Kościół Podwyższenia Krzyża Świętego w Tarnowie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kościół
Podwyższenia Krzyża Świętego
A-185 z dnia 24.04.1970[1]
kościół konwentualny bernardynów
kościół filialny
Ilustracja
Widok na kościół z Małych Schodów
Państwo

 Polska

Województwo

 małopolskie

Miejscowość

Tarnów

Adres

ul. Bernardyńska 13

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Wezwanie

Podwyższenia Krzyża Świętego

Położenie na mapie Tarnowa
Mapa konturowa Tarnowa, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „KościółPodwyższenia Krzyża Świętego”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „KościółPodwyższenia Krzyża Świętego”
Położenie na mapie województwa małopolskiego
Mapa konturowa województwa małopolskiego, po prawej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „KościółPodwyższenia Krzyża Świętego”
Ziemia50°00′42″N 20°59′24″E/50,011667 20,990000

Kościół Podwyższenia Krzyża Świętego – zabytkowy, barokowy kościół konwentualny bernardynów, znajdujący się w Tarnowie przy ul. Bernardyńskiej 13.

Został zbudowany w latach 1752–1776, poza obrębem murów miejskich, z fundacji Barbary i Pawła Sanguszków na miejscu poprzedniej, drewnianej świątyni. Pierwotnie przeznaczony był dla sióstr bernardynek, których klasztor (założony w XVI wieku) przylegał do kościoła od strony południowej i nosił wezwanie św. Barbary. Dekretem cesarza Józefa II z 1781 konwent bernardynek został skasowany, a w 1789 na ich miejsce zostali przeniesieni ojcowie bernardyni, dotychczas pozostający w pobliskim klasztorze przy kościele Matki Boskiej Śnieżnej.

W 1828 kościół został powtórnie konsekrowany, otrzymując obecne wezwanie. Jest obecnie kościołem filialnym parafii katedralnej.

Kościół bernardynów jest jednonawową, orientowaną, murowaną świątynią z węższym, prostokątnym prezbiterium i ośmioboczną wieżyczką na sygnaturkę od strony zachodniej. Wnętrze kościoła nakryte jest sklepieniami kolebkowymi z lunetami. Wyposażenie wnętrza jest jednolite stylowo, barokowe i neobarokowe. Ołtarz główny, z XIX wieku, ma w polu głównym barokowy krucyfiks z malowanymi w tle postaciami Matki Bożej i św. Jana Ewangelisty.

Galeria[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]