Kowala Druga
wieś | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Powiat | |
Gmina | |
Liczba ludności (2021) | |
Strefa numeracyjna |
81 |
Kod pocztowy |
24-320[4] |
Tablice rejestracyjne |
LOP |
SIMC |
0389512[5] |
Położenie na mapie gminy Poniatowa | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa lubelskiego | |
Położenie na mapie powiatu opolskiego | |
51°13′00″N 22°03′36″E/51,216667 22,060000[1] |
Kowala Druga – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie opolskim, w gminie Poniatowa[5][6].
Za Królestwa Polskiego istniała gmina Kowala.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do ówczesnego województwa lubelskiego.
Wieś stanowi sołectwo w gminie Poniatowa[7]. Według Narodowego Spisu Powszechnego z roku 2011 wieś liczyła 976 mieszkańców[8].
Części miejscowości
[edytuj | edytuj kod]SIMC | Nazwa | Rodzaj |
---|---|---|
1023150 | Kresy | część wsi |
Historia
[edytuj | edytuj kod]Kowala dawniej także Kowale, wieś notowana w źródłach od roku 1359. W tymże roku Kazimierz Wielki zaświadcza, że Sięgniew Goworkowjc z Opola odstąpił część Kowali z dopłatą 500 grzywien Stefanowi i Beroldowi z Wrzaw w zamian za wieś Słupczę w ziemi sandomierskiej. W roku 1368 Kazimierz Wielki przenosi Kowalę na prawo średzkie, dziedzicem Kowali był wówczas Sięgniew z Opola i Słupcy. W 1409 Nieustęp z Głuska zastawia Kowalę i Wolę Kowalską swej siostrze Dziersławie i jej mężowi Wojciechowi za 70 grzywien z tytułu oprawy posagu[9].
Od połowy XV wieku do czasu kasaty Opactwa łysogórskiego w 1819 roku, dziesięciny z ról kmiecych w Kowali oddają w części konwentowi świętokrzyskiemu w części zaś plebanowi Opola (Długosz L.B. t.II 569; III 253), w tym czasie jak podaje Długosz dziedzicami byli Jana Łukasz ze Słupczy herbu Rawa i Jana Drzewiecki herbu Ciołek. W XVII wieku Barbara Słupecka (1652) płaci konwentowi świętokrzyskiemu za dziesięciny ze wsi Kowala, Wola Kowalska, Wrzelów i Szczekarków 60 złotych[10][11].
W 1850 roku właścicielem wsi Kowala stał się Poraziński. Obszary stopniowo przechodzą do rąk chłopów i w r. 1900 znika dwór i folwark, a na ich miejsce powstaje kolonia Kowala nr 1 i nr 2. Kolonistami są przeważnie przybysze znad Wisły i okolic. Stara wieś, kolonia nr 1 i nr 2 stanowią osiedle „Kowala”. Ludność zamożna, na starej wsi przeważają gospodarze 40 morgowi, na koloniach od 20–30 morgowi. Wskutek przyrostu ludności wieś biednieje następuje rozdrobnienie. W roku 1938 jest już tylko 15 gospodarzy ponad 20 morgowych a przeważają gospodarstwa małorolne od 3 do 7 morgów oraz 7–12 morgów.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 9 stycznia 2024, identyfikator PRNG: 59880
- ↑ Wieś Kowala Druga w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2023-05-11] , liczba ludności na podstawie danych GUS.
- ↑ NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2023-05-11] .
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 523 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22] .
- ↑ a b c TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2017-01-27].
- ↑ a b Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200).
- ↑ Jednostki pomocnicze gminy Poniatowa. Urząd Gminy Poniatowa. [dostęp 2016-08-25].
- ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r..
- ↑ Kowala w Słowniku lubelszczyzny, [w:] Słownik historyczno-geograficzny ziem polskich w średniowieczu, Instytut Historii Polskiej Akademii Nauk, 2010–2014 .
- ↑ Kowala w słowniku benedyktyńskim, [w:] Słownik historyczno-geograficzny ziem polskich w średniowieczu, Instytut Historii Polskiej Akademii Nauk, 2010–2014 .
- ↑ Kowala, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IV: Kęs – Kutno, Warszawa 1883, s. 503 .