Konichalcyt
| |
| Właściwości chemiczne i fizyczne | |
| Skład chemiczny |
CaCuAsO4OH |
|---|---|
| Twardość w skali Mohsa |
4,5 |
| Przełam |
nierówny |
| Łupliwość |
nie wykazuje |
| Pokrój kryształu |
grubotabliczkowe lub słupowe |
| Układ krystalograficzny |
rombowy |
| Właściwości mechaniczne |
kruchy |
| Gęstość minerału |
4,33 g/cm³ |
| Właściwości optyczne | |
| Barwa |
pistacjowozielona |
| Rysa |
jasnozielona |
| Połysk |
szklisty, tłusty |
| Współczynnik załamania |
1,730 – 1,846 |
| Inne |
pleochroizm w odcieniach zielonych |
Konichalcyt – minerał z gromady arsenianów. Bardzo rzadki. Opisany w 1849.
Nazwa pochodzi od złożenia greckich słów: conia – pył, i khalkos – miedź.
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Właściwości[edytuj | edytuj kod]
Zazwyczaj tworzy skupienia ziarniste, zbite, włókniste, sferolityczne i naloty. wykształca niewielkie kryształy o pokroju grubotabliczkowym lub słupkowym. jest minerałem kruchym, czasami przezroczystym. Jest izomorficzny z duftytem.
Asocjacje: współwystępuje z oliwenitem, malachitem, azurytem i göethytem.
Geneza[edytuj | edytuj kod]
Minerał wtórny. Powstaje w strefie wietrzenia złóż kruszców miedzi i arsenu.
Występowanie[edytuj | edytuj kod]
W świecie: USA (Bisebee w Arizonie, Tintic w Utah, Nevada i Dakota Południowa), Rosja (Syberia), Meksyk (Durango i Mapimí), Namibia, Hiszpania (Andaluzja) i w Grecji (Láviron).
W Polsce: Miedzianka k. Kielc, oraz Rędziny k. Kamiennej Góry (Rudawy Janowickie).
Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]
- znaczenie naukowe i kolekcjonerskie.