Kotik nowozelandzki
| ||
| Arctocephalus forsteri[1] | ||
| (Lesson, 1828) | ||
| ||
| Systematyka | ||
| Domena | eukarionty | |
| Królestwo | zwierzęta | |
| Typ | strunowce | |
| Podtyp | kręgowce | |
| Gromada | ssaki | |
| Podgromada | żyworodne | |
| Infragromada | łożyskowce | |
| Rząd | drapieżne | |
| Podrząd | psokształtne | |
| (bez rangi) | płetwonogie | |
| Rodzina | uchatkowate | |
| Rodzaj | kotik | |
| Gatunek | kotik nowozelandzki | |
| Podgatunki | ||
| ||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | ||
 | ||
| Zasięg występowania | ||
| ||
Kotik nowozelandzki[3] (Arctocephalus forsteri) – gatunek morskiego ssaka z rodziny uchatkowatych. Rozróżnia się dwa podgatunki: Arctocephalus forsteri forsteri zamieszkujący wybrzeża Nowej Zelandii i Arctocephalus forsteri doriferus zamieszkujący południowe wybrzeże Australii.
Spis treści
Charakterystyka ogólna[edytuj | edytuj kod]
Duży, silny przedstawiciel uchatkowatych, o silnie zaznaczonym dymorfizmie płciowym. Ubarwienie wierzchu ciała szaro-brązowe, spód ciała nieco jaśniejszy. Zaostrzony pysk zaopatrzony jest we włosy czuciowe o długości do 50 mm. Ma silne, ostre uzębienie.
Wymiary[edytuj | edytuj kod]
- Długość ciała
- samce 1,5–2,5 m, samice 1,3–1,5 m
- masa ciała ciała
- samce 120–150 kg, samice 40–70 kg
Występowanie[edytuj | edytuj kod]
Wybrzeża południowej i zachodniej Australii oraz pobliskie wyspy zamieszkuje odrębna populacja licząca około 7000 osobników. Obszar występowania tego gatunku na Nowej Zelandii rozciąga się wokół Wyspy Południowej i Północnej aż do wysp Macquarie, na odcinku ponad 2700 km.
Środowisko życia[edytuj | edytuj kod]
Na lądzie wypoczywają na skalistych wybrzeżach. Miejsca te są zabezpieczone przez rafy i porośnięte gęstą roślinnością chroniącą zwierzęta przed upałem i sztormami.
Tryb życia[edytuj | edytuj kod]
Kotiki nowozelandzkie dobrze pływają i nurkują; pod wodą polują na ryby i inne zwierzęta morskie. Sporadycznie osobniki zamieszkujące wyspy antarktyczne polują na pingwiny. Samce są terytorialne i bronią swojego terytorium przed innymi samcami. Samice, w liczbie kilkunastu, skupiają się wokół samca, tworząc haremy.
Rozród[edytuj | edytuj kod]
Samiec kopuluje z kilkoma samicami. Samica po około 9 miesiącach rodzi 1 młode o masie urodzeniowej około 3,5 kg i długości 40-45 cm. Młodym opiekuje się wyłącznie samica. Samice osiągają dojrzałość płciową w wieku 4-6 lat, natomiast samce w wieku 5-6 lat.
Wrogowie[edytuj | edytuj kod]
W morzu groźne dla kotików są rekiny, np. żarłacz biały, oraz orki. W rejonach subantarktycznych poluje na nie niekiedy lampart morski.
Liczebność populacji[edytuj | edytuj kod]
Komercyjne polowania na kotiki nowozelandzkie rozpoczęły się w XVIII, a nasiliły w XIX wieku. Wytępiono setki tysięcy tych zwierząt i gatunek stanął na krawędzi zagłady. Uratował je mały zysk osiągany w handlu futrami. Obecnie populacja uchatek jest stabilna i szacuje się ją na 50-60 tys. osobników.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Arctocephalus forsteri, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ Chilvers, B.L. & Goldsworthy, S.D. 2015, Arctocephalus forsteri [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2015 [online], wersja 2015.1 [dostęp 2015-07-13] (ang.).
- ↑ Systematyka i nazwy polskie za: Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 152. ISBN 978-83-88147-15-9.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- (ang.) Opis kotika nowozelandzkiego
