Kompetencja komunikacyjna

Kompetencja komunikacyjna, sprawność komunikacyjna – jednostkowa umiejętność używania języka odpowiednio do odbiorcy oraz do okoliczności towarzyszących procesowi komunikacji. Kompetencja ta oznacza więc umiejętność stosowania reguł gramatycznych, konstruowania wypowiedzi poprawnych i adekwatnych do danej sytuacji^[1]. Podstawową jednostką kompetencji komunikacyjnej jest wypowiedź.

Pojęcie to, zaproponowane przez Della Hymesa w latach 60., zadomowiło się na gruncie pragmatyki językoznawczej, psycholingwistyki, socjolingwistyki i psychologii społecznej.

W latach 80. M. Canale i M. Swain wyodrębnili z kompetencji komunikacyjnej cztery główne komponenty:

gramatyczny: umiejętność posługiwania się elementami leksykalnymi i regułami gramatycznymi,
socjolingwistyczny: umiejętność tworzenia wypowiedzi odpowiednio do różnych kontekstów społecznych,
strategiczny: właściwe stosowanie strategii komunikacyjnych^[2],
dyskursywny: umiejętność łączenia zdań zgodnie z regułami dyskursu.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Agnieszka Pędrak: Kompetencja językowa i komunikacyjna w świetle dwujęzyczności dzieci polonijnych. [w:] Bilingual Mind – Dwujęzyczny umysł [on-line]. [dostęp 2018-01-12].
↑ Paweł Rogaliński: Jak politycy nami manipulują? Cz. 1: Zakazane techniki. Łódź: 2012, s. 15–16. ISBN 978-83-272-3732-3.

[1] Agnieszka Pędrak: Kompetencja językowa i komunikacyjna w świetle dwujęzyczności dzieci polonijnych. [w:] Bilingual Mind – Dwujęzyczny umysł [on-line]. [dostęp 2018-01-12].

[2] Paweł Rogaliński: Jak politycy nami manipulują? Cz. 1: Zakazane techniki. Łódź: 2012, s. 15–16. ISBN 978-83-272-3732-3.

[1]

[2]