Kościoły neocharyzmatyczne
Kościoły neocharyzmatyczne, charyzmatyczne lub neo-zielonoświątkowe – ruch (lub ruchy) wyznaniowy w protestantyzmie, powstały w latach 80. XX wieku, będący odłamem bądź częścią pentekostalizmu.
Poza wiarą w chrzest w Duchu Świętym i praktykowaniem charyzmatów neocharyzmatycy uważają, że pięć darów służby: apostołów, proroków, ewangelistów, pasterzy i nauczycieli (wymienione w Ef 4,11) nie zanikło w starożytności, lecz sprawują je wybrani chrześcijanie także w dzisiejszych czasach (w ruchu występują jednak znaczące różnice opinii co do pozycji i zadań ww. służb, zwłaszcza służb apostoła i proroka; propagatorzy Ruchu Wiary uważają np. iż apostoł nie jest z zasady zwierzchnikiem lokalnych pastorów, w przeciwieństwie do niektórych (neo)charyzmatyków uważających apostoła za „pastora pastorów”).
Powszechnie w tym znaczeniu występują raczej terminy „charyzmatyczne” i „neo-zielonoświątkowe”, przy czym sam ruch charyzmatyczny rozpoczął się – częściowo je opuszczając, częściowo w nich pozostając – wewnątrz Kościołów istniejących od setek lat (katolicki, episkopalny, baptyści).