Kościelec (województwo dolnośląskie)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kościelec
wieś
Ilustracja
Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa w Kościelcu
Państwo

 Polska

Województwo

 dolnośląskie

Powiat

legnicki

Gmina

Krotoszyce

Wysokość

160 m n.p.m.

Liczba ludności (2006)

340

Strefa numeracyjna

76

Kod pocztowy

59-223[2]

Tablice rejestracyjne

DLE

SIMC

0364624

Położenie na mapie gminy Krotoszyce
Mapa konturowa gminy Krotoszyce, po prawej znajduje się punkt z opisem „Kościelec”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Kościelec”
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego
Mapa konturowa województwa dolnośląskiego, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Kościelec”
Położenie na mapie powiatu legnickiego
Mapa konturowa powiatu legnickiego, na dole znajduje się punkt z opisem „Kościelec”
Ziemia51°08′55″N 16°08′14″E/51,148611 16,137222[1]

Kościelec (niem. Hochkirch) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie legnickim, w gminie Krotoszyce, w sołectwie Babin-Kościelec. W latach 1975–1998 miejscowość należała do województwa legnickiego.

Informacje ogólne[edytuj | edytuj kod]

Miejscowość położona jest w odległości 7 km na południe od Legnicy, przy drodze lokalnej LegnicaWarmątowice Sienkiewiczowskie. Regularne połączenia komunikacji publicznej zapewnia prywatny przewoźnik, kursujący na trasie LegnicaJanowice Duże (do roku 2006 trasa MPK Legnica). Po raz pierwszy wieś wzmiankowana była w 1303 r.

Zabytki[edytuj | edytuj kod]

Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisane są[3]:

Świątynia stojąca na wysokim wzniesieniu góruje nad okolicą. Średniowieczny wygląd zewnętrzny Kościoła nosi znamiona budowli obronnej, na co wpływał fakt nieodległego przebiegu granicy państwowej Księstwa legnickiego.

Budowla w czasach panującego na tych ziemiach luteranizmu stała się kościołem ucieczkowym dla wyznawców spoza księstwa legnicko-brzeskiego, którzy na swoich terenach nie posiadali swobody wyznaniowej. Świątynię przebudowano i rozbudowano w XVII w., tworząc kościół trzynawowy, z wnętrzem podzielonym rzędami słupów drewnianych, podtrzymujących barokowe empory. Drewniane wnętrze ozdobiono bogato malowidłami o tematyce religijnej.

  • cmentarz przykościelny.

inne zabytki:

  • tablica pamiątkowa w kościele poświęcona Alfredowi von Olszewskiemu, dziedzicowi Warmątowic
  • grób rodziny von Olszewskich na cmentarzu przykościelnym
  • kamienny krzyż monolitowy[4], być może późnośredniowieczny, nieznanej przyczyny fundacji. Krzyż ten określany jest często jako tzw. krzyż pokutny co jednak nie ma podstaw w żadnych dowodach ani badaniach, a jest oparte jedynie na nieuprawnionym założeniu, że wszystkie stare kamienne krzyże monolitowe, o których nic nie wiadomo, są krzyżami pokutnymi[5], chociaż w rzeczywistości powód fundacji takiego krzyża może być różnoraki, tak jak każdego innego krzyża. Niestety hipoteza ta stała się na tyle popularna, że zaczęła być odbierana jako fakt i pojawiać się w lokalnych opracowaniach, informatorach czy przewodnikach jako faktyczna informacja, bez uprzedzenia, że jest to co najwyżej luźny domysł bez żadnych bezpośrednich dowodów
  • obelisk piaskowcowy poświęcony poległym w wojnach końca XIX w.

Szlaki turystyczne[edytuj | edytuj kod]

Przez Kościelec przebiegają:

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 59379
  2. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 529 [zarchiwizowane 2022-10-26].
  3. Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 93. [dostęp 2012-08-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-03-27)].
  4. Aw58: Krzyż pokutny w Kościelcu. Wikimedia Commons. [dostęp 2018-07-04].
  5. Arkadiusz Dobrzyniecki. Krzyże i kapliczki pokutne ziemi złotoryjskiej - historia pewnego mitu. „Pomniki Dawnego Prawa”. 11-12 (wrzesień-grudzień 2010), s. 32-37, 2010. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]