Kolba stożkowa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kolba stożkowa (erlenmajerka)
Kolba Erlenmayera ze szlifem 24/29
Oryginalny szkic kolby Erlenmeyera

Kolba stożkowa także kolba Erlenmeyera lub zwyczajowo erlenmajerka – naczynie szklane, element podstawowego wyposażenia laboratoryjnego ogólnego przeznaczenia. Płaskodenna kolba stojąca. Nazwa kolba Erlenmeyera pochodzi od nazwiska niemieckiego chemika Emila Erlenmeyera[1].

Budowa[edytuj | edytuj kod]

Kolba wykonana jest ze szkła, najczęściej żaroodpornego, o kształcie stożka z dnem płaskim. Kolby stożkowe wytwarzane są z wąską i szeroką szyjką, ze szlifem lub bez. Niektóre kolby zaopatrzone są w mało precyzyjną podziałkę wskazującą orientacyjną pojemność. W zależności od zastosowania wytwarza się je o ściankach różnej grubości. W handlu dostępne są kolby Erlenmeyera o pojemności od kilku ml do kilku litrów. Spotykane są również kolby stożkowe z uchwytem szklanym do wygodniejszego przenoszenia kolby, zwłaszcza z gorącą cieczą.

Zastosowania[edytuj | edytuj kod]

Kolby stożkowe są uniwersalnym sprzętem laboratoryjnym i mogą służyć do:

  • miareczkowania – do kolby stożkowej wkrapla się ciecz z biurety. Kolba stożkowa jest wygodna do obserwacji zmian zabarwienia roztworu po uzyskaniu punktu końcowego miareczkowania.
  • przechowywania substancji – kolby wykonane z grubszego szkła wyposażone w korek szlifowany lub gumowy mogą służyć do przechowywania nielotnych odczynników chemicznych oraz preparatów.
  • w mikrobiologii – do przygotowywania kultur bakterii. Takie kolby są wykonane z tworzywa sztucznego i są fabrycznie wysterylizowane oraz wyposażone w szczelne zamknięcie, aby zwiększyć wymianę gazową podczas inkubacji i wytrząsania.

Nie stosuje się ich do prowadzenia syntez, destylacji ani ogrzewania pod chłodnicą zwrotną. Nie należy również ogrzewać ich bezpośrednio płomieniem ani stosować do pracy pod próżnią[2].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Berthold Peter Anft: Erlenmeyer, Richard August Carl Emil. W: Neue Deutsche Biographie. T. 4. 1959, s. 594. (niem.).
  2. Sprzęt szklany. W: Florian Domka: Chemiczne metody analizy ilościowej. Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM, 1994, s. 29. ISBN 83-232-0638-4.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Maciej Modzelewski, Jerzy Woliński: Technika Laboratoryjna. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1996, s. 34-36, seria: Pracownia Chemiczna. ISBN 83-02-05141-1.
  • Arthur, Israel Vogel: Vogel Preparatyka Organiczna. Warszawa: Wydawnictwo Naukowo Techniczne, 2006, s. 69. ISBN 83-204-3152-2.