Korys cyngula

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Korys cyngula
Coris aygula[1]
Lacépède, 1801
Ilustracja
Dorosły osobnik
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

promieniopłetwe

Rząd

okoniokształtne

Podrząd

wargaczowce

Rodzina

wargaczowate

Rodzaj

Coris

Gatunek

korys cyngula

Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]

Korys cyngula (Coris aygula) – gatunek morskiej ryby okoniokształtnej z rodziny wargaczowatych (Labridae), opisywany pod wieloma nazwami synonimicznymi. Polska nazwa zaczerpnięta została od jednego z epitetów gatunkowych cingulum[3].

Występowanie i środowisko[edytuj | edytuj kod]

Tropikalne wody Oceanu Indyjskiego i środkowo-zachodniej części Pacyfiku. Zasięg występowania tego gatunku rozciąga się od Morza Czerwonego i Afryki Wschodniej (po Madagaskar i Maskareny) na zachodzie, po południową Japonię na północy i po wyspę Lord Howe (na Morzu Tasmana) i Rapa na południu[4]. Gatunek szeroko rozprzestrzeniony, ale raczej rzadki, nigdzie nie występuje licznie[2].

Korysy cyngula są związane ze środowiskiem raf. Występują w pobliżu piasku na głębokościach od 2 do 30 m[4].

Cechy morfologiczne[edytuj | edytuj kod]

Młode korysy cyngula mają zazwyczaj złotokremowe ciało z czarnoczerwonymi plamami.

Młody korys cyngula w praskim akwarium morskim

Na ich grzbiecie pojawia się motyw „fałszywego oka” na tle pomarańczowej plamy. Ubarwienie to zmienia się po osiągnięciu przez rybę długości ponad 10 cm. Dorosłe osobniki osiągają do 50 cm[2][4], dane o długości 120 cm[3] są kwestionowane[2][4].

Ubarwienie ryb jest zwykle szarozielonkawe. Na ich głowie występują czerwonawe plamy i pasma. Płetwy są szarooliwkowe z czerwonordzawymi plamami[3].

W płetwie grzbietowej występuje 9 kolców i 12–13 promieni miękkich, a w płetwie odbytowej 3 promienie twarde i 12 miękkich. Płetwa ogonowa samic jest lekko zaokrąglona, u samców ścięta, zakończona nitkowatymi promieniami. Płetwy brzuszne samców są bardzo długie. Na głowie dużych samców rozwija się garb tłuszczowy. Pierwszy kolec ich płetwy grzbietowej wydłuża się[4].

Biologia[edytuj | edytuj kod]

Dorosłe korysy przebywają zazwyczaj pojedynczo. Młode często spotyka się w kałużach poodpływowych. Żywią się głównie bezkręgowcami o twardych skorupach (skorupiaki i mięczaki), a także jeżowcami. Wiek najstarszych zbadanych osobników osiągał 16 lat[2].

Znaczenie gospodarcze[edytuj | edytuj kod]

Korysy cyngula są poławiane komercyjnie i w wędkarstwie. Młode osobniki o długości 5–15 cm są często hodowane w akwariach. W sztucznych warunkach rosną bardzo wolno. Nie wykazują agresji. Są raczej płochliwe, zaniepokojone zagrzebują się w piasku[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Coris aygula, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b c d e Coris aygula, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  3. a b c d Stanisław Rutkowicz: Encyklopedia ryb morskich. Gdańsk: Wydawnictwo Morskie, 1982. ISBN 83-215-2103-7.
  4. a b c d e Coris aygula. (ang.) w: Froese, R. & D. Pauly. FishBase. World Wide Web electronic publication. fishbase.org [dostęp 9 listopada 2012]