Konrad Świetlik

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Konrad Świetlik
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

15 września 1911
Kolebiatino/Koliubiakino, gubernia moskiewska, Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

4 września 1998
Warszawa, Polska

Wiceminister bezpieczeństwa publicznego
Okres

od 1 sierpnia 1948
do 30 listopada 1954

Przynależność polityczna

Polska Partia Robotnicza / Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1943–1989) Order Krzyża Grunwaldu II klasy Order Krzyża Grunwaldu III klasy Medal „Za udział w walkach w obronie władzy ludowej”
Multimedia w Wikimedia Commons
generał brygady generał brygady
Data urodzenia

15 września 1911

Data śmierci

4 września 1998

Przebieg służby
Lata służby

1939–1958

Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Ludowe Wojsko Polskie Ludowe Wojsko Polskie

Jednostki

35 pułk piechoty
1 Warszawska Dywizja Piechoty
Korpus Bezpieczeństwa Wewnętrznego

Stanowiska

oficer oświatowy 3 pp
zastępca dowódcy do spraw polityczno-wychowawczych zapasowego 4 pp
zastępca dowódcy 1 DP
szef Zarządu Polityczno-Wychowawczego 1 Armii WP
szef Głównego Zarządu Polityczno-Wychowawczego WP
dowódca Korpus Bezpieczeństwa Wewnętrznego

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa:

Późniejsza praca

wiceminister spraw wewnętrznych

Multimedia w Wikimedia Commons
Dowódca KBW gen. bryg. Konrad Świetlik promuje oficerów KBW, 30 marca 1947
Grób Konrada Świetlika na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Konrad Marcin Świetlik (ur. 2 września?/15 września 1911 w Kolebiatinie/Koliubiakinie[1], zm. 4 września 1998 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego. Szef Głównego Zarządu Polityczno-Wychowawczego WP (1945–1946), dowódca Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego (1946–1948), wiceminister bezpieczeństwa publicznego (1948–1954), wiceminister spraw wewnętrznych (1954–1958), członek Komitetu Centralnego PZPR (do 1955)[2].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Macieja i Marii[2]. Jego ojciec był robotnikiem, emigrantem z Warszawy. Rodzina powróciła do Polski w 1919.

Ukończył ogrodniczą szkołę zawodową i pracował jako ogrodnik. Od 1931 członek Komunistycznego Związku Młodzieży Polski, a od 1935 Komunistycznej Partii Polski.

Służba wojskowa[edytuj | edytuj kod]

Przed wojną odbył służbę wojskową w 35 pp. W kampanii wrześniowej walczył jako szeregowy. Nie poszedł do niewoli niemieckiej i pracował na terenie okupacji sowieckiej (na Białostocczyźnie) w leśnictwie.

W 1941 był słuchaczem kursu NKWD w Gorkim. W 1943 wstąpił do 1 Polskiej Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki. Został oficerem oświatowym 3 pp. Uczestniczył w bitwie pod Lenino. W 1944 został zastępcą dowódcy zapasowego 4 pp do spraw polityczno-wychowawczych, później zastępca dowódcy 1 DP w stopniu majora. W lipcu 1944 mianowany szefem Zarządu Polityczno-Wychowawczego 1 Armii WP. Na tym stanowisku współpracował z płk. Piotrem Jaroszewiczem, zastępcą dowódcy armii do spraw polityczno-wychowawczych. Uczestniczył w walkach o prawobrzeżną Warszawę we wrześniu 1944. Od lipca do listopada 1945 był zastępcą dowódcy Wojsk Lotniczych do spraw polityczno-wychowawczych. Od grudnia 1945 do listopada 1946 pełnił funkcję szefa Głównego Zarządu Polityczno-Wychowawczego WP.

14 grudnia 1945 awansowany na stopień generała brygady ze starszeństwem z 1 stycznia 1946. 8 sierpnia 1946 został mianowany w miejsce gen. Bolesława Kieniewicza dowódcą Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego, który zwalczał podziemie niepodległościowe. 1 sierpnia 1948 został wiceministrem bezpieczeństwa publicznego. 31 sierpnia 1948 zaatakował Władysława Gomułkę za jego krytykę stosunku KPP do niepodległości Polski. Od 1948 był członkiem Komitetu Centralnego PZPR. Od 24 lutego 1949 również członkiem Komisji Bezpieczeństwa KC PZPR, nadzorującej aparat represji stalinowskich w Polsce. Ukończył 2-letnią Szkołę Partyjną przy KC PZPR[3]. Uchwałą IV plenum KC PZPR w lipcu 1955 został usunięty z Komitetu Centralnego. Do 1958 był wiceministrem spraw wewnętrznych.

Został przeniesiony do rezerwy. Ukończył studia historyczne i ekonomikę rolnictwa. Pracował w KC PZPR w dziedzinie rolnictwa. Od 1970 na emeryturze. Mieszkał w Warszawie, gdzie zmarł w następstwie złamania szyjki kości udowej. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera B33-3-3)[4].

Odznaczenia (wybrane)[edytuj | edytuj kod]

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Jego żoną była działaczka partyjna i historyk Franciszka Świetlikowa (1912-1972).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Biuletyn Informacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej [online], katalog.bip.ipn.gov.pl [dostęp 2019-04-15] (ang.).
  2. ↑ a b Dane osoby z katalogu funkcjonariuszy aparatu bezpieczeństwa. katalog.bip.ipn.gov.pl. [dostęp 2019-03-11].
  3. ↑ Dane osoby z katalogu kierowniczych stanowisk partyjnych i państwowych PRL. katalog.bip.ipn.gov.pl. [dostęp 2019-03-11].
  4. ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
  5. ↑ Odznaczenia generałów i oficerów WP orderami Republiki Czechosłowackiej [w:] "Dziennik Zachodni", nr 57, 27 lutego 1949, s. 2.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Janusz Królikowski: Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2010.
  • Tadeusz Mołdawa: Ludzie władzy 1944-1991. Władze państwowe i polityczne Polski według stanu na dzień 28 II 1991. PWN, 1991.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Konrad_Świetlik&oldid=71906018”