Konwencja z Buenos Aires

Konwencja z Buenos Aires (inaczej: konwencja panamerykańska^[1]) – umowa międzynarodowa podpisana 11 sierpnia 1910 w stolicy Argentyny. Jej zasadniczym celem było uregulowanie kwestii praw autorskich na terenie obu Ameryk. Pojawiło się w niej po raz pierwszy słynne sformułowanie: all rights reserved^[2].

Treść i znaczenie[edytuj | edytuj kod]

Zgodnie z tą konwencją ochrona prawa autorskiego nie mogła przysługiwać automatycznie. Aby ją uzyskać, należało spełnić jednak tylko jeden warunek formalny — umieścić w utworze oświadczenie, w którym zastrzega się swoje prawa do danego utworu. Przykładem takiego komunikatu mogła być np. nota all rights reserved. Sam fakt wydania swojego dzieła nie dawał żadnej ochrony prawnej przed plagiatami czy komercyjnym jego wykorzystywaniem przez osoby trzecie. Założenie to było sprzeczne z konwencją berneńską, przyjętą w 1886 roku i potem wielokrotnie modyfikowaną^[3].

Przez wiele lat panował spór nad tym, w jakim kierunku ma podążać prawo międzynarodowe; ostatecznie zwyciężyła jednak logika konwencji berneńskiej^[3], a sformułowanie all rights reserved nie ma tak naprawdę żadnej mocy prawnej, ma wyłącznie znaczenie moralne i wychowawcze^[1].

Kraje, które podpisały konwencję[edytuj | edytuj kod]

Kraje, które wprowadziły konwencję zostały zaznaczone na niebiesko.

Kraj		Data
	Argentyna	19 kwietnia 1950
	Boliwia	15 maja 1914
	Brazylia	31 sierpnia 1915
	Chile	14 czerwca 1955
	Dominikana	31 października 1912
	Ekwador	27 kwietnia 1914
	Gwatemala	28 marca 1913
	Haiti	27 listopada 1919
	Honduras	27 kwietnia 1914
	Kolumbia	23 grudnia 1936
	Kostaryka	30 listopada 1916
	Meksyk	24 kwietnia 1964
	Nikaragua	15 grudnia 1913
	Panama	25 listopada 1913
	Paragwaj	20 września 1917
	Peru	30 kwietnia 1920
	Stany Zjednoczone	13 czerwca 1914^[4]
	Urugwaj	11 maja 1919