Kobiernice
Artykuł | 49°51′12.7″N 19°13′1.3″E |
- błąd | 4 m |
WD | 49°51'N, 19°13'E, 49°51'17.89"N, 19°12'59.26"E |
- błąd | 2330 m |
Odległość | 415 m |
| ||||
| ||||
![]() Centrum Kobiernic | ||||
Państwo | ![]() | |||
Województwo | ![]() | |||
Powiat | bielski | |||
Gmina | Porąbka | |||
Wysokość | 330 m n.p.m. | |||
Liczba ludności (30.09.2012) | 3426 | |||
Strefa numeracyjna | 33 | |||
Kod pocztowy | 43-356[1] | |||
Tablice rejestracyjne | SBI | |||
SIMC | 0064661 | |||
Położenie na mapie gminy Porąbka ![]() | ||||
Położenie na mapie Polski ![]() | ||||
Położenie na mapie województwa śląskiego ![]() | ||||
Położenie na mapie powiatu bielskiego ![]() | ||||
![]() | ||||
Strona internetowa |
Kobiernice (wil.: Kywnik) – wieś w Polsce położona w województwie śląskim, w powiecie bielskim, w gminie Porąbka. Miejscowość położona w dwóch mezoregionach Pogórza Śląskiego i Beskidu Małego. Przez miejscowość przebiega droga krajowa nr 52 i droga wojewódzka nr 948.
Wieś królewska starostwa oświęcimskiego w powiecie śląskim województwa krakowskiego w końcu XVI wieku[2].
Części wsi[edytuj | edytuj kod]
SIMC | Nazwa | Rodzaj |
---|---|---|
0064684 | Kobiernice Dolne | część wsi |
0064690 | Kobiernice Górne | część wsi |
0064678 | Międzymoście | część wsi |
0064709 | Mieszczyńsko | część wsi |
0064750 | Podgrodzie | przysiółek |
0064767 | Wołek | przysiółek |
0064738 | Zastruże | część wsi |
0064744 | Zawodzie | część wsi |
Historia[edytuj | edytuj kod]
Miejscowość powstała prawdopodobnie na początku XV wieku jako osiedle należące do zamku Wołek. Wzmiankowana została po raz pierwszy w akcie podziału księstwa oświęcimskiego w 1445 jako Coberniky[5].
Według austriackiego spisu ludności z 1900 r. w Kobiernicach w 220 budynkach na obszarze 857 hektarów mieszkało 1445 osób, co dawało gęstość zaludnienia równą 168,6 os./km², z tego 1418 (98,1%) mieszkańców było katolikami, 25 (1,7%) wyznawcami judaizmu a 2 grekokatolikami, 1439 (99,6%) było polsko- a 2 niemieckojęzycznymi[6].
Pod koniec listopada 1944 roku oddział Armii Ludowej pod dowództwem Szymona Stanisławka ps. "Sowa" dokonał w miejscowości zarekwirowania żywności i ubrania dla partyzantów przebywających w schronach w Beskidach oraz dla grupy Żydów znajdujących się pod opieką oddziałów AL. W drodze powrotnej do bazy oddział był ścigany przez policję i miejscowych osadników. Partyzantom udało się wydostać z obławy bez strat[7].
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa bielskiego.
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
W miejscowości znajduje się zabytkowy dworek położony przy ulicy Parkowej w niedalekiej odległości od szkoły podstawowej i ruiny zamku Wołek, w tej chwili jest już tylko fragment muru. Oprócz tych dwóch zabytków w Kobiernicach był także stary kościół św. Urbana powstały w XIX w., który w 2005 roku został zburzony.
Religia[edytuj | edytuj kod]
Na terenie wsi działalność duszpasterską prowadzi Kościół Rzymskokatolicki (parafia św. Urbana).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 484 [dostęp 2020-12-22] [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22] .
- ↑ Województwo krakowskie w drugiej połowie XVI wieku ; Cz. 2, Komentarz, indeksy, s. 94.
- ↑ Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 18.11.2015].
- ↑ Gmina Porąbka: Historia Czańca oraz gminy Porąbka. [dostęp 2015-07-20].
- ↑ Gemeindelexikon der im Reichsrate vertretenen Königreiche und Länder, bearbeitet auf Grund der Ergebnisse der Volkszählung vom 31. Dezember 1900, XII. Galizien. Wien: 1907.
- ↑ Józef Bolesław Garas „Oddziały Gwardii Ludowej i Armii Ludowej 1942 – 1945” Wydawnictwo MON 1971 str. 433
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Kobiernice, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IV: Kęs – Kutno, Warszawa 1883, s. 203 .
- Kobiernice, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 2: Januszpol – Wola Justowska, Warszawa 1902, s. 94 .
|