Kościół Przemienienia Pańskiego w Sanoku

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kościół pw. Przemienienia Pańskiego w Sanoku
A-210[1] z dnia 04.09.1990
kościół parafialny
Ilustracja
Budynek świątyni (2013)
Państwo

 Polska

Województwo

 podkarpackie

Miejscowość

Sanok

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Parafia

Przemienienia Pańskiego

Wezwanie

Przemienienie Pańskie

Położenie na mapie Sanoka
Mapa konturowa Sanoka, w centrum znajduje się punkt z opisem „Kościół pw. Przemienienia Pańskiego w Sanoku”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Kościół pw. Przemienienia Pańskiego w Sanoku”
Położenie na mapie województwa podkarpackiego
Mapa konturowa województwa podkarpackiego, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Kościół pw. Przemienienia Pańskiego w Sanoku”
Położenie na mapie powiatu sanockiego
Mapa konturowa powiatu sanockiego, u góry znajduje się punkt z opisem „Kościół pw. Przemienienia Pańskiego w Sanoku”
Ziemia49°33′38,5″N 22°12′17,0″E/49,560694 22,204722
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Kościół pw. Przemienienia Pańskiego w Sanoku – neoromańska świątynia parafii rzymskokatolickiej pw. Przemienienia Pańskiego w Sanoku mieszcząca się przy placu św. Michała, potocznie zwana Farą.

Budynek przylega do ulicy Grzegorza z Sanoka od strony wschodniej i do ulicy Wałowej od strony zachodniej.

Historia i architektura[edytuj | edytuj kod]

Wnętrze świątyni

Kościół stoi w rejonie, gdzie wcześniej znajdowała się stara gotycka świątynia pw. Michała Archanioła, która doszczętnie spłonęła w 1782 roku i nie została odbudowana[2]. 17 października 1868 Rada Miejska odrzuciła wniosek, aby na istniejącym w tym miejscu placu św. Michała odstąpić teren na budowę nowego kościoła[3].

Kościół powstał dzięki staraniom ówczesnego proboszcza ks. Franciszka Czaszyńskiego, który od czasu przybycia do Sanoka wyznaczył sobie zadanie zbudowania nowej świątyni. W związku z czym oszczędzał skwapliwie pieniądze na ten cel[4]. Zbieranie środków rozpoczął za kadencji burmistrza Sanoka, Erazma Łobaczewskiego (pełnił funkcję od 1867)[5] i gromadził fundusze. Ofiary na cel budowy przekazali: dwór panujący (8458 złr.), sam Franciszek Salezy Czaszyński (6200 złr.) i parafianie[6]. Na rzecz budowy świątyni przeznaczano także dochody uzyskiwane ze sprzedaży miejsc pochówków na sanockim cmentarzu[7].

Kościół był budowany w latach 1874-1886[8][9] (kamień węgielny wmurowano 31 lipca 1874). Został wzniesiony w stylu neoromańskim według projektu nadinżyniera Namiestnictwa, Józefa Braunseisa[9][10]. Świątynia została wzniesiona jako murowana, orientowana, na planie prostokąta. Stworzono trzy nawy: główną wyższą oraz dwie poprzeczne boczne niższe. Pierwotnie świątynia posiadała dwa wejścia: do nawy głównej od strony placu św. Michała i do nawy bocznej poprzecznej wschodniej od strony ulicy Grzegorza z Sanoka (drugie wejście zostało zamurowane w listopadzie 1939). W 1886 oddano obiekt w stanie surowym, 16 grudnia tego roku inżynier miejski zezwolił na użytkowanie. Decyzją z 14 grudnia 1886 konsystorz w Przemyślu wydał zezwolenie, w myśl którego ks. Franciszek Salezy Czaszyński w IV Niedzielę Adwentu 19 grudnia 1886 poświęcił kościół[11] i nastąpiło przeniesienie parafii z klasztoru OO. Franciszkanów. Pierwsza msza święta została odprawiona jako pasterka w Wigilię Bożego Narodzenia 24 grudnia 1886. Świątynia nie była wówczas jeszcze ukończona w pełni; budynek był nieotynkowany, nie miał podłogi. 25 sierpnia 1900 kościół został odwiedzony przez Namiestnika Galicji Leona Pinińskiego[12].

W kolejnych latach trwały prace wykończeniowe w kościele. W lipcu 1895 w kościele zainaugurowały nowe organy, które wykonał Antoni Konieczny z Jasionowa[13]. Dzieło ukończenia dokończył kolejny proboszcz, ks. Bronisław Stasicki, dzięki któremu dobudowano dwie wieże (pomiędzy 1903 i 1906, ich budowę wykonała firma Karola Gerardisa[14]; podczas remontu 1996/1997 w jednej z wież odkryto inskrypcję upamiętniającą wznoszenie wieży, według której została zbudowana w 1904 przez Karola Gircerskiego pod zarządem inż. Ostrowskiego, zaś krzyże wykonał Bazyli Wojtowicz, a złocenia kul Aleksander Piech[15]), zegar, trzy dzwony (zamówione w ludwisarni Karola Szwabe z Białej[14]; nazwane „Maria”, „Józef”, „Michał” których poświęcenia dokonał bp Józef Sebastian Pelczar 23 października 1904[16][17][18][19]) ambonę, witraże, ołtarze, zaś w latach 1906-1907 A. Domański wykonał polichromie według wzoru Antoniego Popiela[20][21][22]. Konsekracji kościoła dokonał ks. bp sufragan przemyski Jakub Glazer 12 czerwca 1897[23][24]. Polichromia secesyjna kościoła została wykonany w latach 1906-1907 przez A. Domańskiego według projektu (i także wykonania) Tadeusza Popiela[25][26][27]. Miasto Sanok przekazało na ten cel kamienie z miejskiego kamieniołomu, 60 dębów z miejskiego lasu i przeznaczyło dotację na zakup zegara na wieży kościelnej[28]. Pierwotnie zainstalowane dzwony kościelne zostały podczas I wojny światowej w 1917 zniszczone przez Austriaków (rzucone na plac przed kościołem)[29][30], zaś według innego wersji zarekwirowane we wrześniu 1917 (ponadto w 1918 zostały przejęte inne elementy, w tym piszczałki organowe); po czym w 1921 Komitet Budowy Dzwonów prowadził akcję zbiórki metali na rzecz odlania nowych dzwonów; w 1925 zostały zakupione i poświęcone nowe dzwony[31][32]. W 1928 wprowadzono elektryfikację kościoła[33]. W 1972 została wykonana konserwacja polichromii w kościele[34]. W tym samym roku kościół został włączony do uaktualnionego wówczas spisu rejestru zabytków Sanoka[9]. Budynek został wpisany do wojewódzkiego (1990)[1] oraz do gminnego rejestru zabytków miasta Sanoka[35]. Wynikiem działań Komisji Opieki nad Zabytkami, powstałej przy oddziale PTTK w Sanoku, w 1978 umieszczono na fasadzie budynku tablicę informującą o zabytkowym charakterze obiektu[36].

28 grudnia 1986 odbyły się uroczystości 100-lecia budowy kościoła[37]. We wrześniu 1996 rozpoczęto remont budynku kościoła, podczas którego zaplanowano wymianę pokrycia dachu oraz wykonanie nowych elewacji[38].

W dniach 2-6 sierpnia 1997 zorganizowano obchody jubileuszu 100-lecia konsekracji świątyni[39]. Z tej okazji została wydana publikacja pt. Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku. W stulecie konsekracji 1897-1997, autorstwa Edwarda Zająca[40].

Proboszczowie i kapłani[edytuj | edytuj kod]

W parafii posługiwali m.in. ks. dr. Józef Drozd, ks. Ludwik Stanisławczyk, ks. Franciszek Witeszczak, ks. Jakub Mikoś, ks. kan. Paweł Rabczak, ks. Antoni Wołek, ks. kap. Roman Kostikow[51][52].

Rodakiem tej parafii jest ks. Antoni Dobrzański, powstaniec krakowski.

Rzeźby i pomniki[edytuj | edytuj kod]

  • Na elewacji frontowej budynku została umieszczona rzeźba przedstawiająca Matkę Bożą Niepokalanie Poczętą autorstwa Stanisława Piątkiewicza, wykonana ok. 1903-1906 na cześć 50-lecia Dogmatu o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny[14][53].
  • Figura Matki Bożej w przedsionku kościoła po lewej stronie[54].
  • W kościele znajduje się płyta nagrobna starosty sanockiego Sebastiana Lubomirskiego z 1558 roku, pierwotnie pochodząca z kościoła pw. Michała Archanioła (odkopana podczas prac archeologicznych w 1892 roku).
  • Krzyż na wschodniej elewacji kościoła przy ulicy Grzegorza z Sanoka. Inskrypcje u góry: Chrystus wczoraj dziś i na wieki oraz Rok święty 2000. Przy krzyżu tabliczki z nazwami miejsc kaźni: Katyń, Charków, Dachau, Miednoje, Oświęcim upamiętniające ofiary zbrodni katyńskiej. Poniżej tablica z treścią: Poległym w obronie wiary, kościoła i ojczyzny. Mieszkańcom Sanoka A.D. 1998. Krzyż został poświęcony w dniu odpustu parafialnego 6 sierpnia 1998[55].
  • Obok kościoła znajduje się pomnik Jana Pawła II. Inicjatorem i donatorem był były prałat ks. Adam Sudoł. Odsłonięty w czerwcu 2011 roku. Autorami byli Marek Maślaniec i Agnieszka Świerzowicz[56]. Odlewnikiem był Karol Badyna. Inskrypcja brzmi: Bł. Jan Paweł II, Papież. 1978-2005.
  • Przed kościołem został ustanowiony kamień pamiątkowy, upamiętniający misje święte w dniach 1–8 kwietnia 2017; inskrypcja brzmi: Miłość Chrystusa przynagla nas (2Kor 5, 14). Parafialne misje ewangelizacyjne 1–8 kwietnia 2017[57].

Tablice pamiątkowe[edytuj | edytuj kod]

Epitafium Sebastiana Lubomirskiego
Pomnik Jana Pawła II obok kościoła
Płaskorzeźba Golgota Wschodu
  • Płyta nagrobna starosty sanockiego Sebastiana Lubomirskiego z 1558 roku, pierwotnie pochodząca z kościoła pw. Michała Archanioła (odkopana podczas prac archeologicznych na placu św. Michała w 1892 roku). Umieszczona w obecnym miejscu w 1953 roku. Inskrypcja głosi: "Sebastian Lubomirski starosta sanocki † 18.IV.1558 r. Odkopano w r. 1892 na placu św. Michała, na którym stał kościół parafialny z wieku XIV. Spalony w r. 1782. Odnowiono i tu umieszczono 1953 r"[58].
  • Epitafium poświęcone ks. Franciszkowi Salezemu Czaszyńskiemu (1811-1898), głównemu fundatorowi kościoła[59]. Inskrypcja brzmi: "D.O.M. ś.p. Księdzu Franciszkowi Czaszyńskiemu ur. 1812 zm. 1898 proboszczowi i głównemu fundatorowi kościoła wdzięczni parafianie R.I.P."[60][61].
  • Epitafium poświęcone Zygmuntowi Boleście Kozłowskiemu (1831-1893)[62]. Ufundowana przez szlachtę Ziemi Sanockiej. Inskrypcja brzmi: "D.O.M. Zygmuntowi Boleście Kozłowskiemu ur. 1 maja 1831 r. † 9 października 1893 r. Długoletniemu posłowi sanockiemu wdzięczna szlachta tej ziemi. Z odwagą i hartem duszy walczył w obronie praw kościoła i narodu, potomnym przykład naśladowania godny zostawił. Cześć pamięci"[63].
  • Tablica pamiątkowa w 500. rocznicę zwycięstwa w Bitwie pod Grunwaldem z 1410 roku[64]. Ustanowiona w 500-tną rocznicę wydarzenia[65]. Inicjatorem był dyrektor sanockiej fabryki wagonów, Ludwik Eydziatowicz, a tablicę wykonał Adam Lewanowicz[66]. Odsłonięta 29 czerwca 1910[61] lub 15 lipca 1910 roku[67]. Inskrypcja głosi: "Na pamiątkę 500 letniej rocznicy wiekopomnego zwycięztwa oręża polskiego pod Grunwaldem 1410 1910"[68].
  • Tablica pamiątkowa z popiersiem Jana III Sobieskiego ustanowiona w 250. rocznicę zwycięstwa w Bitwie pod Wiedniem z 12 września 1683 roku[64]. Znajduje się na niej inskrypcja "Jan III Sobieski król Polski 17.VII.1629-17.VI.1696. W 250 rocznicę zwycięstwa pod Wiedniem i ocalenia chrześcijaństwa od nawały tureckiej"[69][70]. Odsłonięcia dokonał 1 października 1933 roku ks. proboszcz Bartłomiej Krukar[71].
  • Tablica pamiątkowa poświęcona Józefowi Piłsudskiemu (1867-1935)[72]. Umieszczono na niej cytat myśli marszałka: "”...Zwyciężyć i spocząć na laurach – to klęska./ Być zwyciężonym i nie ulec – to zwycięstwo.”" oraz inskrypcja główna: "Józef Piłsudski 1867-1935. Twórca Legionów, zwycięski wódz w wojnie r. 1920 w obronie niepodległości, wybitny mąż stanu, pierwszy marszałek Rzeczypospolitej. W 50. rocznicę śmierci i 65. zwycięskiej wojny z 1920 roku. W głębokim hołdzie społeczeństwo Sanoka. A.D. 1985"[73]. Została poświęcona i odsłonięta 26 maja 1985 roku przez ks. bpa sufragana przemyskiego Tadeusza Błaszkiewicza[74][75][76][77]. W uroczystości uczestniczyli ostatni żyjący legioniści[37]. Projektantem i wykonawcą był Jerzy Bieda. Przeciwko ustanowieniu tablicy zaprotestował anonimowy autor (podpisany jako OB.W.) artykułu pt. W czyim imieniu?, opublikowanego w wydaniu pisma „Gazeta Sanocka – Autosan” nr 19 z 1-10 lipca 1985[78][79] (według ks. Adama Sudoła i Franciszka Oberca autorem publikacji był redaktor naczelny gazety, Wiesław Koszela)[80][81][82]. W wydaniu gazety nr 22 z 1-10 sierpnia 1985 w artykule pt. O tym „w czyim imieniu?” raz jeszcze przyznał się do autorstwa opisanego artykułu oraz rozwinął swoje racje w odniesieniu do działalności i rządów J. Piłsudskiego w okresie II RP[83][84].
  • Krzyż „Golgota Wschodu” w formie reliefu, upamiętniający ofiary zbrodni katyńskiej[85][86][87]. Upamiętnienie ustanowiono w ramach akcji pod nazwą „Golgota Wschodu – Polska pamięta”, zainicjowanej przez Kapelana „Rodzin Katyńskich”, pochodzącego z Sanoka ks. Zdzisława Peszkowskiego, który był jeńcem obozu w Kozielsku 1939-1940 i uniknął śmierci w Katyniu[85][87]. Przedsięwzięcie podjęto w 55. rocznicę zbrodni katyńskiej poprzez ustanowienie krzyża w 55 kościołach[85][87]. W centrum krzyża jest naniesiony wizerunek Matki Bożej Katyńskiej z rozchodzącymi się promieniami[85][86][87]. Nad krzyżem został umieszczony emblemat orła Wojska Polskiego[85][86][87]. Poniżej orła znajduje się napis „Katyń”[87]. Krzyż jest przepasany szarfą z napisem „Pomóż przebaczyć 1940”, zaś u dołu krzyża wymieniono pozostałe miejscowości kaźni: „Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk” oraz poniżej inskrypcja „Golgota Wschodu”[85][86][87]. Płaskorzeźba ma wymiary 210 x 120 cm, została wykonana z brązu w zakładzie odlewniczym w Grudziądzu, a fundatorem był NSZZ „Solidarność” Region Podkarpacie, wymieniony w inskrypcji pod krzyżem[85][86][87]. Krzyż został odsłonięty 18 listopada 1995, umieszczony wewnątrz świątyni na prawy filarze z przodu nawy głównej świątyni; w trakcie mszy św. tego dnia homilię wygłosił ks. Peszkowski[85][88][86][87][89].
  • Tablica pamiątkowa dla uczczenia pamięci żołnierzy SZP-ZWZ-AK Obwodu Sanok (SZP-AK) i dowódców (Michał Tokarzewski-Karaszewicz, Tadeusz Komorowski, Leopold Okulicki) oraz żołnierzy 2 Pułku Strzelców Podhalańskich, którzy do 1939 roku stacjonowali w Sanoku[90]. Inskrypcja głosi: "Żołnierzom ZWZ-AK Obwodu Sanok (SZP-ZWZ) AK i ich komendantom głównym gen. M. Tokarzewskiemu „Torwid”, gen. S. Roweckiemu „Grot”, gen. T. Komorowskiemu „Bór”, gen. L. Okulickiemu „Niedźwiadek”. Żołnierzom 2 Pułku Strzelców Podhalańskich. W 42 rocznicę wymarszu oddziału partyzanckiego „Południe”. Społeczeństwo Ziemi Sanockiej. A.D. 1986"[91]. Została odsłonięta 6 lipca 1986 przez oficera przedwojennego sanockiego pułku, Edwarda Łabno i poświęcona przez kapelana AK, ks. infułata Jana Stączka[92][93][94][95][96][97]. Inicjatorami powstania tablicy byli Marian Witalis[98] i ks. Adam Sudoł. W wydaniu „Gazety Sanockiej – Autosan” nr 21 z 20-31 lipca 1986 w artykule pt. Dzielić i rządzić?! redaktor naczelny pisma Wiesław Koszela w obszernym artykule wyraził protest przeciw ustanowieniu tablicy[37][80][99][100][101]. Tezy jego artykułu zostały podzielone przez Władysława Gąsiorowskiego i Mirosława Musiała, których korespondencja do czasopisma została opublikowana w wydaniu gazety nr 23 z 10-20 sierpnia 1986[102][103].
  • Tablica upamiętniająca Wielki Jubileusz Roku 2000 z inskrypcją "Iubilaeum A.D. 2000".
  • Tablica pamiątkowa poświęcona działalności NSZZ Solidarność Region Podkarpacie w latach 1980-2005. Inskrypcja głosi: "Solidarność »Tylko naród wolny duchowo i miłujący prawdę może trwać i tworzyć dla przyszłości« 1980 Sanok 2005 Region Podkarpacie"[104]. Autorem cytatu zawartego w treści jest, niewymieniony na tablicy, bł. ks. Jerzy Popiełuszko (słowa z dnia 25 września 1983)[105].
  • Tablica upamiętniająca powstanie Związku Sybiraków w 1928 roku, ustanowiona w 80. rocznicę powstania w 2008. Została odsłonięta podczas obchodów „Dnia Katyńskiego” 13 kwietnia 2008[106].
  • Tablica upamiętniająca pierwszą rocznicę katastrofy smoleńskiej z 10 kwietnia 2010 roku. Ufundowana przez Społeczny Komitet Upamiętnienia Ofiar Katastrofy pod Smoleńskiem. Poświęcona 9 kwietnia 2011 roku[107]. Widnieje na niej wizerunek pary prezydenckiej Lecha i Marii Kaczyńskich oraz upamiętnienie 96 ofiar katastrofy. Główna inskrypcja głosi: "W pierwszą rocznicę katastrofy smoleńskiej. 10.04.2011 Sanoczanie", zaś wokół podobizny pary prezydenckiej treść: "96 Polakom w służbie najjaśniejszej Rzeczypospolitej. Smoleńsk 10.04.2010".
    • Tabliczka o treści Wdzięczni za 95 lat sanockiego harcerstwa. 23 września 2006. Zuchy, harcerze, instruktorzy Hufca ZHP Ziemi Sanockiej. Drewniana, wraz z herbem harcerstwa, umieszczona obok lewego ołtarza.
    • Tablica na pamiątkę jubileuszu 100-lecia sanockiego harcerstwa. Ustanowiona 24 września 2011 roku. Zawiera herb harcerstwa oraz inskrypcję, na którą składa się tekst przysięgi harcerskiej: „Mam szczerą wolę całym życiem pełnić służbę Bogu i Polsce, nieść chętną pomoc bliźnim i być posłusznym Prawu Harcerskiemu.” Na pamiątkę jubileuszu 100-lecia sanockiego harcerstwa zuchy, harcerze i instruktorzy Hufca ZHP Ziemi Sanockiej im ks. hm. Zdzisława Peszkowskiego. Sanok, 24 września 2011.

Epitafia[edytuj | edytuj kod]

  • Epitafium poświęcone ks. Franciszkowi Salezemu Czaszyńskiemu (1811-1898), głównemu fundatorowi kościoła. Inskrypcja brzmi: D.O.M. ś.p. Księdzu Franciszkowi Czaszyńskiemu. Ur. 1812, † 1898. Proboszczowi i głównemu fundatorowi kościoła wdzięczni parafianie R.I.P.[60].
  • Epitafium poświęcone Zygmuntowi Boleście Kozłowskiemu (1831-1893). Ufundowane przez szlachtę Ziemi Sanockiej. Inskrypcja brzmi: D.O.M. Zygmuntowi Boleście Kozłowskiemu ur. 1 maja 1831 r. † 9 października 1893 r. Długoletniemu posłowi sanockiemu wdzięczna szlachta tej ziemi. Z odwagą i hartem duszy walczył w obronie praw kościoła i narodu, potomnym przykład naśladowania godny zostawił. Cześć pamięci[63].

Obrazy i inne obiekty[edytuj | edytuj kod]

  • Na przełomie XIX/XX wieku do kościoła trafiały wyroby brązownika sanockiego Aleksandra Piecha[108][109].
  • W kościele znajdują się dwa obrazy autorstwa pochodzącego z Sanoka malarza, Michała Leszczyńskiego[110].
  • Obrazy stacji Drogi Krzyżowej z 1941, obraz św. Teresy w bocznym ołtarzu wykonał Władysław Lisowski[111][112]; ten sam malarz w latach 30. XX wieku wykonał wraz z Maksymilianem Słuszkiewiczem dekorację Grobu Pańskiego[113].
  • Obrazy: Zygmunta Gorazdowskiego, Ojca Pio, Jezu Ufam Tobie.
  • Wśród witraży są: św. Michała i św. Tadeusza ufundowane przez Rudaków i Słuszkiewiczów, św. Józefa i Matki Boskiej ufundowane przez inż. Wilhelma Szomka i jego żonę, Władysławę (1906). Kolejne witraże pochodzą z 1994: św. Brata Alberta (ufundowany przez Janusza Stachowicza), św. Rafała Kalinowskiego, błog. siostry Faustyny Kowalskiej, ks. Jerzego Popiełuszki (ufundowany przez ks. Adama Sudoła), które 5 marca 1995 poświęcił bp. Stefan Moskwa[114][115].
  • Surmia bignoniowa zasadzona przy zachodniej fasadzie kościoła 14 listopada 2004 roku podczas obchodów 100-lecia Towarzystwa Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej[116]. Inskrypcja na tabliczce informuje: TUMS. Surmia bignoniowa. Catalpa bignonioides nana. W stulecie utworzenia Towarzystwa Upiększania Miasta Sanoka. Zarząd Okręgu bieszczadzkiego LOP. Sanok, listopad 2004.

Plebania[edytuj | edytuj kod]

Od 10 maja 1981 do 15 kwietnia 1989 kancelaria parafialna funkcjonowała w kamienicy przy ówczesnej ul. J. Dąbrowskiego 10[117][118]. Obecna plebania parafii położona jest w osobnym budynku przy południowej stronie kościoła, pod adresem ulicy Grzegorza z Sanoka 5[119]. Za wykonanie projektu plebanii odpowiadał inż. Bogusław Hofbauer, zaś budynek zyskał przydomek „sanocki belweder”[120].

Inne informacje[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Rejestr zabytków nieruchomych – województwo podkarpackie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2023, s. 143 [dostęp 2016-10-19].
  2. ↑ Sanok. Materiały do dziejów miasta do XVII w., Adam Fastnacht, opracowanie Feliks Kiryk, s. 300.
  3. ↑ Księga uchwał Rady miejskiej w Sanoku 31.07.1868-14.11.1870. T. II. sanockabibliotekacyfrowa.pl. s. 22-23. [dostęp 2022-02-03].
  4. ↑ Edward Zając, Obywatele Honorowi Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka, Sanok 2002, s. 64.
  5. ↑ Edward Zając, Szkice z dziejów Sanoka, Sanok 1998, s. 94.
  6. ↑ Wojciech Sołtys, Życie religijne w mieście, W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 443.
  7. ↑ Edward Zając. Cmentarze sanockie. „Tygodnik Sanocki”. Nr 44 (260), s. 5, 1 listopada 1996. 
  8. ↑ Marta Szramowiat. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990. Samorząd miejski Sanoka okresu galicyjskiego. Rozwój terytorialny Sanoka. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, s. 15, Sanok: 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
  9. ↑ a b c Artur Bata. Działalność Powiatowego Konserwatora Zabytków w Sanoku w 1972 r.. „Materiały Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku”. 17-18, s. 91, 1973. Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku. 
  10. ↑ Ewa Śnieżyńska-Stolot, Franciszek Stolot, Sztuka Sanoka między Sanokiem a Wschodem, s. 948, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995.
  11. ↑ Zarys historyczny parafii. fara.sanok.pl. [dostęp 2013-12-01]. (pol.).
  12. ↑ Telegramy Gazety Lwowskiej. „Gazeta Lwowska”. Nr 195, s. 5, 26 sierpnia 1900. 
  13. ↑ Kronika. Organy w kościele parafialnym. „Gazeta Sanocka”, s. 3, Nr 15 z 14 lipca 1895. 
  14. ↑ a b c Z Komitetu Kościelnego w Sanoku. „Gazeta Sanocka”, s. 2, Nr 119 z 8 kwietnia 1906. 
  15. ↑ Po remoncie będzie ładniejsza. „Tygodnik Sanocki”. Nr 31 (299), s. 2, 1 sierpnia 1997. 
  16. ↑ Z parafii sanockiej rzym.-katol.. „Gazeta Sanocka”, s. 1, Nr 43 z 23 października 1904. 
  17. ↑ Z pobytu naszego Arcypasterza w Sanoku. „Gazeta Sanocka”, s. 1-2, Nr 44 z 30 października 1904. 
  18. ↑ Kronika. „Gazeta Sanocka”, s. 3, Nr 44 z 30 października 1904. 
  19. ↑ Andrzej Romaniak: Sanok. Fotografie archiwalne – Tom II. Wydarzenia, uroczystości, imprezy. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2011, s. 12-13. ISBN 978-83-60380-30-7.
  20. ↑ Edward Zając: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku. W stulecie konsekracji 1897-1997. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 1997, s. 36. ISBN 83-905046-4-2.
  21. ↑ Kronika. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”, s. 3, Nr 29 z 13 listopada 1910. 
  22. ↑ Wojciech Sołtys, Życie religijne w mieście, W epoce autonomii galicyjskiej, w:Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 443.
  23. ↑ Protokoły posiedzeń Rady Miejskiej w Sanoku od 9.01.1896 - 16.12.1897 roku. szukajwarchiwach.gov.pl. s. 156. [dostęp 2021-12-10].
  24. ↑ Wojciech Sołtys, Życie religijne w mieście, W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 443.
  25. ↑ Adam Sudoł: Polska Ojczyzna moja. Część II. Sanok: 1999, s. 32.
  26. ↑ Edward Zając: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku. W stulecie konsekracji 1897-1997. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 1997, s. 36. ISBN 83-905046-4-2.
  27. ↑ Stefan Stefański, Sanok i okolice. Przewodnik turystyczny, Sanok 1991, s. 43.
  28. ↑ Alojzy Zielecki, Struktury organizacyjne miasta, W epoce autonomii galicyjskiej, s. 382-383, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995.
  29. ↑ Ksiądz Pomidor. W: Stefan Stefański: Kartki niedawnej przeszłości Sanoka. 1993, s. 53-56.
  30. ↑ Ksiądz „Pomidor”. W: Stefan Stefański: Kartki z przeszłości Sanoka. Sanok: Oficyna Wydawnicza Miejskiej Biblioteki Publicznej w Sanoku, 2005, s. 155-158. ISBN 83-919470-9-2.
  31. ↑ Dzwony dla Sanoka. „Ziemia Sanocka”. 8, s. 5, 15 lipca 1921. 
  32. ↑ Wojciech Sołtys, Zaludnienie, stosunki narodowościowe, wyznaniowe i zdrowotne, Pomiędzy wojnami światowymi 1918–1939, w: Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 545.
  33. ↑ Edward Zając: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku. W stulecie konsekracji 1897-1997. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 1997, s. 46. ISBN 83-905046-4-2.
  34. ↑ Artur Bata. Działalność Powiatowego Konserwatora Zabytków w Sanoku w 1972 r.. „Materiały Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku”. 17-18, s. 90, 1973. Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku. 
  35. ↑ Zarządzenie Burmistrza Miasta Sanoka nr 42/2015 z 9 marca 2015. bip.um.sanok.pl, 2015-03-09. s. 2. [dostęp 2016-10-19].
  36. ↑ Krzysztof Prajzner. Pamiątkowa tablica znów na fasadzie budynku. „Tygodnik Sanocki”. Nr 12 (1315), s. 4, 24 marca 2017. 
  37. ↑ a b c Adam Sudoł: Polska Ojczyzna moja. Część II. Sanok: 1999, s. 14.
  38. ↑ Remont sanockiej fary. „Tygodnik Sanocki”. Nr 36 (252), s. 1, 6 września 1996.  Marek Pomykała. Nowy dach, nowe ściany. „Tygodnik Sanocki”. Nr 38 (254), s. 2, 20 września 1996.  Po remoncie będzie ładniejsza. „Tygodnik Sanocki”. Nr 31 (299), s. 2, 1 sierpnia 1997. 
  39. ↑ Jubileusz 100-lecia konsekracji Kościoła Przemienienia Pańskiego w Sanoku. „Tygodnik Sanocki”. Nr 31 (299), s. 2, 1 sierpnia 1997. 
  40. ↑ Monografia fary. „Tygodnik Sanocki”. Nr 31 (299), s. 2, 1 sierpnia 1997. 
  41. ↑ Andrzej Brygidyn, W latach powojennych . Życie polityczne. W przełomie październikowym w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, s. 798
  42. ↑ Krzysztof Kaczmarski, Andrzej Romaniak. „AGRESOR - Ks. prałat Adam Sudoł w dokumentach Służby Bezpieczeństwa i Urzędu do Spraw Wyznań w latach 1957-1989”, opracowanie: Krzysztof Kaczmarski i Andrzej Romaniak, Sanok 2006 r. ISBN 83-60380-07-4
  43. ↑ Ksiądz prałat Adam Sudoł odchodzi na emeryturę. „Tygodnik Sanocki”, s. 1, Nr 31 (195) z 4 sierpnia 1995. 
  44. ↑ Adam Sudoł: Polska Ojczyzna moja. Część II. Sanok: 1999, s. 24.
  45. ↑ Nie jestem obcy. „Tygodnik Sanocki”, s. 1, 4, Nr 32 (196) z 11 sierpnia 1995. 
  46. ↑ Ksiądz Prałat Marian Burczyk nie żyje. „Słówko”. Nr 42 (6), s. 1, 2, 18 października 1998. Parafia Podwyższenia Krzyża Świętego w Sanoku. 
  47. ↑ Henryk Olszański. Odszedł Ksiądz Prałat Marian Burczyk. „Tygodnik Sanocki”. Nr 43 (363), s. 1, 6, 23 października 1998. 
  48. ↑ Zbigniew Osenkowski. Kalendarium sanockie 1995-2000. „Rocznik Sanocki 2001”, s. 351, 2001. Towarzystwo Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej. ISSN 0557-2096. 
  49. ↑ Pochowany w Zarszynie. Władysław Stachowicz. Samorząd terytorialny miasta Sanoka w latach 1990–2002 w relacjach lokalnej prasy. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 11: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1990–2010, s. 194, 2014. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
  50. ↑ Duszpasterze. fara.sanok.pl. [dostęp 2020-01-06].
  51. ↑ Schematismus Universi Venerabilis Cleri saecularis et regularis Dioecesis Premisliensis rit. lat. pro Anno Domini 1934. Przemyśl: 1934, s. 139.
  52. ↑ Schematismus universi venerabilis cleri Saecularis et Regularis Dioeceseos Ritus Latini Premisliensis pro Anno Domini 1937. Przemyśl: 1937, s. 142.
  53. ↑ Andrzej Romaniak, Sanok. Fotografie archiwalne Tom I, Sanok 2009, s. 184
  54. ↑ Adam Sudoł: Polska Ojczyzna moja. Część II. Sanok: 1999, s. 2.
  55. ↑ ak. Uroczystości w farze. „Tygodnik Sanocki”. Nr 33 (352), s. 1, 14 sierpnia 1998. 
  56. ↑ Błogosławiony Jan Paweł II stanął obok sanockiej Fary. wp.pl, 2012-08-13. [dostęp 2013-06-30].
  57. ↑ Pamiątka misji świętych 2017 r. Podziękowania dla kapłanów za Misje Ewangelizacyjne w dniach 1–8 kwietnia 2017 r.. „Góra Przemienienia”, s. 6, 1. Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku. 
  58. ↑ Oberc. Pomniki 1998 ↓, s. 32-33.
  59. ↑ Edward Zając: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku. W stulecie konsekracji 1897-1997. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 1997, s. 72-73. ISBN 83-905046-4-2.
  60. ↑ a b Oberc. Pomniki 1998 ↓, s. 33-34.
  61. ↑ a b Stefan Stefański. Pan Stefański opowiada. Najstarsze tablice pamiątkowe w Sanoku. „Tygodnik Sanocki”, s. 6, Nr 34 (146) z 26 sierpnia 1994. 
  62. ↑ Edward Zając: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku. W stulecie konsekracji 1897-1997. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 1997, s. 73. ISBN 83-905046-4-2.
  63. ↑ a b Oberc. Pomniki 1998 ↓, s. 34-35.
  64. ↑ a b Edward Zając: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku. W stulecie konsekracji 1897-1997. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 1997, s. 69. ISBN 83-905046-4-2.
  65. ↑ Stefan Stefański, Sanok i okolice. Przewodnik turystyczny, Sanok 1991, s. 44.
  66. ↑ Kronika. Tablica pamiątkowa. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”, s. 3, Nr 10 z 3 lipca 1910. 
  67. ↑ Sanok - tablica pamiątkowa 500 rocznicy zwycięstwa pod Grunwaldem. www.miejscapamiecinarodowej.pl. [dostęp 2012-07-21]. (pol.).
  68. ↑ Oberc. Pomniki 1998 ↓, s. 36.
  69. ↑ Tablica pamiątkowa 250 rocznicy odsieczy wiedeńskiej w Kościele Przemienienia Pańskiego w Sanoku. www.wilanow-palac.pl. [dostęp 2012-07-21]. (pol.).
  70. ↑ Oberc. Pomniki 1998 ↓, s. 37.
  71. ↑ Sanok - tablica upamiętniająca 250 rocznicę zwycięstwa pod Wiedniem. www.miejscapamiecinarodowej.pl. [dostęp 2012-07-21]. (pol.).
  72. ↑ Edward Zając: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku. W stulecie konsekracji 1897-1997. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 1997, s. 69, 72. ISBN 83-905046-4-2.
  73. ↑ Oberc. Pomniki 1998 ↓, s. 38.
  74. ↑ Adam Sudoł: Polska Ojczyzna moja. Część II. Sanok: 1999, s. 63-64.
  75. ↑ Adam Sudoł: Wybór z Księgi Ogłoszeń Parafii Przemienienia Pańskiego w Sanoku (lata 1967–1995). Sanok: 2001, s. 210, 227. ISBN 83-914224-7-X.
  76. ↑ Sanok - tablica poświęcona marszałkowi Józefowi Piłsudskiemu. www.miejscapamiecinarodowej.pl. [dostęp 2012-07-21]. (pol.).
  77. ↑ Franciszek Oberc: Kalendarium sanockie 1974-1994, w: Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 956.
  78. ↑ OB.W.. W lipcowym słońcu o hokeju na lodzie. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 4, Nr 19 (346) z 1-10 lipca 1985. 
  79. ↑ Adam Sudoł: Wybór z Księgi Ogłoszeń Parafii Przemienienia Pańskiego w Sanoku (lata 1967–1995). Sanok: 2001, s. 211. ISBN 83-914224-7-X.
  80. ↑ a b Adam Sudoł: Polska Ojczyzna moja. Część II. Sanok: 1999, s. 66.
  81. ↑ Franciszek Oberc. Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku 1980–1990. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 1, s. 62, 2001. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
  82. ↑ Krzysztof Kaczmarski, Andrzej Romaniak: Kryptonim „Agresor”. Ks. prałat Adam Sudoł w dokumentach Służby Bezpieczeństwa i Urzędu do Spraw Wyznań w latach 1957-1989. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2006, s. 271-272. ISBN 83-60380-07-4.
  83. ↑ Wiesław Koszela.. O tym „w czyim imieniu?” raz jeszcze. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 4, Nr 22 (349) z 1-10 sierpnia 1985. 
  84. ↑ Krzysztof Kaczmarski, Andrzej Romaniak: Kryptonim „Agresor”. Ks. prałat Adam Sudoł w dokumentach Służby Bezpieczeństwa i Urzędu do Spraw Wyznań w latach 1957-1989. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2006, s. 273-275. ISBN 83-60380-07-4.
  85. ↑ a b c d e f g h Bartosz Błażewicz. Pomóż przebaczyć. „Tygodnik Sanocki”. Nr 45 (209), s. 7, 10 listopada 1995. 
  86. ↑ a b c d e f Oberc. Pomniki 1998 ↓, s. 35-36.
  87. ↑ a b c d e f g h i Edward Zając: Obywatele Honorowi Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 2002, s. 107. ISBN 83-909787-8-4.
  88. ↑ Marian Struś. Sanktuarium Golgoty Wschodu. „Nowiny”. Nr 224, s. 1-2, 20 listopada 1995. 
  89. ↑ Zbigniew Osenkowski. Kalendarium sanockie 1995-2000. „Rocznik Sanocki”, s. 325, 2001. Towarzystwo Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej. ISSN 0557-2096. 
  90. ↑ Edward Zając: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku. W stulecie konsekracji 1897-1997. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 1997, s. 72. ISBN 83-905046-4-2.
  91. ↑ Franciszek Oberc, Pomniki i tablice pamiątkowe Sanoka, Sanok 1998, s. 39.
  92. ↑ Adam Sudoł: Polska Ojczyzna moja. Część II. Sanok: 1999, s. 64-66.
  93. ↑ Adam Sudoł: Wybór z Księgi Ogłoszeń Parafii Przemienienia Pańskiego w Sanoku (lata 1967–1995). Sanok: 2001, s. 230. ISBN 83-914224-7-X.
  94. ↑ Władysław Stachowicz. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990. Miejska Rada Narodowa w Sanoku 1950-1990. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, s. 300, Sanok: 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
  95. ↑ Sanok - tablica poświęcona żołnierzom podziemia. www.miejscapamiecinarodowej.pl. [dostęp 2012-07-21]. (pol.).
  96. ↑ Franciszek Oberc: Kalendarium sanockie 1974-1994, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 957.
  97. ↑ Krzysztof Kaczmarski: Prześladowany. Działania Służby Bezpieczeństwa wobec księdza Adama Sudoła w latach 1957-1989. W: Kapłan wielkiej odwagi. Jubileusz 60-lecia kapłaństwa księdza prałata Adama Sudoła. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2004, s. 245. ISBN 83-919305-6-4.
  98. ↑ Czesław Nowak: Marian Witalis. Proil w bazie Encyklopedii Solidarności. encyklopedia-solidarnosci.p. [dostęp 2014-12-13].
  99. ↑ Wiesław Koszela. Dzielić i rządzić?!. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 6, Nr 21 (384) z 20-21 lipca 1986. 
  100. ↑ Adam Sudoł: Wybór z Księgi Ogłoszeń Parafii Przemienienia Pańskiego w Sanoku (lata 1967–1995). Sanok: 2001, s. 231. ISBN 83-914224-7-X.
  101. ↑ Krzysztof Kaczmarski, Andrzej Romaniak: Kryptonim „Agresor”. Ks. prałat Adam Sudoł w dokumentach Służby Bezpieczeństwa i Urzędu do Spraw Wyznań w latach 1957-1989. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2006, s. 327-330. ISBN 83-60380-07-4.
  102. ↑ Mirosław Musiał, Władysław Gąsiorowski. Opinie. Dzielą i rządzą / * * *. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 6, Nr 23 (386) z 10-20 sierpnia 1986. 
  103. ↑ Krzysztof Kaczmarski, Andrzej Romaniak: Kryptonim „Agresor”. Ks. prałat Adam Sudoł w dokumentach Służby Bezpieczeństwa i Urzędu do Spraw Wyznań w latach 1957-1989. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2006, s. 331-332. ISBN 83-60380-07-4.
  104. ↑ Sanok - tablica upamiętniająca "Solidarność". www.miejscapamiecinarodowej.pl. [dostęp 2012-07-21]. (pol.).
  105. ↑ verbasacra.pl .Bł. Ks. Jerzy Popiełuszko, 25 września 1983. verbasacra.pl. [dostęp 2012-09-28]. (pol.).
  106. ↑ Dzień Katyński. „Góra Przemienienia”, s. 11, Nr 16 (247) z 20 kwietnia 2008. Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku. 
  107. ↑ SANOK: 9 kwietnia poświęcenie tablicy upamiętniającej ofiary katastrofy smoleńskiej. www.esanok.pl. [dostęp 2012-07-21]. (pol.).
  108. ↑ Kronika. Dar do kościoła. „Gazeta Sanocka”, s. 3, Nr 2 z 10 stycznia 1904. 
  109. ↑ Edward Zając: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku. W stulecie konsekracji 1897-1997. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 1997, s. 36, 38, 61. ISBN 83-905046-4-2.
  110. ↑ Edward Zając, Sanockie biografie, Sanok 2009, s. 81.
  111. ↑ Edward Zając: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku. W stulecie konsekracji 1897-1997. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 1997, s. 65, 68. ISBN 83-905046-4-2.
  112. ↑ Waldemar Bałda: Sowa i bocian. Opowieść o Posadzie Olchowskiej – III dzielnicy Miasta Sanoka. Kraków: AB Media, 2012, s. 68. ISBN 978-83-935385-7-7.
  113. ↑ Edward Zając, Szkice z dziejów Sanoka. Część druga, Sanok 2000, s. 62.
  114. ↑ Adam Sudoł: Polska Ojczyzna moja. Część II. Sanok: 1999, s. 47-48.
  115. ↑ Halina Więcek: Kalendarium (1920-2004). W: Kapłan wielkiej odwagi. Jubileusz 60-lecia kapłaństwa księdza prałata Adama Sudoła. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2004, s. 266. ISBN 83-919305-6-4.
  116. ↑ Katarzyna Hnat. Obchody 100-lecia Towarzystwa Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej, Sanok, 14 listopada 2004 roku. „Rocznik Sanocki”. IX, s. 401, 2006. Towarzystwo Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej. ISSN 0557-2096. 
  117. ↑ Adam Sudoł: Polska Ojczyzna moja. Część II. Sanok: 1999, s. 16.
  118. ↑ Halina Więcek: Kalendarium (1920-2004). W: Kapłan wielkiej odwagi. Jubileusz 60-lecia kapłaństwa księdza prałata Adama Sudoła. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2004, s. 265. ISBN 83-919305-6-4.
  119. ↑ Parafia Rzymskokatolicka pw. Przemienienia Pańskiego w Sanoku. fara.sanok.pl. [dostęp 2014-10-24].
  120. ↑ Marian Bursztyn: Wspomnienia osób świeckich. Nasz Ksiądz Proboszcz. W: Kapłan wielkiej odwagi. Jubileusz 60-lecia kapłaństwa księdza prałata Adama Sudoła. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2004, s. 146. ISBN 83-919305-6-4.
  121. ↑ Kronika. Z życia towarzyskiego. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”, s. 3, Nr 43 z 19 października 1913. 
  122. ↑ Kronika. Ślub. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”, s. 3, Nr 9 z 26 lutego 1911. 
  123. ↑ Kronika. Z życia towarzyskiego. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”, s. 3, Nr 32 z 11 sierpnia 1912. 
  124. ↑ Kronika. Śluby. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”, s. 2-3, Nr 29 z 13 lipca 1913. 
  125. ↑ Kronika. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”, s. 3, Nr 33 z 10 sierpnia 1913. 
  126. ↑ Edward Zając, Szkice z dziejów Sanoka. Część druga, Sanok 2000, s. 14.
  127. ↑ Byłem więziony przez UB. W: Kajetan Rajski: Wilczęta. Rozmowy z dziećmi Żołnierzy Wyklętych. Warszawa: Pro Patria, 2014, s. 121. ISBN 978-83-939007-1-8.
  128. ↑ Krystyna Chowaniec, Patron sanockiego harcerstwa – ksiądz harcmistrz Zdzisław Peszkowski, Rocznik Sanocki Tom X – Rok 2011, Sanok 2011, s. 175.
  129. ↑ Władysław Wiśniowski. W: Roman Bańkowski: Wywiady i opowieści. Sanok: Związek Literatów Polskich. Oddział w Rzeszowie, 2000, s. 19. ISBN 83-914224-6-1.
  130. ↑ Marian T. Kutiak: Moje miasto. Warszawa: Agencja Dziennikarska M.A.D., 2014, s. 15. ISBN 978-83-64830-00-6.
  131. ↑ Edward Zając: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku. W stulecie konsekracji 1897-1997. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 1997, s. 84. ISBN 83-905046-4-2.
  132. ↑ Adam Sudoł: Polska Ojczyzna moja. Część II. Sanok: 1999, s. 13.
  133. ↑ Adam Sudoł: Wybór z Księgi Ogłoszeń Parafii Przemienienia Pańskiego w Sanoku (lata 1967–1995). Sanok: 2001, s. 192. ISBN 83-914224-7-X.
  134. ↑ Adam Sudoł: Wybór z Księgi Ogłoszeń Parafii Przemienienia Pańskiego w Sanoku (lata 1967–1995). Sanok: 2001, s. 328. ISBN 83-914224-7-X.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kościół_Przemienienia_Pańskiego_w_Sanoku&oldid=72653758”