12′46″E/49,550833 22,212778
| |||||||||
| Strona internetowa | |||||||||
Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa w Sanoku − świątynia parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Sanoku.
Mieści się w dzielnicy Posada, przy ulicy Kazimierza Lipińskiego.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Fundusze na budowę kościoła powstały ze zbiorki dobrowolnych datków okolicznych mieszkańców, której przewodniczył naczelnik gminy Posada Olchowska, Maciej Kluska, jako sekretarz komitetu Budowy Kościoła, zaś plan budynku wykonał i budowę prowadził Władysław Chomiak[1] (kierownikiem całej budowy był Maciej Kluska wraz z ks. Antonim Wołkiem)[2]. Kamień węgielny poświęcił 15 sierpnia 1927 ks. prałat Franciszek Salezy Matwijkiewicz, proboszcz sanocki[3]. Budowa trwała pięć lat[4]. Kościół został konsekrowany 15 września 1931 przez bpa Anatola Nowaka[5]. Powstał jako filia parafii Przemienienia Pańskiego w Sanoku i Kościół Szkolny[6]. Podczas II wojny światowej w 1944 roku został zniszczony w wyniku działań wojennych. Następnie odbudowany przez parafian. 8 kwietnia 1945 roku bp Franciszek Barda ustanowił samodzielną parafię Najświętszego Serca Pana Jezusa.
Podczas II wojny światowej w budynku plebanii parafii funkcjonowała Publiczna Szkoła Gospodarstwa Domowego i Szkoła Rzemiosła Dla Krawczyń[7].
W 1953 roku została wykonana polichromia w kościele. W 2009 roku kościół został gruntownie odremontowany i odnowiony.
Budynek został wpisany do gminnego rejestru zabytków miasta Sanoka, opublikowanego w 2015[8].
Rzeźby i obrazy[edytuj | edytuj kod]
- Rzeźba Jezusa Chrystusa nad wejściem głównym.
- Płaskorzeźbą św. Faustyny na frontowej fasadzie budynku po lewej stronie[9].
- Płaskorzeźbą św. Jana z Dukli na frontowej fasadzie budynku po prawej stronie.
- Obrazy świętych widniejące na ołtarzach bocznych wykonał Władysław Lisowski[10]
Tablice pamiątkowe[edytuj | edytuj kod]
- Tablica upamiętniająca Wielki Jubileusz Roku 2000 z inskrypcją "Iubilaeum A.D. 2000". Znajduje się na frontowej fasadzie budynku po lewej stronie pod płaskorzeźbą św. Faustyny.
- Tablica z Orłem posiadającego herb z wizerunkiem Matki Bożej i Dzieciątka Jezus. Inskrypcja na tablicy brzmi: "Z królową Polski w III tysiąclecie wiary". Znajduje się na frontowej fasadzie budynku po prawej stronie pod płaskorzeźbą św. Jana z Dukli.
- Tablica pamiątkowa ku czci parafian – ofiar terroru okupanta, działań wojennych (działali w ZWZ-AK, a kapelanem AK był ks. Antoni Wołek ps. „Jurand”). Odsłonięta w latach 60. XX wieku w przedsionku kościoła. Inskrypcja brzmi: "Pamięci ofiar II wojny światowej z parafii Najśw. Serca Jezusowego w Sanoku" oraz Wieczny odpoczynek racz im dać Panie". Na tablicy jest wymienionych 85 nazwisk ofiar[11][12], wśród nich Julian Gorgoń, Ludwik Warchał, Leopold Żołnierczyk.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Waldemar Bałda: Sowa i bocian. Opowieść o Posadzie Olchowskiej – III dzielnicy Miasta Sanoka. Kraków: AB Media, 2012, s. 66. ISBN 978-83-935385-7-7.
- ↑ Wojciech Sołtys, Stosunki społeczno-polityczne, Pomiędzy wojnami światowymi 1918–1939, w: Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 559.
- ↑ Wiadomości bieżące. „Gospodarz”, s. 2, Nr 14 z 15 sierpnia 1927.
- ↑ Edward Zając: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku. W stulecie konsekracji 1897-1997. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 1997, s. 43. ISBN 83-905046-4-2.
- ↑ Wojciech Sołtys, Stosunki społeczno-polityczne, Pomiędzy wojnami światowymi 1918–1939, w: Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 560.
- ↑ Edward Zając: Obywatele Honorowi Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 2002, s. 101. ISBN 83-909787-8-4.
- ↑ Alicja Wolwowicz. Była w Sanoku taka szkoła. „Rocznik Sanocki”. VIII, s. 166, 2001. Towarzystwo Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej. ISSN 0557-2096.
- ↑ Zarządzenie Burmistrza Miasta Sanoka nr 42/2015 z 9 marca 2015. bip.um.sanok.pl, 2015-03-09. s. 2. [dostęp 2016-10-19].
- ↑ Waldemar Bałda: Sowa i bocian. Opowieść o Posadzie Olchowskiej – III dzielnicy Miasta Sanoka. Kraków: AB Media, 2012, s. 165. ISBN 978-83-935385-7-7.
- ↑ Waldemar Bałda: Sowa i bocian. Opowieść o Posadzie Olchowskiej – III dzielnicy Miasta Sanoka. Kraków: AB Media, 2012, s. 68. ISBN 978-83-935385-7-7.
- ↑ Franciszek Oberc: Pomniki i tablice pamiątkowe Sanoka. Sanok: 1998, s. 20. ISBN 83-909787-1-7.
- ↑ Waldemar Bałda: Sowa i bocian. Opowieść o Posadzie Olchowskiej – III dzielnicy Miasta Sanoka. Kraków: AB Media, 2012, s. 99. ISBN 978-83-935385-7-7.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Historia parafii pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa Sanok-Posada. nspj-sanok.pl. [dostęp 2016-10-12].
- Waldemar Bałda: Sowa i bocian. Opowieść o Posadzie Olchowskiej – III dzielnicy Miasta Sanoka. Kraków: AB Media, 2012, s. 65-67. ISBN 978-83-935385-7-7.