Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Nawarii
.jpg)
| |||||||||||
| Państwo | |||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Obwód | |||||||||||
| Miejscowość | |||||||||||
| Wyznanie | |||||||||||
| Kościół | |||||||||||
| Wezwanie | |||||||||||
| |||||||||||
| |||||||||||
Położenie na mapie obwodu lwowskiego  | |||||||||||
Położenie na mapie Ukrainy  | |||||||||||
| 49,7475°N 23,9214°E/49,747500 23,921389 | |||||||||||
Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Nawarii – rzymskokatolicki kościół w Nawarii, ok. 6 km na południowy zachód od Lwowa, należący do najcenniejszych zabytków sakralnych w jego rejonie.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Parafia katolicka w Nawarii powstała przed r. 1600. Drewniany kościół parafialny został zniszczony w 1621 roku przez najazd Tatarów. Odbudowany w 1627 roku spłonął 3 lata później w pożarze. Nowy, murowany kościół ufundowała żona podkomorzego wielkiego koronnego, Zygmunta Kazanowskiego, Elżbieta Humnicka z Zimnej Wody. Świątynia ta została zniszczona w 1648 roku podczas najazdu Chmielnickiego i rozebrana w 1739; pozostało jedynie prezbiterium. W latach 1739–1748 zbudowano nowy kościół według projektu lwowskiego architekta Bernarda Meretyna (było to jego pierwsze stwierdzone dzieło[1]). Kościół ufundował chorąży przemyski Marcin Wieniawski i jego syn Roch a wyposażenie m.in. kanonik lwowski Szczepan Mikulski. Rokokowe ołtarze i ambonę wykonał w latach 1763–1768 Piotr Polejowski.
Po drugiej wojnie światowej kościół został zamieniony na magazyn i stopniowo niszczał. Część jego wyposażenia trafiła do kościoła w Urazie pod Wrocławiem oraz do muzeów we Lwowie i w Olesku. W latach 90. XX w. kościół odremontowano. Obecnie służy on miejscowym katolikom.
Architektura[edytuj | edytuj kod]
Kościół w Nawarii to trzynawowa świątynia w typie bazyliki z niższym, wielobocznie zamkniętym prezbiterium, odznaczająca się smukłą sylwetką i wyrafinowaną dekoracją. Obok niej znajduje się trochę późniejsza (1766) dzwonnica parawanowa projektu Piotra Polejowskiego.
Wnętrze kościoła zdobią pilastry i stiukowe ornamenty. W prezbiterium zachowały się iluzjonistyczne malowidła Antonia Tavellia z ok. 1770, w które wpleciono wyobrażenia scen biblijnych i kartusze herbowe fundatorów: Rocha i Urszuli Wieniawskich. Z wyposażenia zachowały się trzy drewniane ołtarze i cztery konfesjonały oraz marmurowy nagrobek Elżbiety Humnickiej w prezbiterium.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Jan K. Ostrowski, Kościół parafialny p.w. Wniebowzięcia Najświętszej Panny Marii w Nawarii, s. 61.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Aleksandra Górska: Kresy. Przewodnik. Kraków: Wydawnictwo Kluszczyński, 2005, s. 32-33. ISBN 83-7447-006-2.
- Jan K. Ostrowski: Kościół parafialny p.w. Wniebowzięcia Najświętszej Panny Marii w Nawarii. W: Materiały do dziejów sztuki sakralnej na ziemiach wschodnich dawnej Rzeczypospolitej. Cz. I: Kościoły i klasztory rzymskokatolickie dawnego województwa ruskiego. T. 1. Kraków : Międzynarodowe Centrum Kultury, «Secesja», 126 s., 364 il, s. 53—64. ISBN 83-85739-09-2.
- Grzegorz Rąkowski: Ziemia Lwowska. Przewodnik po Ukrainie Zachodniej. Część III. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2007, s. 441-443. ISBN 978-83-89188-66-3. [dostęp 2016-12-13].