Kozłowa Góra (Piekary Śląskie)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kozłowa Góra
Dzielnica Piekar Śląskich
Ilustracja
Winna Góra, pod nią Kozłowa Góra w 2018 roku
Herb
Herb
Państwo

 Polska

Województwo

 śląskie

Miasto

Piekary Śląskie

Data założenia

XV wiek

W granicach Piekar Śląskich

1 stycznia 1973[1]

Powierzchnia

4,73 km²

Populacja (2007)
• liczba ludności


3008

• gęstość

636 os./km²

Położenie na mapie Piekar Śląskich
Położenie na mapie

Kozłowa Góra (niem. Ziegenberg) – dzielnica Piekar Śląskich, najbardziej na północ położona część tego miasta.

Nazwa[edytuj | edytuj kod]

Nazwa pochodzi od polskiej nazwy zwierzęcia domowego – kozła. Do grupy śląskich miejscowości, których nazwy wywodziły się od tego zwierzęcia – „von koza = Ziege und koziel = Ziegenbock” zaliczał ją niemiecki geograf oraz językoznawca Heinrich Adamy[2]. W swoim dziele o nazwach miejscowych na Śląsku wydanym w 1888 roku we Wrocławiu wymienia nazwę w polskiej formie „Koźlowa góra” podając jej znaczenie „Ziegenberg”„Góra kozła”[2] co uwidocznione zostało w herbie miejscowości. Niemcy początkowo zgermanizowali nazwę miejscowości na Koslowagura[2], a później Koslowagora w wyniku czego utraciła ona swoje pierwotne znaczenie.

W alfabetycznym spisie miejscowości na terenie Śląska wydanym w 1830 roku we Wrocławiu przez Johanna Knie wieś występuje pod polską nazwą Koslowagura, która wówczas była w tej samej formie używana w języku niemieckim[3].

Historia[edytuj | edytuj kod]

W drugiej połowie XV wieku była wsią czynszową. Wzmiankowana jako wieś w roku 1532. W latach 1825–1830 była tu czynna kopalnia węgla kamiennego „Carlsgück” należąca do rodu Donnersmarcków. Na terenie Kozłowej Góry, w lesie Dioblina, hrabiowska rodzina organizowała dla miejscowej ludności festyny. W roku 1911 zostało założone we wsi Towarzystwo Śpiewacze „Halka”. W latach trzydziestych XX wieku powstała we wsi cegielnia, a w latach 1935–1939 na Brynicy utworzono Zbiornik Kozłowa Góra do celów strategicznych. Na terenie miejscowości w czasie II wojny światowej działała Polska Organizacja Obywatelska, której członkowie po aresztowaniach w sierpniu 1942 roku zginęli. W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Kozłowa Góra. W obrębie Piekar Śląskich od 1973 roku.

W Kozłowej Górze mieszkała z rodziną Gutów Irena Gut Opdyke[4], odznaczona medalem „Sprawiedliwy wśród Narodów Świata” za uratowanie kilkunastu Żydów w czasie II wojny światowej i okupacji niemieckiej w Polsce[5][6].

Interesujące obiekty[edytuj | edytuj kod]

Kościół Matki Boskiej Nieustającej Pomocy (2008)
Kaplica Matki Boskiej Nieustającej Pomocy w Kozłowej Górze (2018)

W Kozłowej Górze znajduje się rzymskokatolicki kościół pw. Matki Bożej Nieustającej Pomocy oraz kaplica (niegdyś kościół) pod tym samym wezwaniem ukończona w 1907 roku; jest jedynym zabytkiem nieruchomym Kozłowej Góry wpisanym do rejestru[7]. Po dawnym zespole pałacowym von Donnersmarcków, spalonym w styczniu 1945 r. podczas ofensywy Armii Czerwonej, pozostały jedynie resztki zabudowań gospodarczych i park pałacowy ze starymi drzewami.

Na terenie Kozłowej Góry leży najwyższe naturalne wzniesienie Piekar Śląskich: Winna Góra.

Sport[edytuj | edytuj kod]

Działa klub piłki nożnej DKS Czarni Kozłowa Góra założony w 1952 roku. Na początku klub nazywał się Ludowy Klub Sportowy Czarni Kozłowa Góra, a od 2001 Dzielnicowy Klub Sportowy Czarni Kozłowa Góra, który gra do dziś i w sezonie 2019/2020 występuje w lidze okręgowej.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Dz.U. z 1972 r. nr 50, poz. 327.
  2. a b c Heinrich Adamy, Die schlesischen Ortsnamen, ihre Entstehung und Bedeutung. Ein Bild aus der Vorzeit, wyd. 2, Breslau: Verlag von Priebatsch’s Buchhandlung, 1888, s. 58, OCLC 456751858 (niem.).
  3. Knie 1830 ↓, s. 360.
  4. Zofia Brzezińska: Irena Gut-Opdyke: Ta druga Irena. rp.pl, 14-01-2021. [dostęp 2023-04-27].
  5. Zofia Brzezińska: Irena Gut-Opdyke: Ta druga Irena. rp.pl, 14-01-2021. [dostęp 2023-04-27].
  6. Historia Ireny Gut-Opdyke. sprawiedliwi.org.pl. [dostęp 2023-04-27].
  7. Rejestr zabytków nieruchomych – województwo śląskie, Narodowy Instytut Dziedzictwa, 13 lipca 2023, s. 90 [dostęp 2018-09-20].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]