Komenda Rejonu Uzupełnień Włodzimierz Wołyński

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Komenda Rejonu Uzupełnień Włodzimierz
Powiatowa Komenda Uzupełnień
Włodzimierz
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

1919, 1921

Rozformowanie

1920, 1939

Tradycje
Rodowód

PKU Włodzimierz[1]

Działania zbrojne
wojna polsko-bolszewicka
kampania wrześniowa
Organizacja
Dyslokacja

Włodzimierz Wołyński

Podległość

DOGen. „Lublin”
DOK II

Skład

PKU typ II

Komendy rejonów uzupełnień DOK II

Komenda Rejonu Uzupełnień Włodzimierz (KRU Włodzimierz) – organ wojskowy właściwy w sprawach uzupełnień Sił Zbrojnych II Rzeczypospolitej i administracji rezerw w powierzonym mu rejonie[2].

Historia komendy[edytuj | edytuj kod]

22 lipca 1919 minister spraw wojskowych ustanowił Powiatową Komendę Uzupełnień Włodzimierz Wołyński w celu przeprowadzenia zaciągu ochotniczego na terenach leżących na wschód od Bugu. PKU Włodzimierz Wołyński została podporządkowana Dowództwu Okręgu Generalnego „Lublin”. Komenda miała werbować ochotników w powiecie włodzimierskim[3][4].

W 1920, „w związku z sytuacją wojenną” PKU Włodzimierz Wołyński została zlikwidowana[5].

10 lutego 1921 minister spraw wojskowych ponownie uruchomił PKU Włodzimierz Wołyński, którą podporządkował pod względem fachowym, związanym z poborem, Dowództwu Okręgu Generalnego „Lublin”, a pod względem garnizonowym „odnośnemu dowództwu armii”. Etat PKU Dubno miał być identyczny z etatem wszystkich PKU z dodaniem po jednym oficerze ewidencyjnym i jednym pisarzu na każdy powiat[5].

W marcu 1930 PKU Włodzimierz nadal podlegała Dowództwu Okręgu Korpusu Nr II i administrowała powiatami: włodzimierskim i horochowskim[6]. W grudniu tego PKU Włodzimierz posiadała skład osobowy typ II[7].

31 lipca 1931 gen. dyw. Kazimierz Fabrycy, w zastępstwie ministra spraw wojskowych, rozkazem B. Og. Org. 4031 Org. wprowadził zmiany w organizacji służby poborowej na stopie pokojowej. Zmiany te polegały między innymi na zamianie stanowisk oficerów administracji w PKU na stanowiska oficerów broni (piechoty) oraz zmniejszeniu składu osobowego PKU typ I–IV o jednego oficera i zwiększeniu o jednego urzędnika II kategorii. Liczba szeregowych zawodowych i niezawodowych oraz urzędników III kategorii i niższych funkcjonariuszy pozostała bez zmian[8].

11 listopada 1931 ogłoszono nadanie Krzyża Niepodległości st. wachm. Ryszardowi Drzewieckiemu[a] z PKU Włodzimierz[10][11].

1 lipca 1938 weszła w życie nowa organizacja służby uzupełnień, zgodnie z którą dotychczasowa Powiatowa Komenda Uzupełnień Włodzimierz została przemianowana na Komendę Rejonu Uzupełnień Włodzimierz przy czym nazwa ta zaczęła obowiązywać 1 września 1938[12], z chwilą wejścia w życie ustawy z dnia 9 kwietnia 1938 o powszechnym obowiązku wojskowym[13]. Obok wspomnianej ustawy i rozporządzeń wykonawczych do niej, działalność KRU Włodzimierz normowały przepisy służbowe MSWojsk. D.D.O. L. 500/Org. Tjn. Organizacja służby uzupełnień na stopie pokojowej z 13 czerwca 1938. Zgodnie z tymi przepisami komenda rejonu uzupełnień była organem wykonawczym służby uzupełnień[14].

Komendant rejonu uzupełnień w sprawach dotyczących uzupełnień Sił Zbrojnych i administracji rezerw podlegał bezpośrednio dowódcy Okręgu Korpusu Nr II, który był okręgowym organem kierowniczym służby uzupełnień. Rejon uzupełnień nie uległ zmianie i nadal obejmował powiaty: włodzimierski i horochowski ówczesnego województwa wołyńskiego[2].

KRU Włodzimierz była jednostką mobilizującą. Zgodnie z uzupełnionym planem mobilizacyjnym „W” komendant RU był odpowiedzialny za przygotowanie i przeprowadzenie mobilizacji Komendy Placu typ I Włodzimierz, w I rzucie mobilizacji powszechnej. Pod względem mobilizacji materiałowej KRU Włodzimierz była przydzielona do 23 pułku piechoty. Zmobilizowana Komenda Placu typ I Włodzimierz należała pod względem ewidencyjnym do Ośrodka Zapasowego 27 Dywizji Piechoty[15].

Po ogłoszeniu mobilizacji KRU Włodzimierz funkcjonowała na podstawie etatu pokojowego. Pod względem ewidencji i uzupełnień miała być przydzielona do Ośrodka Zapasowego 3 Dywizji Piechoty[16], ale nadal podlegać dowódcy Okręgu Korpusu Nr II[17].

Obsada personalna[edytuj | edytuj kod]

Poniżej przedstawiono wykaz oficerów zajmujących stanowisko komendanta Powiatowej Komendy Uzupełnień i komendanta rejonu uzupełnień oraz wykaz osób funkcyjnych (oficerów i urzędników wojskowych) pełniących służbę w PKU i KRU Włodzimierz Wołyński, z uwzględnieniem najważniejszych zmian organizacyjnych przeprowadzonych w 1926 i 1938.

Komendanci
stopień, imię i nazwisko okres pełnienia funkcji kolejne stanowisko (dalsze losy)
ppłk piech. Eugeniusz Lenartowicz[b] 12 III[21] – IX 1921 komendant PKU Słonim
płk piech. Lucjan Kopczyński IX 1921[23] – ?
płk piech. Władysław Pluciński 1923[24][25] – 31 XII 1928[26] stan spoczynku
mjr piech. Aleksander Sabliński III – IX 1930 komendant PKU Płock
mjr piech. Bronisław Hołub III 1931 – VII 1935 dyspozycja dowódcy OK II
mjr piech. Czesław Józefczyk VIII 1935[27] – 1939[28]
Obsada pozostałych stanowisk funkcyjnych PKU w latach 1921–1925[29][25]
I referent kpt. piech. Władysław Korwin-Kossakowski 18 V 1923[30] – II 1926 kierownik I referatu
II referent urzędnik wojsk. XI rangi / por. kanc. Antoni Możdżeń był w 1923 – II 1926 kierownik II referatu
oficer instrukcyjny por. piech. Zygmunt I Piotrowski 1923 – IV 1925[31] 23 pp
oficer ewidencyjny na powiat horochowski urzędnik wojsk. XI rangi / por. kanc. Władysław Fedorko 1 VI 1923[32] – VIII 1924[33] PKU Zamość
por. piech. Leon Nowicki od VIII 1924[34]
oficer ewidencyjny na powiat włodzimierski urzędnik wojsk. XI rangi Antoni Korytyński do 26 IX 1923[35] OE Radziechów PKU Kamionka Strumiłowa
por. piech. Stanisław Siemiatycki 11 X 1923[36] – IV 1925[37] 13 pp
por. piech. Jan Dunajewski V 1925[38] – II 1926[39] 23 pp
Obsada pozostałych stanowisk funkcyjnych PKU w latach 1926–1938[40][41][42][43]
kierownik I referatu administracji rezerw
i zastępca komendanta 		kpt. piech. Władysław Korwin-Kossakowski[c] II 1926 – 31 VIII 1935[46] stan spoczynku
kierownik II referatu poborowego por. kanc. Antoni Możdżeń II 1926 – 28 II 1930[47] stan spoczynku
por. kanc. Mikołaj Wyskoczyl[d] IX 1930[48] – IX 1932 praktyka u płatnika 23 pp
kpt. piech. Jan I Janusz od IX 1932[49]
referent por. kanc. Franciszek I Studziński[e] od II 1926[51]
por. kanc. Mikołaj Wyskoczyl XII 1926[52] – IX 1930 kierownik II referatu
Obsada pozostałych stanowisk funkcyjnych KRU w latach 1938–1939[28][f]
kierownik I referatu ewidencji kpt. adm. (piech.) Jan I Janusz[g] 1939
kierownik II referatu uzupełnień kpt. adm. (piech.) Marian Lipski 1939 †1940 Katyń[56]

W Katyniu zamordowani zostali także mjr piech. Bronisław Hołub i por. int. Mikołaj Wyskoczyl[57].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ St. wachm. Franciszek Ryszard Drzewiecki ps. „Czapliński” ur. 28 października 1896 w Gostyninie, w rodzinie Leona i Emilii. 12 stycznia 1915 wstąpił do Legionów Polskich. W lutym 1916 został przeniesiony do 1 pułku ułanów. Służył w 2. i 5. szwadronie. Ranny podczas nocnego patrolu pod Stochodem i odesłany do szpitala. W sierpniu tego powrócił do pułku. Latem 1917, po kryzysie przysięgowym, został internowany w Szczypiornie. W 1918 wstąpił do Wojska Polskiego[9].
  2. ↑ ppłk piech. Eugeniusz Konstanty Lenartowicz, ros. Евгений Константинович Ленартович ur. 25 grudnia (13 grudnia) 1867[18] w rodzinie Konstantego. Był katolikiem. Wywodził się ze szlachty gunerni kieleckiej. Ukończył sześć klas gimnazjum w Wilnie i Wileńską Szkołę Junkrów Piechoty. Służył w 15 Szlisselburskim Pułku Piechoty w Zambrowie. 5 maja 1905 został wyznaczony na stanowisko dowódcy 5. kompanii. W szeregach wspomnianego pułku walczył w czasie I wojny światowej. W czasie służby w armii rosyjskiej awansował na kolejne stopnie: podporucznika (7 maja 1890), porucznika (1 maja 1895 ze starszeństwem z 7 maja 1894), sztabskapitana (22 października 1900 ze starszeństwem z 7 maja 1900), kapitana (1 października 1905 ze starszeństwem z 7 maja 1902) i podpułkownika (starszeństwo z 12 października 1915). Z dniem 9 grudnia 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podpułkownika ze starszeństwem z 12 października 1915 i przydzielony do rezerwy oficerów (później do Stacji Zbornej dla Oficerów w Warszawie)[19]. 26 sierpnia 1919 został zwolniony z czynnej służby i przeniesiony do rezerwy[20]. 12 marca 1921 ponownie powołany do służby czynnej na czas wojny i przydzielony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Włodzimierz Wołyński na stanowisko dowódcy[21]. 26 października 1923 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu tytularnego pułkownika[22]. Odznaczony Orderem św. Stanisława 2 stopnia (1911) i Orderem św. Anny 2. stopnia z mieczami (24 października 1916). Był żonaty. Miał trzy córki.
  3. ↑ Władysław Korwin-Kossakowski ur. 12 maja (26 kwietnia) 1889 w ziemi witebskiej[44]. Zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów piechoty. Był odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi[45].
  4. ↑ Więcej informacji biograficznych w: 76 Lidzki Pułk Piechoty.
  5. ↑ Por. kanc. Franciszek I Studziński ur. 9 czerwca 1893. Przydzielony z PKU Lublin. W 1928 pełnił służbę w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie[50].
  6. ↑ Wykaz zawiera obsadę jednostki według stanu bezpośrednio przed rozpoczęciem mobilizacji pierwszych oddziałów Wojska Polskiego w dniu 23 marca 1939, ale już po przeprowadzeniu ostatnich awansów ogłoszonych z datą 19 marca 1939[53].
  7. ↑ Jan I Janusz ur. 31 marca 1890. Zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów piechoty. Był odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi[54][55].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Almanach oficerski 1923/24 ↓, s. 35.
  2. ↑ a b Dz.U. z 1939 r. nr 20, poz. 131.
  3. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 81 z 31 lipca 1919, poz. 2866.
  4. ↑ Szandrocho 2011 ↓, s. 48.
  5. ↑ a b Dz. Rozk. Tajnych MSWojsk. Nr 3 T z 10 lutego 1921, poz. 29.
  6. ↑ Dz.U. z 1930 r. nr 31, poz. 270.
  7. ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 40 z 23 grudnia 1930, poz. 471.
  8. ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 23 z 31 lipca 1931, poz. 290.
  9. ↑ Żołnierze Niepodległości ↓.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 11 listopada 1931, s. 372.
  11. ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199.
  12. ↑ Jarno 2001 ↓, s. 173.
  13. ↑ Dz.U. z 1938 r. nr 25, poz. 220.
  14. ↑ Historia WKU Suwałki ↓.
  15. ↑ Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 763.
  16. ↑ Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 793.
  17. ↑ Zarzycki 1995 ↓, s. 235.
  18. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-02-11]..
  19. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 13 z 23 grudnia 1918, poz. 369.
  20. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 88 z 12 września 1919, poz. 3171.
  21. ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 9 kwietnia 1921, s. 730.
  22. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 70 z 7 listopada 1923, s. 741.
  23. ↑ Obsada dowództw. [w:] Oddział II, sygn. I.303.4.59, s. 174 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-04-15].
  24. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1483.
  25. ↑ a b Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1353.
  26. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928, s. 302.
  27. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935, s. 97.
  28. ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 861.
  29. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1483, 1556, 1560, 1563.
  30. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 34 z 29 maja 1923, s. 362.
  31. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 45 z 23 kwietnia 1925, s. 217.
  32. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 19 z 30 marca 1923, s. 225.
  33. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 80 z 20 sierpnia 1924, s. 458.
  34. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 80 z 20 sierpnia 1924, s. 457.
  35. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 65 z 10 października 1923, s. 701.
  36. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 67 z 20 października 1923, s. 716.
  37. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 39 z 2 kwietnia 1925, s. 186.
  38. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 53 z 14 maja 1925, s. 257.
  39. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Dodatek do Nr 9 z 4 lutego 1926, s. 5.
  40. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Dodatek do Nr 9 z 4 lutego 1926, s. 9.
  41. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 113, 129, 439, 831, 833.
  42. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 527.
  43. ↑ Lista starszeństwa 1935 ↓, s. 17, 36, 37.
  44. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-02-11]..
  45. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 43, 527.
  46. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 4 lipca 1935, s. 86.
  47. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 31 grudnia 1929, s. 442.
  48. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931, s. 29.
  49. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932, s. 417.
  50. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 827.
  51. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Dodatek do Nr 9 z 4 lutego 1926, s. 3, na stronie 9 figuruje jako Kazimierz Studziński.
  52. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 52 z 7 grudnia 1926, s. 432.
  53. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. VI.
  54. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 42, 619.
  55. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 290.
  56. ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 350.
  57. ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 206, 714.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Służba uzupełnień Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej
Wydziały Mobilizacji i Uzupełnień
Komendy rejonów uzupełnień
Powiatowe komendy uzupełnień
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Komenda_Rejonu_Uzupełnień_Włodzimierz_Wołyński&oldid=73519634”