Koralówka złocista
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
koralówka złocista |
| Nazwa systematyczna | |
| Ramaria aurea (Schaeff.) Quél Fl. mycol. France (Paris): 467 (1888) | |
.JPG)
Koralówka złocista (Ramaria aurea (Schaeff.) Quél.) – gatunek grzybów należący do rodziny siatkoblaszkowatych (Gomphaceae)[1].
Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Ramaria, Gomphaceae, Gomphales, Phallomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy opisał go w 1774 r. Jacob Christian von Schaeffer, nadając mu nazwę Clavaria aurea, do rodzaju Ramaria przeniósł go Lucien Quélet w 1888 r.[1]
- Clavaria aurea Schaeff. 1774
- Clavaria aurea Schaeff. 1774 var. aurea
- Clavaria aurea var. australis Coker 1923
Polską nazwę nadał Władysław Wojewoda w 1999 r. W polskim piśmiennictwie mykologicznym gatunek ten opisywany był też jako gałęziak złotawy i gałęziak złocisty[3].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Krzaczkowaty o wysokości i szerokości 5–12 cm i nieregularnie kulistym pokroju. Posiada grubą, białawą i nagą podstawę o wysokości 2–4 cm. Jest ona częściowo osadzona w ziemi. Ponad ziemia rozgałęzia się na coraz cieńsze gałązki, przez co owocnik wyglądem przypomina kalafiora. Gałązki te u młodych owocników są miodowożółte, później chromowożółte. Końce mają cienkie i zaostrzone, z dwoma lub trzema ząbkami, zdarzają się jednak także końce zaokrąglone[4].
Twardy, początkowo białawy, później kremowobiały, tylko pod skórką żółtawy. Nie zmienia barwy po uszkodzeniu. Smak łagodny, zapach korzenny[4].
Brodawkowate, o średnicy 11-15 × 4-5,5 µm[5].
- Gatunki podobne
Gatunki koralówek są morfologicznie trudne do rozróżnienia. Jest wiele podobnych gatunków, pewne ich rozróżnienie możliwe jest tylko przez specjalistę i często niezbędne jest przy tym badanie cech mikroskopowych[4].
Występowanie i siedlisko[edytuj | edytuj kod]
Występuje w Ameryce Północnej, Europie, Azji i Australii[6]. W Polsce jest bardzo rzadki. Znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. Ma status E – gatunek wymierający[7]. Znajduje się na listach gatunków zagrożonych także w Niemczech[3].
Grzyb mykoryzowy[3]. Owocowanie przypada na okres lipiec-październik. Pojawia się w wilgotnych i cienistych lasach liściastych, najczęściej pod bukami i dębami, rzadziej w lasach iglastych pod świerkami i sosnami. Występuje głównie w terenach podgórskich[4].
Znaczenie[edytuj | edytuj kod]
W niektórych krajach młode owocniki uważane są za grzyby jadalne. Starsze są trujące, mają gorzki smak, wywołują bóle brzucha, biegunkę i silne osłabienie[5]. Odradza się zbieranie tych grzybów w celach spożywczych[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2013-11-12] (ang.).
- ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2013-11-12] (ang.).
- ↑ a b c Władysław Wojewoda, Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, s. 580, ISBN 83-89648-09-1.
- ↑ a b c d e Pavol Škubla, Wielki atlas grzybów, Poznań: Elipsa, 2007, s. 155, ISBN 978-83-245-9550-1.
- ↑ a b Ewald Gerhardt, Grzyby: wielki ilustrowany przewodnik, Warszawa: Klub dla Ciebie - Bauer-Weltbild Media, 2006, ISBN 83-7404-513-2.
- ↑ Discover Life Maps [online] [dostęp 2014-08-23].
- ↑ Zbigniew Mirek i inni, Czerwona lista roślin i grzybów Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, PAN, 2006, s. 69, ISBN 83-89648-38-5.