Kożangródek

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kożangródek
Кажан Гарадок
ilustracja
Herb
Herb
Państwo

 Białoruś

Obwód

 brzeski

Rejon

łuniniecki

Sielsowiet

Kożangródek

Populacja (2009)
• liczba ludności


1902[1]

Nr kierunkowy

164771

Kod pocztowy

225660

Położenie na mapie obwodu brzeskiego
Mapa konturowa obwodu brzeskiego, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Kożangródek”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, na dole znajduje się punkt z opisem „Kożangródek”
Położenie na mapie Polski w 1939
Mapa konturowa Polski w 1939, po prawej znajduje się punkt z opisem „Kożangródek”
Ziemia52°12′57″N 27°00′46″E/52,215833 27,012778
Cerkiew św. Mikołaja Cudotwórcy w Kożangródku z 1818 fundacji Józefa i Tekli z ks. Druckich-Lubeckich Niemirowiczów-Szczyttów
Ocalała z pożaru barokowa brama niegdyś wiodąca do pałacu Niemirowiczów-Szczyttów w Kożangródku. Zdjęcie z lat 30. XX w.
Synagoga w Kożangródku. Zdjęcie z 1916

Kożangródek[2], Korzangródek[3] (biał. Кажан Гарадок) – agromiasteczko na Białorusi, w rejonie łuninieckim obwodu brzeskiego, na Polesiu, dawniej miasto i centrum klucza kożangródzkiego.

Siedziba parafii prawosławnej pw. św. Mikołaja Cudotwórcy[4].

Prywatne miasto szlacheckie położone było w końcu XVIII wieku w powiecie nowogródzkim województwa nowogródzkiego[5]. Po rozbiorach Rzeczypospolitej w Imperium Rosyjskim, w latach 1920–1939 w granicach II Rzeczypospolitej w województwie poleskim. Za II RP miejscowość była siedzibą wiejskiej gminy Kożangródek.

W latach 1939–1991 w granicach Białoruskiej SRR i obecnie w granicach Białorusi.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Pierwsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1493. Nazywany wówczas Horodźcem, wchodził w skład majątku Łachwa, należącego do wojewody trockiego Piotra Janowicza Montygerdowicza. Następnie przeszedł w ręce jedynej córki Piotra – Zofii, żony hetmana wielkiego litewskiego Stanisława Kiszki, i ich potomków. W 1613 podskarbi wielki WKL Mikołaj Stanisławowicz Kiszka sprzedał dobra kożangródzkie, obejmujące oprócz miasta z dworem m.in. wsie Rokitnę, Cnę, Jazwinki, Bostyń, Brodnicę, Wielutę, Dworzec, Drecką dolinę, Wiazyń i in., marszałkowi brasławskiemu Jerzemu Samsonowi Podbereskiemu, działaczowi kalwińskiemu. Podberescy stosunkowo krótko (ok. 30 lat) władali Kożangródkiem. Wdowa po Jerzym, Dorota z Zawiszów, w 1635 wybudowała w Kożangródku zbór kalwiński. Poprzez małżeństwo (1639) ich córki Elżbiety (I v. za cześnikiem w. lit. Władysławem Dorohostajskim) ze starostą krzepickim Teodorem Karolem hr. Tarnowskim dobra kożangródzkie przechodzą do rodziny Tarnowskich. Pod koniec XVII w. w wyniku małżeństwa wdowy po Piotrze Stanisławie hr. Tarnowskim (wnuku Teodora Tarnowskiego), Anny z Kieżgajło-Zawiszów, z kasztelanem smoleńskim Krzysztofem Benedyktem Niemirowiczem-Szczyttem dobra stają się własnością Niemirowiczów-Szczyttów.

Dobra kożangródzkie pozostawały nieprzerwanie w rękach Niemirowiczów-Szczyttów niemal 250 lat (do inwazji sowieckiej na Polskę w 1939). Ze względu na ich dominujący charakter cały region nazywano „Szczyttowszczyzną”. Po Annie i Krzysztofie Niemirowiczach-Szczyttach Kożangródek odziedziczył ich syn Jan Krzysztof. W II połowie XVIII wieku dobra kożangródzkie Niemirowiczów-Szczyttów obejmowały miasto Kożangródek ze wsiami: Rokitna, Cna, Jazwinki, Wiazyn, Dworzec, Boronica (Brodnica), Wole, Drepska Dolina, Bostyń, Wełuta, Korniż i prawdopodobnie folwark Nowosiółki[6]. Jan Krzysztof i jego żona kasztelanka połocka Ludwika z Paców Niemirowiczowie-Szczyttowie zasłużyli się jako najwięksi fundatorzy i mecenasowie w historii ziemi łuninieckiej. Ufundowali w swoich dobrach trzy świątynie: Cerkiew Piatnicką w Bostyniu (1750), Św. Trójcy w Wiczynie (1756) i w Jaźwinkach (1759).

W I poł. XVIII w. w Kożangródku Niemirowiczowie-Szczyttowie wznieśli barokowy pałac, w całości bądź częściowo piętrowy, w którym działał nadworny teatr. Pałac spłonął w poł. XIX w., jednak brama wjazdowa do rezydencji zachowała się do 1939.

Kolejnym właścicielem został ich syn Krzysztof Niemirowicz-Szczytt (zm. 1790) ożeniony z Józefą hr. Butlerówną, a po nich ich syn Józef Niemirowicz Szczytt (ur. ok. 1769–zm. przed 1833), marszałek dawidgródzki i mozyrski. Marszałek Józef Niemirowicz Szczytt (ur. ok. 1769–zm. przed 1833) wraz z drugą żoną, Teklą z ks. Druckich-Lubeckich, ufundował w Kożangródku w 1818 cerkiew unicką pw. św. Mikołaja Cudotwórcy (zachowaną do czasów współczesnych, obecnie jest to świątynia prawosławna). Następnie dobra odziedziczył ich jedyny syn Krzysztof, ożeniony z Ewą Karaffa-Korbutt, a po nim jego syn Iścisław Niemirowicz-Szczytt.

W poł. XIX w. Niemirowiczowie-Szczyttowie wybudowali po przeciwnej stronie dawnego dziedzińca pałacowego duży dwór drewniany, w środkowej części piętrowy, z czterokolumnowym portykiem. Znajdowała się w nim m.in. kolekcja sztychów angielskich i francuskich. Dwór otoczony był parkiem w stylu angielskim, poprzecinany kanałami.

Klucz kożangródzki w poł. XIX w. liczył ok. 25 tys. ha. Po śmierci Krzysztofa Niemirowicza-Szczytta został podzielony pomiędzy jego synów na trzy mniejsze fortuny:

  • Kożangródek z Cną i Drebskiem otrzymał Iścisław Niemirowicz-Szczytt (1861-1925), który w 1892 r. poślubił Aleksandrę Mogilnicką herbu Lubicz, córkę Michała i Klementyny z Ursyn-Niemcewiczów (wnuczki brata Juliana Ursyna-Niemcewicza), byłych właścicieli majątku Jelonka pod Kamieńcem Litewskim[7][8][9][10];
  • Dworzec z Wólką i Teresinem otrzymał Kazimierz Niemirowicz-Szczytt (1860-1924), absolwent Instytutu Technologicznego w Petersburgu (1884), działacz rolniczy i społeczny na pińszczyźnie m.in. organizator wystaw rolniczych, radny komisji gub. mińskiej i pow. pińskiego ds. gospodarki ziemskiej, sędzia honorowy przy Sądzie Okręgowym w Pińsku[11][12][13][14][15]. Kazimierz Niemirowicz-Szczytt nie założył rodziny, a spadkobiercą swoich dóbr uczynił swego bratanka Krzysztofa Niemirowicza-Szczytta (syna Iścisława i Aleksandry z Mogilnickich)[16].
  • Nowy Dwór z Jaźwinkami i Lubożerdniami otrzymał Józef Niemirowicz-Szczytt (1854-1921[17]), żonaty z Marią z Kieniewiczów.

Ostatnim dziedzicem Kożangródka był syn Iścisława i Aleksandry z Mogilnickich – Kazimierz Niemirowicz-Szczytt (1901–1940).

Podczas okupacji hitlerowskiej, w marcu 1942 roku Niemcy utworzyli getto dla żydowskich mieszkańców. Przebywało w nim około 1000 osób. 18 sierpnia 1942 roku Niemcy zlikwidowali getto, a Żydów zamordowali[18].

Atrakcją turystyczną Kożangródka jest znajdujący się na terenie dawnego parku 500-letni dąb – olbrzym, jedno z najstarszych drzew na Białorusi. Wg miejscowego przekazu poeta Adam Mickiewicz, w czasie swojego pobytu u Niemirowiczów-Szczyttów w drodze na Ukrainę, upodobał go sobie na miejsce odpoczynku.

Urodzeni w Kożangródku[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Liczby ludności miejscowości obwodu brzeskiego na podstawie spisu ludności wg stanu na dzień 14 października 2009 roku. (ros.).
  2. ↑ Urzędowy wykaz polskich nazw geograficznych świata. Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2019. ISBN 978-83-254-2578-4.
  3. ↑ Spis Abonentów Sieci Telefonicznych Państwowych i Koncesjonowanych w Polsce (z wyjątkiem miasta stołecznego Warszawy), 1932
  4. ↑ ЛУНИНЕЦКОЕ БЛАГОЧИНИЕ. luninets.ortox.by. [dostęp 2021-02-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-06-22)]. (ros.).
  5. ↑ Вялікі гістарычны атлас Беларусі Т.2, Mińsk 2013, s. 110.
  6. ↑ Andrzej Haratym, Szczytt Niemirowicz Józef [w:] Polski Słownik Biograficzny, Zeszyt 195, 2011, s. 562-563
  7. ↑ Dziennik Wileński nr 31 z 7 lutego 1925, s. 1
  8. ↑ Kurier Warszawski nr 43 z 12 lutego 1925 r., s. 13
  9. ↑ J. Giżycki, Wykaz klasztorów dominikańskich prowincji ruskiej, Kraków 1923, s. 354
  10. ↑ A. Mogilnicki, Wspomnienia adwokata i sędziego, Warszawa 2016, s. 28, 32, 78
  11. ↑ Słowo nr 89 z 17 kwietnia 1924, s. 2
  12. ↑ Kurier Warszawski nr 107 z 16 kwietnia 1924 r., s. 9
  13. ↑ Kraj nr 23 z 3 (15) czerwca 1884, s. 14
  14. ↑ Kalendarz Ilustrowany Kuriera Litewskiego na 1909 rok, s. 145, 161
  15. ↑ Życie Ilustrowane nr 17 z 21 października (3 listopada) 1907, s. 131
  16. ↑ M. Ryńca, Krzysztof Szczytt Niemirowicz [w:] Polski Słownik Biograficzny, tom 47, 2011, s. 574-575
  17. ↑ Kurier Warszawski nr 164 z 16 czerwca 1921, s. 8
  18. ↑ Geoffrey P. Megargee (red.), Encyclopedia of camps and ghettos, 1933-1945, t. II, part B, s. 1391.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • R. Aftanazy, Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej, cz.1, t. II, Wrocław 1992, s. 61-63
  • A. Haratym, Szczytt Niemirowicz Józef, [w:] Polski Słownik Biograficzny, T. 47. Warszawa–Kraków: Polska Akademia Nauk i Polska Akademia Umiejętności – Instytut Historii PAN im. Tadeusza Manteuffla, 2011, s. 561–563
  • Пять веков Кожан-Городка
  • T. Żychliński, Złota Księga Szlachty Polskiej, Rocznik IV, Poznań 1882, s. 360-373: Niemirowiczowie-Szczyttowie h. Jastrzębiec

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Powiat piński (do 1939)
Przynależność wojewódzka
Miasta (1919–39)
Gminy wiejskie (1919–39)
Powiat łuniniecki (1920–1939)
Przynależność wojewódzka
Miasta
Gminy wiejskie
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kożangródek&oldid=73155136”