Dolinka Kobyla
Dolinka Kobyla[1][2][3] lub Dolina Kobyla[4] (słow. Kobylia dolina[1], dolinka pod Závorami, niem. Tal des Kolbenheyersees, węg. Kolbenheyer-tó-katlan[2]) – niewielka tatrzańska dolina położona na terenie Słowacji, boczne odgałęzienie Doliny Koprowej (Kôprová dolina) podchodzące pod masyw Liptowskich Kop (Liptovské kopy). Czasami nazywana była także Kotliną pod Zaworami[3].
Topografia[edytuj | edytuj kod]
Od północnego zachodu ogranicza ją Cichy Wierch (Tichý vrch, 1979 m n.p.m.) i ramię łączące go przez przełęcz Zawory (Závory) z Gładkim Wierchem (Hladký štít), od wschodu graniczy z Kotelnicą (Kotolnica), a od południowego zachodu zamyka ją ramię Cichego Wierchu[1].
Opis[edytuj | edytuj kod]
Jest to tzw. dolina wisząca, powstała na dnie dawnego, bocznego kotła lodowcowego, dobrze widoczny jest wał moreny bocznej. Od Doliny Koprowej jest podcięta progiem skalnym przez główny lodowiec tej doliny. W dolinie na wysokości ok. 1737 m n.p.m. znajduje się niewielki i zmniejszający swoje wymiary na skutek postępującego zatorfienia Kobyli Stawek (Kobylie pleso) oraz płynie potok Kobyla Woda (Kobylí potok), dopływ Ciemnosmreczyńskiego Potoku (Temnosmrečinský potok). Wokół jeziorka torfowisko z bogatą florą. Jak podaje ok. 1930 r. Jerzy Młodziejowski, wypasano tutaj „siwe woły liptowskie podzwaniające wielkimi spiżowcami”[4].
Pierwsi turyści, którzy dotarli do Dolinki Kobylej, to grupa osób z Marią Steczkowską i przewodnikiem Jędrzejem Walą starszym (5 sierpnia 1857 r.). Zimą w dolinie byli jako pierwsi Mieczysław Karłowicz, Roman Kordys i Mariusz Zaruski 27 lutego 1908 r.[3]
Turystyka[edytuj | edytuj kod]
Przez dolinę przeprowadzony jest znakowany szlak turystyczny na przełęcz Zawory, z której jest możliwość wejścia na Gładką Przełęcz (Hladké sedlo, 1993 m), skąd widoczna jest Dolina Pięciu Stawów Polskich. Z przełęczy Zawory znakowany szlak turystyczny umożliwia przejście do Doliny Cichej (Tichá dolina).
– zielony szlak rozpoczynający się przy szlaku niebieskim w górnej części Doliny Koprowej i biegnący Doliną Kobylą na przełęcz Zawory. Czas przejścia: 1:35 h, ↓ 1:15 h[5]
Dolinka Kobyla była często odwiedzana przez turystów polskich przed II wojną światową. Chodzono tędy z przełęczy Liliowe do Doliny Ciemnosmreczyńskiej, na Krywań, do Popradzkiego Stawu oraz przez Wrota Chałubińskiego do Morskiego Oka. Szlak z Liliowego został po wojnie zamknięty. Obecnie ruch turystyczny w tej dolinie jest niewielki, nawet w szczycie sezonu turystycznego[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 324–325. ISBN 83-01-13184-5.
- ↑ a b Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1.
- ↑ a b c Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część V. Cubrynka – Skrajna Baszta. Warszawa: Sport i Turystyka, 1954, s. 28–29.
- ↑ a b Józef Nyka: Tatry słowackie. Przewodnik. Wyd. VI. Latchorzew: Trawers, 2008, s. 235–236. ISBN 978-83-60078-05-1.
- ↑ Tomasz Nodzyński, Marta Cobel-Tokarska: Tatry Wysokie i Bielskie: polskie i słowackie. Warszawa: ExpressMap, 2007. ISBN 978-83-60120-88-0.