Konklawe 1458

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Konklawe 1458
Ilustracja
Daty i miejsce
16 – 19 sierpnia 1458
Pałac Apostolski, Rzym
Główne postacie
Dziekan

Pierre de Foix,OFM (nieobecny)

Prodziekan

Giorgio Fieschi

Kamerling

Ludovico Trevisan (nieobecny)

Prokamerling

Berardo Eroli, bp Spoleto

Protoprezbiter

Peter von Schaumberg (nieobecny)

Protoprezbiter elektorów

Guillaume d’Estouteville

Protodiakon

Prospero Colonna

Wybory
Liczba głosowań

2

Liczba elektorów
• uczestnicy
• nieobecni


18
8

Wybrany papież
Zdjęcie papieża
Enea Silvio Piccolomini
Przybrane imię: Pius II

Konklawe 16-19 sierpnia 1458 – konklawe, które wyniosło na tron papieski Piusa II.

Śmierć Kaliksta III[edytuj | edytuj kod]

Papież Kalikst III zmarł 6 sierpnia 1458 roku w wieku 79 lat. Jego rządy nie były popularne wśród Rzymian, gdyż uważano (nie bez racji), że nadmiernie faworyzował on swoich krewnych i rodaków z Hiszpanii (m.in. mianował kardynałami swoich dwóch siostrzeńców, Luisa Juana i Rodrigo, ten drugi otrzymał najważniejszy urząd kurialny wicekanclerza Kościoła). Ludzie ci nadużywali swojej władzy do tego stopnia, że zaraz po śmierci Kaliksta na terytoriach papieskich doszło do spontanicznych wystąpień przeciw „Katalończykom”[1]. Ponadto kardynał Ludovico Trevisan, który pełnił urząd kamerlinga Świętego Kościoła Rzymskiego, odpowiedzialny za zarządzanie miastem w okresie sediswakancji, dowodził wówczas flotą papieską na Morzu Śródziemnym i nie był obecny w Rzymie przez cały rok 1458[2].

Śmierć kardynała Domenico Capranica[edytuj | edytuj kod]

Konklawe 1458 roku odbywało się pięć lat po upadku Konstantynopola oraz zwycięskim dla Francji zakończeniu wojny stuletniej. Francja stała się wówczas najpotężniejszym mocarstwem Europy. Większość włoskich państw obawiała się tej potęgi. Neapol, Genua i Mediolan – najważniejsze państwa Półwyspu Apenińskiego – dążyły za wszelką cenę do niedopuszczenia do wyboru Francuza na tron papieski. Kandydatem Włochów był kardynał Domenico Capranica (poparcia udzielali mu zwłaszcza mediolańczycy). Nieoczekiwanie jednak w dniu 14 sierpnia 1458, dwa dni przed rozpoczęciem konklawe, 58-letni Capranica zmarł[3].

Lista uczestników konklawe[edytuj | edytuj kod]

Po śmierci kardynała Capranici Święte Kolegium liczyło 26 członków. W konklawe wzięło udział 18 z nich[4]:

Wśród elektorów było ośmiu Włochów, pięciu Hiszpanów, dwóch Francuzów, dwóch Greków i Portugalczyk. Siedmiu z nich mianował Kalikst III, sześciu Eugeniusz IV, czterech Mikołaj V, a jednego jeszcze Marcin V.

Nieobecni[edytuj | edytuj kod]

Nieobecnych było ośmiu kardynałów, w tym trzech Francuzów, dwóch Niemców, Węgier, Hiszpan i Włoch[6]:

  • Pierre de Foix OFM (1414) − kardynał biskup Albano; prymas Świętego Kolegium Kardynałów; legat apostolski i wikariusz w Awinionie; administrator archidiecezji Arles oraz diecezji Lescar i Dax
  • Peter von Schaumberg; Kardynał z Augsburga[5] (18 grudnia 1439) − kardynał prezbiter S. Vitale; protoprezbiter Świętego Kolegium Kardynałów; biskup Augsburga
  • Dénes Szécsi; Kardynał z Ostrzyhomia[5] (18 grudnia 1439) − kardynał prezbiter S. Ciriaco; arcybiskup Ostrzyhomia i prymas Węgier; kanclerz królestwa Węgier
  • Ludovico Trevisan; Kardynał z Akwilei[5] (1 lipca 1440) − kardynał prezbiter S. Lorenzo in Damaso; patriarcha Akwilei; biskup Cava; kamerling Świętego Kościoła Rzymskiego; legat papieski wybrzeża i wysp Morza Śródziemnego; admirał floty papieskiej; komendatariusz opactw terytorialnych Vangadizza, Montevergine i Monte Cassino
  • Jean Rolin; Kardynał z Autun[5] (20 grudnia 1448) − kardynał prezbiter S. Stefano al Monte Celio; biskup Autun
  • Mikołaj z Kuzy; Kardynał S. Pietro in Vincoli[5] (20 grudnia 1448) − kardynał prezbiter S. Pietro in Vincoli; biskup Brixen; legat papieski w Niemczech i Anglii
  • Richard Olivier de Longueil; Kardynał z Coutances[5] (17 grudnia 1456) − kardynał prezbiter bez tytułu; biskup Coutances
  • Juan Carvajal; Kardynał S. Angelo[5] (16 grudnia 1446) − kardynał diakon S. Angelo in Pescheria; biskup Plasencii; legat papieski w Niemczech, Polsce i na Węgrzech

Czterech mianował Eugeniusz IV, dwóch Mikołaj V, a po jednym Kalikst III i antypapież Jan XXIII.

Kandydaci na papieża[edytuj | edytuj kod]

Jak już wspomniano, główny faworyt Włochów, Domenico Capranica zmarł nagle na dwa dni przed rozpoczęciem konklawe. Wówczas Ottone de Carretto, ambasador księstwa Mediolanu w Rzymie, podjął niekonsultowaną z nikim decyzję o udzieleniu poparciu kardynałowi Piccolominiemu ze Sieny. Podobną decyzję podjęli także neapolitańczycy, którzy podjęli wysiłki w celu pogodzenia zwaśnionych rodów rzymskich Colonna i Orsini oraz zapewnienia ich poparcia dla sieneńskiego kardynała. Ze strony Francuzów kandydatem był bogaty kardynał d'Estouteville, spokrewniony z rodem panującym we Francji. Za papabile uchodzili także Torquemada, Calandrini, Barbo, Castiglione i Bessarion[7].

Konklawe[edytuj | edytuj kod]

Konklawe rozpoczęło się 16 sierpnia, jednak zanim doszło do głosowań, kardynałowie wpierw ustalili tekst kapitulacji wyborczej. Zawierała ona następujące postanowienia[8]:

  • nowy papież miał obowiązek kontynuować krucjatę antyturecką „zgodnie z radami Kolegium Kardynałów”;
  • papież winien konsultować ze Świętym Kolegium decyzje dotyczące nominacji na dworze papieskim, a także obsadę biskupstw i ważniejszych opactw; odstąpienie prawa nominacji biskupich na rzecz świeckich władców mogło nastąpić jedynie za zgodą kardynałów;
  • ograniczenia dotyczące kreacji kardynalskich, ustanowione na Soborze w Konstancji, winny być ściśle przestrzegane
  • papież nie mógł przekazać żadnemu świeckiemu księciu dochodów z opodatkowania duchowieństwa lub dóbr kościelnych
  • każdy kardynał o dochodach mniejszych niż 4 tysiące florenów winien otrzymywać rentę w wysokości 100 florenów na miesiąc ze skarbca papieskiego.

Pierwsze głosowanie odbyło się 18 sierpnia 1458. Po pięć głosów otrzymali kardynałowie Piccolomini i Calandrini, podczas gdy żaden z innych kardynałów nie dostał więcej niż trzy głosy. Wówczas kardynał d'Estouteville rozpoczął intensywną agitację na rzecz swojej kandydatury, uciekając się nawet do prób przekupstwa. Wspomagał go w tym kardynał de Coëtivy, któremu obiecał urząd wicekanclerza. Wieczorem wydawało się, że d'Estouteville może liczyć już na 11 głosów, gdyż swoje poparcie obiecali mu kardynałowie Izydor z Kijowa, Bessarion, Fieschi, Torquemada, de Coëtivy, Colonna, Castiglione i Borgia, a Calandrini, Orsini i Tebaldi także skłaniali się ku głosowaniu na niego. Podobno rozmowy, w czasie których d'Estouteville składał elektorom obietnice łapówek, odbywały się w latrynach[9].

Przeciwnicy Francuza jednak nie próżnowali. Piccolomini straszył włoskich kardynałów „nowym Awinionem” (przeniesieniem papiestwa do Francji) w przypadku wyboru kardynała d'Estouteville. Przeciwko francuskiemu kardynałowi działał także Pietro Barbo, który w nocy z 18 na 19 sierpnia zwołał do siebie wszystkich włoskich kardynałów oprócz Colonny i oświadczył im, że z nich wszystkich największe szanse na zwycięstwo ma Piccolomini, dlatego powinni poprzeć go w porannym głosowaniu. Część kardynałów, którzy obiecali poparcie dla d'Estouteville, pod wpływem nocnych rozmów zmieniło zdanie (Orsini, Castiglione, Calandrini, Fieschi, Tebaldi) lub nabrało wątpliwości (Borgia)[10].

W porannym głosowaniu 19 sierpnia skrutatorami byli Izydor, d'Estouteville i Colonna. Po odczytaniu wszystkich kartek okazało się, że Piccolomini otrzymał aż dziewięć głosów. Głosowali na niego: Fieschi, Orsini, de la Cerda, Calandrini, Barbo, del Mila, de Mella, Castiglione i Jaime z Portugalii. Kardynała d'Estouteville poparło zaledwie sześciu elektorów, którymi byli de Coëtivy, Colonna, Izydor z Kijowa, Bessarion, Torquemada i prawdopodobnie Borgia. Pozostali trzej (d'Estouteville, Piccolomini i prawdopodobnie Tebaldi) głosowali na innych kandydatów[11]. Następnie ogłoszono rozpoczęcie procedury akcesu. Nastąpiła długa cisza, przerwana dopiero przez Rodrigo Borgię, który oświadczył, że zmienia swój głos i oddaje go na Piccolominiego. Chwilę później to samo uczynił Tebaldi i Piccolominiemu brakowało już tylko jednego głosu. Kardynałowie Torquemada i Izydor podjęli wówczas próbę doprowadzenia do przerwania akcesu i odroczenia sesji, ale bezskutecznie. Rozstrzygająca okazała się niespodziewana wolta kardynała Colonny. Wystąpił on na środek sali i oświadczył: Ja również głosuję na kardynała ze Sieny i czynię go papieżem. W ślad za nim to samo uczynili pozostali i chwilkę później Bessarion zaczął gratulować Piccolominiemu jednomyślnego wyboru na Stolicę Apostolską. Nowy papież przyjął imię Pius II. Niedługo potem protodiakon Colonna ogłosił publicznie rezultat konklawe, a 3 września dokonał obrzędu koronacji nowego papieża[12].

W kulturze masowej[edytuj | edytuj kod]

Konklawe 1458 roku stanowi fabułę filmu „Konklawe” (2006, reżyseria: Christoph Schrewe).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Pastor, s. 5.
  2. ↑ SEDE VACANTE 1458
  3. ↑ Pastor, s. 6; Eubel, s. 6 nr 45; SEDE VACANTE 1458; The election of Pope Pius II (1458).
  4. ↑ Eubel, s. 12-13 przyp. 9; SEDE VACANTE 1458; The election of Pope Pius II (1458); por. Pastor, s. 5-6.
  5. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v Od XIV do XVI wieku (a sporadycznie nawet i jeszcze później) rozpowszechniony był zwyczaj nazywania kardynałów (nawet w oficjalnych dokumentach) nie według ich imion i nazwisk, lecz według pseudonimów nawiązujących najczęściej do miejsca pochodzenia, diecezji lub kościoła tytularnego danego kardynała.
  6. ↑ Eubel, s. 12-13 przyp. 9; SEDE VACANTE 1458; The election of Pope Pius II (1458).
  7. ↑ Pastor, s. 6-8; The election of Pope Pius II (1458).
  8. ↑ Pastor, s. 10-11.
  9. ↑ Pii Secundi Pontificis Max. Commentarii...; por. Pastor, s. 11-12; The election of Pope Pius II (1458).
  10. ↑ Pii Secundi Pontificis Max. Commentarii...; por. Pastor, s. 12; The election of Pope Pius II (1458).
  11. ↑ Francis Burkle-Young w artykule The election of Pope Pius II (1458) podaje nieco inne wyniki tego głosowania (np. podaje, że wśród głosujących na Piccolominiego był sam d'Estouteville), powołując się na Pastora, s. 5-13, który jednak w rzeczywistości nie podaje takich informacji. W artykule przedstawiono wyniki zgodnie z Pii Secundi Pontificis Max. Commentarii..., które cytuje także Pastor.
  12. ↑ Pii Secundi Pontificis Max. Commentarii...; por. Pastor, s. 12-21; Eubel, s. 12.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Papieskie elekcje i konklawe
XI wiek
XII wiek
XIII wiek
XIV wiek
XV wiek
XVI wiek
XVII wiek
XVIII wiek
XIX wiek
XX wiek
XXI wiek

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Konklawe_1458&oldid=67018792”